Instinctief liep Madison naar het raam om door de houten luiken te gluren, die ze had gesloten toen ze Caleb een uurtje eerder de oprit op had horen rijden. Ze zag hem voor het raam van zijn woonkamer staan.
Met zijn vrije hand leunde hij tegen de muur terwijl hij naar buiten keek.
Toen hij glimlachend zijn hand opstak, wist ze dat hij haar naar hem had zien gluren. Snel deed ze een stap achteruit. Het was wel een probleem dat Caleb Trovato zo aantrekkelijk was. Meer dan aantrekkelijk zelfs. Ze kon nu geen relatie met iemand beginnen, en zeker niet met iemand die zo gehaaid was. Eerder vanavond had hij Brianna's aversie jegens hem binnen een paar uur verjaagd. Bij de ijssalon had hij hen beiden met grapjes vermaakt. Met genoeg tijd en privacy zou hij heel wat kunnen bereiken bij een eenzame, gescheiden vrouw... 'Ik heb al gegeten,' antwoordde ze daarom, 'maar bedankt voor het aanbod.'
'Eerlijk gezegd had ik zin in gezelschap,' zei hij nu. 'Het is per slot van rekening zaterdagavond, en ik ken niemand hier in de omgeving.'
Het was wel een heel eenzaam streven om plannen te smeden om de misdaden van haar vader verborgen te houden, dacht ze opeens sarcastisch. 'Het is al laat...'
'Het is pas tien uur.'
Het begon tot haar door te dringen dat Caleb niet gewend was aan het woordje 'nee'. Ze kon zich echter niet druk maken over Calebs eventuele eenzaamheid. Het was belangrijker om ervoor te zorgen dat haar leven en dat van Brianna rustig en gelijkmatig verliep. Geen hoogte- en dieptepunten. Alleen weloverwogen besluiten, betrouwbaar moederschap en een sterke werkethiek. Daar ging het om, ongeacht hoe goed hij eruitzag, daar achter zijn raam.
'Ik zal eerlijk tegen je zijn, Caleb,' zei ze. 'Je bent heel aardig voor ons geweest. Ik ben ook echt heel blij met al het werk dat je vandaag in de tuin hebt gedaan, en met het ijs, en zo. Maar ik wil je tijd en moeite liever compenseren met een huur verlaging of gratis maaltijden dan dat ik me op andere manieren verplicht moet voelen.'
'Verplicht moet voelen?'
Zo te horen vond hij dat niet aardig klinken. Misschien was ze door haar vastberadenheid wat bot overgekomen. 'Het spijt me dat ik je laat zitten na alles wat je hebt gedaan,' zei ze, 'maar mijn leven is een beetje ingewikkeld. Ik ben een alleenstaande moeder die probeert ook nog een zaak te runnen. Ik heb geen interesse in een afspraakje.'
'Ik heb het ook niet over een relatie,' zei hij op licht beledigde toon. 'Aan het eind van mijn contract ga ik terug naar San Francisco, dus blijf ik hier toch niet lang. Ik had alleen gehoopt dat we vrienden konden zijn zolang ik hier ben.'
Ze overwoog dat ze samen veel pret hadden gehad in de tuin en later in de ijssalon. Het was wel heel verleidelijk om met Caleb bevriend te raken, moest ze toegeven. De meeste vrienden die ze had gehad, hadden haar in de steek gelaten toen het onderzoek de reputatie van haar vader had vernietigd. Rhonda, haar beste vriendin van de basisschool, was haar de eerste jaren nog trouw gebleven. Dat was echter opgehouden toen de politie er steeds meer van overtuigd raakte dat Ellis inderdaad de gezochte seriemoordenaar was.
Daarna was de politie begonnen druk op haar uit te oefenen om bij het onderzoek behulpzaam te zijn. Ze hadden gezegd dat ze dat verschuldigd was aan de vrouwen van Seattle. Toen Madison echter had geweigerd ook maar iets te doen wat haar vader kon schaden, had zelfs Rhonda afstand van haar genomen.
'Je vindt het toch geen probleem om vrienden te worden?' vroeg Caleb.
'Nee, natuurlijk niet,' antwoordde ze. 'Ik wil je alleen niet misleiden. Als je maar weet hoe ik erover denk, dan vind ik het prima om vriendschappelijk met elkaar om te gaan.'
'Mooi zo. Dan zijn we het dus eens. Wat dacht je dan van een stuk pizza? Die kan nu elk moment gebracht worden.'
Madison glimlachte. Wat afleiding zou goed voor haar zijn. Ze kon toch niets doen aan die doos in het huis van haar moeder tot Brianna het volgende weekend naar haar vader ging.
'Kom maar op met die pizza,' zei ze.
8
De opmerking die Caleb aan de telefoon had gemaakt over dat ze vrienden konden zijn, zat hem hoog. Hij nam vriendschap serieus. De meesten van zijn vrienden hadden zijn twee huwelijken overleefd.
Op dit punt moest hij echter van alle mogelijke middelen gebruikmaken om Madisons vertrouwen te winnen. Susans leven hing misschien aan een zijden draadje, en hij begon aardig wanhopig te worden.
Op het politiebureau bij Gibbons eerder die avond had hij gehoord dat de analyse van de haren en vezels uit Susans flatje tot nu toe niets had opgeleverd. Alle haren waren van Susan, Holly of iemand anders die een goede reden had om daar te komen. Geen bijzondere vezels, voet- of vingerafdrukken. Geen enkele aanwijzing. Het forensisch team had het flatje met luminol bewerkt en was tot de conclusie gekomen dat er geen bloedsporen te vinden waren.
Wat er ook met Susan gebeurd mocht zijn, het had zich vermoedelijk op een andere plaats afgespeeld. Maar veel leverde die kennis niet op, zonder lijk, plaats delict, verdachte of aanwijzingen. Zelfs Susans auto hadden ze nog niet kunnen vinden...