'Dat grote ingenieursbureau in de stad?'
Ze knikte. 'Die baan wilde hij niet laten schieten. Zijn werk ging voor alles.'
'Heeft hij nog familie in de stad?'
'Zijn ouders en een broer wonen in Spokane, dus niet zo ver.'
Caleb hief zijn glas naar het licht, het lichtgoud van de chardonnay bestuderend. 'En jij?'
'Hoe bedoel je?'
'Wilde jij ook in Seattle blijven?'
'Ja, weggaan was geen optie voor me. Ik ben het enige kind van mijn moeder. Ik moest wel blijven om haar en mijn vader bij te staan.'
Hij kruiste zijn enkels. Eindelijk begon hij zich wat te ontspannen. Geleidelijk aan begon hij wat afstand te nemen van de harde werkelijkheid van wat er met Susan was gebeurd, haar begrafenis en de hele voorbije week. 'En je ouders dan? Hebben die nooit overwogen om te gaan verhuizen?'
'Nee.'
'Waarom niet?'
'Omdat ze ervan overtuigd waren dat de politie op de een of andere manier bewijsmateriaal in huis zou leggen als een van de inspecteurs er ooit toegang kreeg.'
Caleb stelde zich in gedachten Madison voor met een baby, een slecht huwelijk, een moeder die op haar leunde, een van moord verdachte vader, en Gibbons en Thomas voortdurend op haar hielen.
'Ik vind het bewonderenswaardig dat je bij je ouders bent gebleven,' merkte hij op. Het verraste hem dat hij dat echt meende. Vroeger had hij haar ongevoelig en onverantwoordelijk gevonden omdat ze weigerde haar medewerking aan de politie te verlenen. Nu hij haar situatie beter kende, kon hij precies begrijpen waarom ze het zo had gedaan. Slechts weinig vrouwen zouden zo loyaal zijn als Madison Lieberman. Ze was zelfs zeven lange jaren bij Danny gebleven.
'Ik heb gedaan wat mij het beste leek,' zei ze. 'Maar nu...'
Caleb nam de laatste teug wijn uit zijn glas. Toen schoof hij omlaag zodat hij met zijn hoofd tegen de rugleuning kon zitten. 'Maar nu?'
'Nu denk ik dat ik misschien een grote fout heb gemaakt.'
'Hoezo?' Hij zag haar ernstige uitdrukking.
'Kan ik je vertrouwen, Caleb?'
'Me vertrouwen?' herhaalde hij. Opeens voelde hij zich als verlamd. Het zou een te grote leugen zijn om te antwoorden dat ze hem natuurlijk kon vertrouwen, ook al had hij alle redenen om de poging te wagen. 'Dat hangt ervan af wat je me wilt toevertrouwen,' zei hij ontwijkend.
Ze legde een hand op zijn arm en liet die naar onderen glijden. Niet in staat er weerstand aan te bieden, draaide hij zijn handpalm naar boven toen ze daar aanbelandde. Hij verstrengelde zijn vingers stevig met die van haar.
Ze keek naar hun handen, en hij merkte dat haar adem, net als die van hem trouwens, sneller ging.
'Soms wou ik dat Ellis Purcell niet mijn vader was,' zei ze.
Als betoverd door de aanraking, het contact met haar tengere vingers, voelde Caleb een krachtige lichamelijke reactie. Daar kwam nog eens bij dat het al laat was, dat ze alleen waren... en het laatste wat hij wilde, was naar een leeg huis terugkeren en over Susan piekeren.
Impulsief bracht hij haar hand naar zijn mond en streek hij een vederlichte kus over haar knokkels. 'Ik meende dat je had gezegd dat hij het niet had gedaan.'
Ze huiverde alsof er een tinteling door haar lichaam was gegaan -door plekjes die hij graag zou willen aanraken.
'Ik zei dat ik dacht dat hij het niet had gedaan.' Ze slikte zichtbaar, haar ogen op zijn mond gericht toen hij zacht met zijn lippen over de rug van haar hand streek. 'Maar toen wist ik nog niet wat ik nu weet.'
Hè? Wat zei ze nu? Hij was zo in beslag genomen door het liefkozen van haar hand, dat hij niet zo goed op haar woorden had gelet als hij had moeten doen. Hij liet haar los en ging rechtop zitten. 'Wil je dat nog een keer zeggen?'
Ze leek wat geschrokken door zijn plotselinge alertheid. 'Niets... Het komt gewoon door de wijn,' zei ze. Snel pakte ze haar glas. 'Ik weet niet meer wat ik zeg.'
'Madison?'
'Ja?'
'Je zei dat je toen niet wist wat je nu weet. Wat bedoelde je daarmee?'
Ze legde het fotoalbum op het tafeltje. 'Niets bijzonders. Mijn hart weet nog steeds dat mijn vader die vrouwen nooit kwaad gedaan zou hebben.'
'Kun je je hart altijd vertrouwen?' vroeg hij zacht. Hij legde een hand onder haar kin zodat ze hem moest aankijken.
Ze sloeg haar wimpers neer, en hij voelde dat ze net als hij de aantrekkingskracht tussen hen ervoer.
'Ik weet het niet,' zei ze, 'maar die vraag moet iedereen zich wel op zijn minst een keer in het leven stellen, denk ik. Denk je ook niet?'
Caleb had heel sterk de indruk dat dat bij hem momenteel het geval was. Zijn hart zei hem dat hij Madison moest beschermen, dat hij op haar moest passen en voor haar moest zorgen. Zijn verstand zei echter dat hij dus al die tijd gelijk had gehad. Ze wist iets wat ze niet wilde zeggen.
Voor Susan en Holly en al die vrouwen in Seattle die het verdienden veilig te zijn, moest hij erachter zien te komen wat het was.
Waar was ze mee bezig? Bijna had ze Caleb verteld wat ze in de kruipruimte had aangetroffen. Het leek erop dat ze eenzamer was dan ze had beseft. Hij was ook zo begripvol, zo zorgzaam en betrouwbaar, dat ze in de verleiding kwam om hem alles over haar vader te vertellen. En over Danny. Haar hele huwelijk lang en ook daarna had ze niemand gehad om mee te praten - niet over zulke persoonlijke dingen. Ze kon haar moeder niet belasten met de trieste details van haar mislukte huwelijk. Annette had het toch al zo moeilijk met de beschuldigingen tegen haar echtgenoot.