Dat betekende dus dat ze seksueel was misbruikt met een onbekend voorwerp en in een houding was achtergelaten die een maximaal shockeffect opleverde.
Caleb deed zijn ogen dicht bij het beeld dat hem voor de geest kwam. Hij vloekte. Het voelde alsof hij in een soort buitenaardse werkelijkheid leefde. Hoe kon het geweld en de gruwel in het leven van anderen waar hij over schreef, zich nu uitstrekken en hem persoonlijk raken? 'Waar is ze gevonden?'
'Niet ver van waar we de anderen hebben gevonden.'
'In de omgeving van de universiteit?'
'Tussen een paar bomen langs het Burke Gilman-pad. Een jogger zag iets van witte stof - ze was in een laken gewikkeld - en ging dat nader bekijken.'
'Hoelang is ze al dood?'
'Ik heb het rapport van de lijkschouwer nog niet, natuurlijk, maar aan het lichaam te zien, zou ik zeggen ergens tussen tien dagen en twee weken.'
Ze was dus al dood geweest voordat Caleb ook maar een voet in Seattle had gezet. Maar waarom had de moordenaar Susan eruit gepikt?
'Het tijdstip van haar dood zal snel genoeg bekend worden,' zei Gibbons. Hij bedekte de telefoon even toen hij moest hoesten. 'In de tussentijd is het nodig dat een van de naaste verwanten het stoffelijk overschot komt identificeren.'
Haar ouders zaten in Arizona, dus zou Holly het moeten doen. Caleb wist dat Susan na twee weken geen prettige aanblik zou bieden. Hemel, hoe moest zijn ex-vrouw het verwerken om haar zus zo te zien?
'Ik ga wel met Holly naar het mortuarium, over een paar uur,' zei hij.
'Dat is goed.'
Caleb zuchtte diep, zich afvragend hoe hij dit aan Holly moest vertellen.
'Ben je nog ergens gekomen met de dochter van Purcell?' vroeg Gibbons.
Hij had de eerste horde bijna genomen, maar dat was niet het soort voortgang waarop hij had gehoopt - en het was al helemaal niet de informatie die Gibbons wilde horen. 'Nee, niets waar we iets aan hebben.'
'Het is niet te laat.'
'Te laat waarvoor?'
'We kunnen die vent nog te pakken krijgen. Ter plekke is een bandenspoor aangetroffen.'
'Hebben we wel een auto om dat mee te vergelijken?' vroeg Caleb. Zelfs aan DNA-materiaal had je niets, tenzij de politie een verdachte op het oog had en diens DNA-materiaal kon verkrijgen.
'Nog niet, maar we hebben er een specialist op het gebied van bandensporen bij gehaald, en die meent dat het van een truck is.'
'O, dan is het gemakkelijk te vinden.'
Normaliter zou Gibbons hem voor bijdehandje uitgemaakt hebben, maar nu zei hij alleen: 'Ik wil het profiel laten vergelijken met de banden van de blauwe Ford pick-up die Purcell altijd had.'
De blauwe Ford. Er stond een blauwe Ford op de foto met Susan die Holly had gekregen. Susan was kort nadat die foto was genomen, gewurgd. 'Is bekend waar die truck zich tegenwoordig bevindt?'
'Dat heb ik al nagevraagd bij de Dienst voor het Wegverkeer. Hij staat nog altijd op naam van de Purcells.'
'Je wilt dus een nieuw huiszoekingsbevel aanvragen?'
'Dat lijkt me niet mogelijk, aangezien Purcell dood is. Rechters gaan niet lichtvaardig om met de inbreuk op de grondwettelijke rechten van de mensen. Het is iedereen natuurlijk duidelijk dat Annette Purcell deze moord niet kan hebben gepleegd. Ik had zo gedacht dat je die truck misschien zou kunnen lenen zodat we snel naar die banden kunnen kijken.'
'Ik kan de truck niet lenen,' zei Caleb.
'Waarom niet?'
'Bijvoorbeeld omdat het je ontslag kan betekenen als je mij laat doen alsof ik bij de politie ben teneinde bewijzen te verkrijgen. En ik ben net aan het verhuizen. Ik blijf daar niet langer.'
'Je doet er te moeilijk over,' merkte Gibbons op. 'Ik raak die verwenste truck of de banden niet aan. De handafdruk is kenmerkend genoeg. Daar heb ik wel genoeg aan voor een visuele inspectie. Als ze veel op elkaar lijken, vraag ik een aanhoudingsbevel aan. Eerst moet ik zeker weten dat mijn hersenen normaal functioneren omdat ik de wagen van Purcell wil zien terwijl de man zelf al dood is.'
Caleb wierp een blik op zijn ingepakte tas. Hij was al bijna weggeweest... 'Is er geen andere manier om aan bandensporen van de truck te komen?'
'Dat zou kunnen, als Purcells weduwe er wel eens in rijdt.'
'Madison laat me echt niet in de auto van haar vader rijden,' zei Caleb. Het was al zo moeilijk voor haar geweest om ook maar over Ellis te spreken.
'Ze heeft toch nog niet ontdekt wie je in werkelijkheid bent, wel?'
'Nee.'
'Hoe kun je dan weten dat ze je geen gunst wil verlenen? Je hebt het haar nog niet gevraagd.'
'Ze probeert haar leven weer op de rails te krijgen. Ze moet een bedrijf leiden, een kind opvoeden... Ik kan niet...
'Wil je deze moord oplossen of niet?' vroeg Gibbons, hem bot onderbrekend.
'Natuurlijk.' Nu wilde hij het meer dan ooit. Alle vrienden en familieleden van de vroegere slachtoffers die hij in de loop der jaren had ontmoet, leken plotseling veel dichter bij hem te staan. In plaats van het verhaal vanaf een afstandje te vertellen, maakte hij nu deel uit van het daadwerkelijke beeld. De gedachte dat iemand die hij kende, iemand om wie hij gaf, zo had moeten lijden als Susan had geleden, maakte hem misselijk. In één keer was hem het verschil duidelijk tussen medelijden en echt begrip.