'Mijn rug op, Trovato. Ik wou toch over een paar uurtjes al naar het bureau gaan.'
'Zo ken ik de hopeloze workaholic van wie ik zo hou, weer.'
'Criminelen werken nou eenmaal niet onder kantoortijden.'
'Ik heb echt iets interessants voor je. Op de achtergrond van die foto staat een blauwe Ford uit '87 of '88, met een witte opbouw. Die is identiek aan de auto van Purcell.'
Gibbons slaakte een hoorbare zucht en aarzelde, alsof hij de net verkregen informatie op zijn waarde trachtte te schatten. Toen zei hij: 'Dat zou op toeval kunnen berusten.'
'Te veel toeval betekent meestal dat het geen toeval is,' merkte Caleb op. 'Hoe zit het trouwens met die vrouw uit Spokane die, naar ik hoorde, ook wordt vermist?'
'Dat heeft er waarschijnlijk niets mee te maken.'
'Holly zei dat in de krant een bericht over de overeenkomsten stond. In haar auto is rohypnol aangetroffen - en een stuk touw.'
'We hebben haar lichaam nog niet gevonden. Je bent verdorie zelf politieman - of dat was je,' voegde hij eraan toe. 'Trek je conclusies niet zo snel als de burgers. Die vrouw uit Spokane kan net zo goed ergens in het zonnetje op het strand liggen te luieren.'
'Of de Sandpoint Strangler is weer aan het werk.'
'Naar mijn mening is de Sandpoint Strangler dood.'
Wijselijk besloot Caleb zijn ex-collega er maar niet aan te herinneren dat die op een gegeven moment nog had gedacht dat de conciërge van de basisschool de wurger was.
'We kunnen ook te maken hebben met een copycat-moordenaar,' merkte Gibbons op. 'Spokane ligt niet in onze jurisdictie, maar ik zal contact opnemen met inspecteur Coughman en nagaan of ik een handje kan helpen bij de zaak-Michaelson. De leider van het onderzoek zou elk moment de voorlopige resultaten van de analyse van de haren en vezels uit haar flat binnenkrijgen, maar ik heb er nog niets van gehoord.'
'Zoek uit of ze intussen wel iets hebben, dan kom ik over een paar uur langs.' Caleb zag dat Holly naar hem terug kwam met een kinderportie hamburger en het wisselgeld van zijn biljet van twintig. 'Nog één ding,' zei hij snel.
'Wat dan?'
'Wil je iets voor me doen?'
'Dat hangt ervan af.'
Caleb haalde het kentekennummer te voorschijn dat hij de vorige avond had genoteerd. 'Ik wil graag dat je een kenteken opvraagt.'
'Waarom?'
'Gewoon, voor wat basale informatie.'
'Kom eens met een betere reden, Trovato. Je staat niet meer bij ons op de loonlijst.'
'Ik heb Johnny Purcell gisternacht gezien. Hij reed in een oude Buick Skylark met dit kenteken.'
Weer volgde er een lange stilte. Uiteindelijk mopperde Gibbons: 'Wat kan het mij ook schelen. Het is natuurlijk je reinste tijdverspilling, maar... Poesje, wil je even een pen voor me pakken?'
'Poesje?' vroeg Caleb minzaam.
'Krijg de...' Gibbons hield zich in, vermoedelijk ten behoeve van de dame in zijn gezelschap. Toen noteerde hij het kenteken en hing op.
Waarom wilde haar moeder nu opeens het huis verkopen, nadat ze zich al die tijd had verzet tegen het geringste idee om te verhuizen?
Madison ijsbeerde door haar woonkamer, met op de dvd-speler de film Chocolat. Ze vroeg zich af wat haar nu te doen stond. Er kwam hoofdpijn opzetten, ze was hondsmoe na haar drukke dag en het slaapgebrek van de voorgaande nacht, maar ze kon nog niet uitrusten. Evenmin kon ze zich op de film concentreren. Ze moest beslissen wat ze met die doos ging doen voordat de buurman van haar moeder de kruipruimte begon leeg te halen.
Huis te koop... Nachtmerrie in wording...
Ze wreef over haar slapen in een poging de hoofdpijn te verdrijven. De wijk waar haar moeder woonde, was een allegaartje van houten en stenen huizen, tijdloze en goed onderhouden, naast oude en verwaarloosde. De wijk bevond zich echter nabij de universiteit, had knusse, nauwe straatjes en rijen hoge, schaduwrijke bomen. Net als bij de met klimop begroeide roodbakstenen gebouwen op de campus hing er een sfeer van traditionele waarden en oud geld.
Normaliter zou het huis van haar moeder direct verkocht kunnen worden. Dit was echter een speciaal geval, namelijk het huis van een man die van moord werd verdacht. Daarnaast was het de plek waar diezelfde man zelfmoord had gepleegd. Daar kwamen eerder nieuwsgierige sensatiezoekers en lijkenpikkers op af dan serieuze gegadigden voor het huis.
Het geluid van de telefoon deed haar opschrikken. Snel nam ze op zodat Brianna niet wakker zou worden. Zacht mompelde ze: 'Ja, hallo?' Ze had verwacht dat het Danny was. Brianna had hem gebeld voordat ze naar bed ging om hem over de bidsprinkhaan te vertellen. Van Caleb mocht ze het insect op haar kamer houden tot maandag. Dan zou ze het mee naar school nemen om in de klas te laten zien.
'Sorry dat ik je stoor.' Het was Caleb Trovato. Dat wist Madison meteen door het opgewonden gefladder in haar maagstreek. 'Ik zag dat je lampen nog aan waren, en ik dacht dat je misschien ook trek had in een hapje,' zei hij. 'Ik heb net een pizza besteld. Heb je zin om die met me te delen?'