'Wanneer heb je haar voor het laatst gezien?' vroeg hij gelaten.
'Zes dagen geleden.'
Zes dagen... Hij legde zijn voeten op het bureau en dacht aan het boek waar hij mee bezig was. Eigenlijk ging het toch niet zo geweldig. Nadat hij de grote lijnen van het verhaal had opgeschreven, voelde hij eerlijk gezegd meer sympathie voor het meisje dat de misdaad had gepleegd dan voor de stiefvader die ze had vergiftigd omdat hij haar misbruikte.
'Goed dan... Ik kom morgen met de eerste vlucht.' Hij legde neer en keek om zich heen in zijn frisse, moderne kantoorruimte. Shit. Het lukte weer voor geen meter om afstand tussen hem en Holly te bewaren. Op de een of andere manier slaagde ze er altijd weer in om hem terug te lokken...
Madison Lieberman staarde lange tijd naar de foto van haar vader. Hij keek naar haar terug met ondoorgrondelijke, donkere ogen. Zijn gelaatskleur was zo blozend als van een zeeman, zijn peper-en-zout-kleurige, gemillimeterde haar zat op die eeuwig precieze militaire manier van hem. Hij was pas een jaar dood, maar nu al kwam hij haar voor als een vreemde. Misschien kwam dat doordat ze zich zo vaak afvroeg of ze hem wel echt gekend had...
'Madison? Heb je hem gevonden?'
Bij het horen van haar moeders stem, die van boven kwam, maakte ze haar blik los van de foto. Onwillekeurig keek ze er echter weer even naar voordat ze aarzelend naar het kleine luik van de kruipruimte ging. Ze was in dit huis opgegroeid. De één meter diepe ruimte onder het huis vormde een extra bergruimte voor blikken met eten, noodvoorraden, oude tassen, snuisterijtjes en kerstversieringen - en meer.
Het was er echter vochtig, donker en krap. Volmaakt voor spinnen en, erger nog, voor ratten. Dat was een van de redenen waarom Madison er meestal met een boog omheen liep. Toen ze nog klein was, was ze weleens bang geweest dat haar vader haar daar zou opsluiten. Misschien omdat hij haar daar ooit mee had gedreigd. Toen was ze pas vier jaar oud geweest, en had hij haar erop betrapt dat ze op zoek was gegaan naar de kerstcadeautjes die haar moeder er had verstopt.
Het had echter niet te maken met haar angst voor spinnen of ratten, en zelfs niet met de angst te worden opgesloten, dat ze nu, op haar achtentwintigste, aarzelde om de kruipruimte in te gaan.
Sinds de politie en de media waren begonnen haar vader te volgen omdat hij werd verdacht van betrokkenheid bij de afschuwelijke moorden rond de universiteit, op slechts een paar blokken afstand van hun huis, was ze altijd bang geweest voor wat ze in de kruipruimte zou kunnen aantreffen als ze ooit zou kijken...
'Madison?' Uit de verte klonk weer de stem van haar moeder.
'Een ogenblikje,' riep ze getergd terwijl ze het kleine luik opendeed. 'Die bowlschaal kost hooguit twintig dollar,' mopperde ze in zichzelf. 'Waarom laat ze me niet gewoon een nieuwe kopen?'
De geur van vochtige aarde en rottend hout kwam haar tegemoet toen ze het lichtpeertje aanknipte en naar binnen tuurde. Jaren geleden had haar vader de kale, oneffen grond bedekt met zwart plastic. Van houten planken had hij bovendien een paadje gemaakt dat tussen de rommel door kronkelde. Deze provisorische aanpassingen brachten haar in herinnering dat dit zijn domein was, een van de plaatsen waarvan hij niet wilde dat zij er kwam.
Dat maakte de gedachte er wat rond te snuffelen niet bepaald aantrekkelijk.
Haar halfbroers Johnny en Tye, de kinderen van haar vader en diens eerste vrouw, sloegen er soms spullen op, maar zelf deed ze haar best om het bestaan van de donkere, gapende ruimte te vergeten. Ze wilde helemaal niet een deel van wat als een rustige zondagmiddag was begonnen, rondkruipen in dit griezelige hol.
Even overwoog ze om haar moeder te vertellen dat de bowlschaal er niet lag. Alleen was haar moeder sinds de zelfmoord van haar vader gefixeerd op allerlei schijnbaar onbenullige details. Als Madison de schaal niet kon vinden, zou haar moeder waarschijnlijk zelf op zoek willen gaan, en Annette werd toch echt te oud om op handen en voeten rond te kruipen.
Zonder aflaten hadden Madison en haar moeder, vanaf het begin van het onderzoek tot en met de zelfmoord, achter Ellis Purcell gestaan. De politie had het huis na het begin van de moorden zo'n viermaal doorzocht maar nooit iets gevonden. Ook zij zou niets vinden. Omdat haar vader onschuldig was. Dat sprak vanzelf.
Om rustig te worden, haalde ze een paar keer diep adem. Ze moest weerstand bieden aan de neiging om op het laatste nippertje het luik weer dicht te doen. Uiteindelijk kroop ze naar binnen. Die bowlschaal kon nooit ver zijn. Binnen een paar tellen kon ze hem hebben.
Langs de dichtstbijzijnde wand stond een rij dozen. Op sommige zaten etiketten, op andere niet. Snel opende ze een paar van de dozen zonder etiket. Er bleken spullen in te zitten die van haar vader waren geweest toen hij jong was. Oude fotoalbums, jaarboeken van school en van de universiteit, militaire spullen uit zijn tijd in Vietnam.