'Ik was pas acht toen ze bij ons in huis kwamen, dus had ik eigenlijk niet veel met ze te maken. Meestal voelde ik me zo'n beetje een toeschouwer. Ik hoorde ze schreeuwen en zag ze vechten, maar ik kon er niets aan doen. Daarom probeerde ik het zo veel mogelijk te negeren.'
'Vergeleken met de jeugd van jou en je broers was mijn jeugd een feesttijd,' merkte hij op. 'Hoe ging het met je in de periode na Tye en Johnny en voor het onderzoek?'
Hij was steeds zo onopvallend mogelijk van het ene onderwerp op het andere overgeschakeld. Toen ze na deze vraag niet meteen antwoord gaf, vreesde hij echter dat ze ging zeggen dat het voor vandaag genoeg was geweest.
In plaats daarvan nam ze nog een teugje wijn. 'Dat weet ik niet zo goed. Het lijkt allemaal een nachtmerrie, een nachtmerrie die heel lang duurde.'
Dat antwoord was te vaag. Hij probeerde het nog eens. 'En hoe ging je vader om met het onderzoek?'
Ze gooide de plaid van zich af en begon de boel op te ruimen. 'In het begin probeerde hij mijn moeder en mij in bescherming te nemen door zijn medewerking aan de politie te verlenen. Daar kwam echter een eind aan toen hij instemde met een leugendetectortest, en de politie beweerde dat hij het niet goed had doorstaan. Daarna weigerde hij zijn verdere medewerking.'
'Beweerden ze dat hij de test niet had doorstaan?'
Ze keek naar hem op. 'Er is geen wet waarin staat dat de politie zich bij een verhoor aan de waarheid moet houden. Wist je dat?'
Caleb probeerde er niet aan te denken hoe ontstellend mooi ze was... Hola, wat mankeerde hem? Dit was werk. Het zou alleen veel gescheeld hebben als ze haar verdraaide beha had aangetrokken. 'Nee, dat wist ik niet,' antwoordde hij. Met de minuut groeide het nare gevoel dat hij een judas was.
'Ik neem aan dat mijn vader, zodra hij wist dat ze niet eerlijk te werk hoefden te gaan, van de veronderstelling uitging dat ze dus nooit eerlijk waren. Hij vertrouwde ze nooit weer,' vertelde ze. 'Hij dacht dat ze eropuit waren om hem te pakken.'
Het was duidelijk dat ze het gesprek nu niet meer prettig vond, maar hij moest doorgaan. Vooral omdat hij zich niet door haar schoonheid wilde laten afleiden van zijn echte doel. 'En wat dacht jij?'
'Ik geloofde hem,' antwoordde ze. 'Ik zag hoe de politie te werk ging, en ik wist dat ze iemand wilden pakken.'
'Maar waarom je vader?'
Ze haalde haar schouders op en ging verzitten, maar hij bleef haar afwachtend aankijken, zodat ze uiteindelijk antwoord gaf. 'Hij had in het huis van het derde slachtoffer gewerkt, aan een renovatie. Haar naam was Tatiana Harris. Ze woonde redelijk dicht bij ons in de buurt, dus dat zou niets bijzonders moeten zijn. De overbuurvrouw zei echter dat ze mijn vaders truck bij Tatiana's huis had zien wegrijden op de nacht waarop ze werd vermoord.'
'Zoiets zei je eerst ook al eens - maar je gelooft niet dat die vrouw echt zag wat ze beweerde te hebben gezien?'
'Volgens mij kan ze zich gemakkelijk hebben vergist in het tijdstip waarop ze de truck zag. Of in het donker heeft ze een andere truck voor de zijne gehouden. Ik heb eenmaal geprobeerd met haar te praten, en ze kwam tamelijk verward op mij over. De politie was echter van mening dat ze het verband hadden gevonden waarnaar ze hadden gezocht, en ze bleven verder graven. Vanaf dat punt leek mijn vader nog schuldiger door aanvullend bewijsmateriaal. En toen zei een andere vrouw, jaren later, dat ze de truck van mijn vader bij een andere plaats delict vandaan had zien rijden.'
Dat was natuurlijk Holly geweest, die er zelfs in was geslaagd de eerste drie cijfers van Purcells nummerplaat te onthouden. Het viel hem op dat Madison dat detail van de nummerplaat niet noemde. Misschien wilde ze het niet onder ogen zien.
'Geloof je die tweede vrouw ook niet?'
'Ik weet niet meer wat ik moet geloven.' Ze speelde met haar haar. 'Toen dacht ik dat de tweede vrouw gewoon meeliftte op het nieuws. De media hadden alle details van de zaak wereldkundig gemaakt. Iedereen wist dat de blauwe Ford van mijn vader vermoedelijk was gezien op een van de plaatsen delict. Iedereen die hem ergens zag rijden, kon zijn kenteken wel noteren.'
Ze was dus op de hoogte van de nummerplaat. Caleb zette zijn glas op het tafeltje en leunde achterover. 'Maar de politie was een andere mening toegedaan.'
'Er waren toen al negen vrouwen seksueel misbruikt en vervolgens vermoord. Het publiek wilde dat de zaak zo snel mogelijk werd opgelost.' Ze zette hun gebruikte borden in de lege pizzadoos, maar voordat ze ermee naar de keuken kon gaan, hield hij haar met nog een vraag tegen.
'Heeft je vader wel eens overwogen om een onafhankelijke specialist in te huren om een tweede test met een leugendetector uit te voeren?'
'Waarom zou hij?'
'Om te bewijzen dat de politie ernaast zat.'
'Dat zou, denk ik, geen enkel verschil hebben gemaakt.'
Caleb wist dat hij het onderwerp moest laten rusten - althans voor vanavond. Ze raakte geïrriteerd. Maar hij had antwoorden nodig, en snel ook. Als ze hem nu maar eens iets kon vertellen wat hij nog niet wist... 'Waarom niet, denk je?'