'Ik weet niet...' Zijn ogen werden bedachtzaam. 'Ik denk dat het verstandiger zou zijn als je me meteen naar mijn bed stuurde. Dat weet je toch, of niet?'
Madison stelde zich Caleb voor in bed, het laken opgetrokken tot aan zijn middel, zijn borstkas en armen naakt. Ze voelde een trilling van opwinding waardoor ze wist dat hij ontegenzeggelijk gelijk had.
Desondanks deed ze de deur uitnodigend verder open. 'Mijn magische munt zegt dat je behoefte hebt aan iets te drinken.'
10
Terwijl Madison Brianna voor de nacht ging instoppen, dronk Caleb van de wijn die ze hem had gegeven en liep in haar woonkamer rond. Hij wist dat het wijzer was meteen terug naar het koetshuis te gaan. Na een goede nachtrust zou hij al het gebeurde vast in een beter perspectief kunnen plaatsen - waaronder Susans begrafenis die deze dag had plaatsgevonden en die welhaast surrealistisch te noemen was. Dan zou hij morgenochtend Madison kunnen bellen in een poging om de truck van haar vader te lenen. Als hij Gibbons wilde helpen zonder zijn integriteit te verliezen, moest hij verdraaid goed opletten dat hij niet te intiem werd met Madison.
Dat was jammer genoeg gemakkelijker gezegd dan gedaan. Caleb had zijn goede voornemen om bij Madison uit de buurt te blijven, in rook zien opgaan zodra hij de oprit op was gereden. Als vanzelf bleek hij op Madisons huis toe te zijn gelopen in plaats van op het zijne.
In feite had hij zich er alleen van willen vergewissen dat met haar in elk geval alles wel in orde was. Toen hij haar had gezien, was hij echter niet meer in staat geweest weg te gaan. Onmiddellijk had hij zich de smaak van haar kus herinnerd en had hij zijn gezicht in haar hals willen begraven, zich laten omringen door haar geur, genieten van haar zachte huid en de warmte van haar hart...
'Nog even,' riep ze.
Hij hoorde het water in de badkamer stromen, waar Madison haar dochtertje hielp met tandenpoetsen. Hij dronk zijn wijnglas leeg, redelijk serieus overwegend om alsnog naar zijn eigen huis te gaan. Ook ditmaal besloot hij niet voor de verstandigste optie te kiezen. Hij zette de televisie aan.
Het nieuws kwam luid de kamer binnen vallen. Geïrriteerd door de herrie zette hij het toestel weer uit. Hij ging zitten met in zijn handen het fotoalbum dat hij op tafel had zien liggen. Op de voorkant stond 'Onze kleine prinses', met daaronder een grote foto van Brianna als baby. De gedachte schoot door hem heen dat Susans ouders vast ook een dergelijk album bezaten.
Met het album op schoot sloeg Caleb de eerste bladzijden op. Foto's van Madison in een ziekenhuisbed, trots glimlachend haar pasgeboren dochtertje met het rode gezichtje wiegend. Naast haar op de foto stond een man die ongetwijfeld haar ex-echtgenoot, Danny, was.
Caleb trok zijn jasje uit en rolde zijn mouwen op. Vervolgens keek hij eens goed naar de man die ze een paar dagen geleden aan de telefoon had gehad. Danny was heel anders dan hij had verwacht. Klein en kalend, en hij leek te oud voor Madison. Hij stond weliswaar op de foto, maar uit zijn lichaamstaal bleek dat hij er liever niet op gestaan had. Op Madisons gezicht stond duidelijk de blijdschap om de geboorte van haar eerste kind te lezen, maar Danny leek ongeïnteresseerd.
'Wat een vent,' mompelde Caleb minachtend. Hij sloeg de bladzijde om. Nog meer foto's die in het ziekenhuis waren genomen, ditmaal met Madisons ouders in de hoofdrol. Hier en daar stond Danny's rug of een been van hem op de foto, waaruit Caleb opmaakte dat hij niet de man achter de lens was geweest. Hij poseerde echter nergens samen met de anderen. Uit de posities van iedereen in het vertrek kreeg Caleb de indruk dat er geen sprake was van enige affectie tussen Madisons ouders en haar echtgenoot.
De volgende paar foto's waren van opa en de baby.
Caleb hield het album dichterbij toen hij naar Ellis Purcell keek. Wat zou Ellis gedacht hebben bij het zien van zijn vrouw, dochter en kersverse kleindochter? Had hij er spijt van dat hij die vrouwen zo bruut van het leven had beroofd? Of was zijn geest mijlenver weg, al bezig met zijn volgende slachtoffer?
Als dat zo was, was Purcell slimmer geweest dan zij allemaal.
Of misschien was hij helemaal niet slim geweest. Misschien hadden ze vanaf het begin de verkeerde man voor ogen gehad. Gibbons begon momenteel Johnny steeds meer te verdenken. Hij dacht dat Johnny verder ging waar zijn vader was gebleven. Wie anders kon Purcells truck gebruiken? Wie anders kon precies weten in welke houding hij het lichaam moest achterlaten, behalve iemand met informatie van binnenuit? Dat waren vragen die Gibbons momenteel stelde.
Caleb kon die vragen niet beantwoorden. Hij was er echter niet van overtuigd dat ze Johnny moesten hebben. Volgens Caleb was Johnny niet beheerst genoeg om te doen wat die moordenaar had gedaan. Deze moordenaar was uitermate koelbloedig en berekenend, had veel meer zelfbeheersing dan Johnny. Een auto stelen was één ding, een vrouw verkrachten en wurgen was heel iets anders. Een dergelijke wreedheid moest voortkomen uit een diepgewortelde innerlijke woede...