Toen ze inademde, ving ze iets van zijn lichte muskusgeur, die ze prettig vond. Ze vond het ook prettig dat hij haar steviger vasthield. Voor het eerst in lange, lange tijd leek ze te worden ondergedompeld in een zee van warme, aangename sensaties. Ze had het al zo lang koud gehad. Tot nu toe had ze zelfs niet beseft hoe koud.
Zijn hand omvatte haar achterhoofd toen haar lippen vaneen weken. Bij de gedachte aan zijn doordringende vragen aarzelde ze even. Ze wist echter dat de meeste mensen nieuwsgierig waren naar haar vader, en haar teleurstelling om Calebs eerdere ongevoeligheid werd nu weggewist door zijn aanraking. Plotseling was ze geen afgewezen vrouw meer. Evenmin was ze nu een alleenstaande moeder die met haar bedrijfje het hoofd boven water probeerde te houden. Ze was weer jong en begeerlijk...
Hij had gezegd dat ze heel mooi was.
Ze liet haar hand over de spieren van zijn borstkas gaan en leunde tegen hem aan terwijl hij haar inniger kuste. Ze wilde wel dat hij nooit ophield, maar opeens trok hij zich, zonder waarschuwing, terug.
'Dat had ik niet moeten doen,' zei hij, zijn ogen gesloten alsof hij net een vreselijke fout had gemaakt. 'Dit had ik nooit gedacht.'
Ze omvatte zijn kin zodat hij zijn ogen opendeed. 'Wat had je niet gedacht?'
Zijn ademhaling verliep enigszins onregelmatig, waardoor ze begreep dat ook hij was overvallen door wat er zich tussen hen had afgespeeld. 'Dat uitgerekend jij dit bij me doet.'
'Uitgerekend ik? Wat bedoel je daar nou weer mee?'
'Niets,' antwoordde hij. Daarop draaide hij zich om en keerde hij terug naar het koetshuis.
De volgende ochtend begon Caleb zijn spullen in te pakken. Zijn fraaie strategie was een mislukking gebleken. Bijna de hele nacht had hij aan Madison gedacht, en hij was tot de slotsom gekomen dat hij haar niet kon gebruiken. Was hij niet twee keer met dezelfde vrouw getrouwd geweest om haar een eerlijke kans te geven? Waarom had hij kunnen denken dat hij later wel kon scheiden van het bedrog dat bij zijn plannen met Madison hoorde? Ze mocht dan de dochter van Ellis Purcell zijn, maar ze verdiende net als iedereen loyaliteit en respect.
Het kwam erop neer dat hij Susan zonder Madisons hulp moest zien te vinden. In de eerste plaats wist hij niet eens zeker of er wel een verband bestond tussen de zaak van de Sandpoint Strangler en de verdwijning van zijn ex-schoonzus. Hij was alleen naar aanleiding van een voorgevoel te werk gegaan. Nu moest hij zijn huurcontract afkopen en nooit meer aan Madison Lieberman denken.
Hij wist nu al dat dat een probleem zou worden. Hij zou juist heel vaak aan haar denken. Na die kus verlangde hij ernaar om haar te proeven, en hij verwenste het lot dat hij haar niet onder andere omstandigheden had leren kennen.
Zijn mobieltje ging over. Van een afstandje wierp hij er een vluchtige blik op, met weinig animo om te kijken wie er belde. Het zou Holly of zijn moeder wel zijn. Hij had Justine Trovato gisteren verteld dat hij een huisje huurde van de dochter van Ellis Purcell. Zijn moeder wist wat hij van Madison wilde en kon zijn methodes volstrekt niet goedkeuren. Ze had een of ander citaat aangehaald over in een web verstrikt raken...
Hij had naar zijn moeder moeten luisteren.
Degene die had gebeld, had gewoon opgehangen en belde nu weer. Caleb propte de rest van zijn kleren in zijn tas zonder oog te hebben voor kreukels, waarna hij toch maar opnam. De nummermelder gaf aan dat het nummer 'onbekend' was.
'Ja?' snauwde hij, nogal gespannen voor iemand die net uit bed gekropen was.
'Hè, eindelijk.'
Gibbons. 'Heb je Susan gevonden?' vroeg hij direct.
Voor een keer was de inspecteur merkwaardig gereserveerd. 'Ik vrees van wel.'
Caleb liet de tennisschoenen vallen die hij in de tas had willen stoppen. De tas barstte toch al bijna uit zijn voegen omdat hij zijn laptop er ook in gestopt had. Hij liet zich op het bed neer vallen. 'En?'
'Het is geen goed nieuws.'
De woorden weerklonken luid door Calebs hoofd. Hij zag zijn schoonzus voor zich zoals ze, schaapachtig lachend, naar hem toe kwam, die keer toen hij en Holly haar van het vliegveld hadden afgehaald na die stunt in Las Vegas. Hij sloot zijn ogen, want hij wist instinctief wat Gibbons ging zeggen.
'Ze is dood.'
Hij klemde zijn kaken op elkaar, niet in staat een woord uit te brengen. Zijn borstkas trok zich zo hevig samen dat hij bijna geen adem meer kon halen.
'Ben je er nog?' vroeg Gibbons na enige tijd.
Met veel moeite hervond Caleb zijn stem. 'Heb jij of iemand anders de naaste familie al ingelicht?'
'Nog niet. Ik dacht dat jij dat misschien zou willen doen.'
Bedankt, had hij smalend willen zeggen. Hij wist echter dat het beter was dat hij het slechte nieuws bracht dan iemand die ze niet kenden. 'Oké. Ik doe het wel.'
'Caleb?'
'Ja?'
'Ze is gewurgd.'
Een hele serie koude rillingen liep over Calebs rug. 'Ik had dus gelijk.'
'Ze is op dezelfde manier om het leven gebracht als de anderen. Dus dezelfde breuk van het tongbeen, dezelfde indrukken, dezelfde...' Gibbons aarzelde, zich er blijkbaar van bewust dat Caleb vanwege zijn betrokkenheid bij dit slachtoffer de bloedige details niet wilde horen. 'Alles hetzelfde,' zei hij tot slot.