'Waar gaat het om? Allemachtig, ze is al zes,' zei hij.
Madison begon zachter te praten. 'Ik maak me echt zorgen over een aantal zaken, Danny. Onze dochter heeft het momenteel moeilijk, en ik hoop dat je met me wilt samenwerken om het haar gemakkelijker te maken.'
'Het zal veel beter met haar gaan als je haar naar ons laat komen, zodat ze bij ons kan wonen. Ze is volmaakt gelukkig als ze bij ons is. Vraag Leslie maar.'
'Ik hoef Leslie niets te vragen,' zei Madison geërgerd om de manier waarop hij haar gevoelens voortdurend negeerde. 'Ik ken mijn eigen dochter wel, en ik ben niet van plan mijn recht op haar op te geven.'
'En ik ben niet van plan om elk wissewasje met je te bespreken.'
'Elk wissewasje?' vroeg ze. 'Vind je onze dochter niet belangrijk genoeg?'
'Volgens mij wil je me alleen maar lastigvallen, ook al kan ik me niet voorstellen waarom. Toen we nog getrouwd waren, vond je niets belangrijk, behalve de verdediging van je geliefde vader.'
Madison keek op en zag dat Calebs blik op haar rustte. Ze vond het niet prettig dat hij getuige was van de woordenwisseling tussen haar en Danny, maar toch wilde ze het gesprek nog niet beëindigen. Ze had genoeg van Danny's onverzoenlijke bitterheid. Volgens hem had zij zijn leven geruïneerd, maar hij was zelf een heel moeilijk mens om mee om te gaan.
'Ik doe maar net alsof je dat niet hebt gezegd,' zei ze afgemeten. Ze kon het maar beter achter de rug hebben. 'Wat ik je wilde zeggen, is dit: Het is niet goed voor Brianna dat je allerlei meningen verkondigt en lelijke taal bezigt waar zij bij is. Dat is het probleem.'
'Wat voor meningen?'
'Je hebt kritiek op mij, en ik ben haar moeder.'
'Ik heb niets tegen haar gezegd wat niet waar is,' zei hij. Hij lachte.
Madison sloeg haar blik ten hemel, alles in het werk stellend om een knallende ruzie te vermijden. 'Ik wil je alleen vragen om... om in de toekomst wat beter op je woorden te letten, goed?'
'Ik doe wat mij goed lijkt.'
Nog een blik op Caleb en Brianna wees uit dat haar dochtertje alleen maar oog had voor de sprinkhaan, maar Caleb zat haar wel gade te slaan. Uit zijn blik was op te maken dat hij besefte dat het gesprek niet naar wens verliep.
'Luister, we moeten het hier later nog maar eens over hebben,' zei ze. 'Er is iemand bij ons.'
'Iemand? Je wilt toch niet zeggen dat je eindelijk eens een afspraakje hebt?'
Voor de zekerheid ging ze nog wat verder van Caleb en Brianna vandaan staan en ging ze nog zachter praten. 'Het gaat je geen moer aan of ik afspraakjes heb of niet, maar dit is toevallig mijn huurder.'
De spanning werd door de telefoon voelbaar. 'Heb je het koetshuis verhuurd?' vroeg Danny. Er was nu niets luchthartigs meer in zijn stem.
'Ik heb toch gezegd dat ik dat zou doen?'
'En ik heb gezegd dat ik dat niet wou. Ken je die vent wel?'
Madison zette de nagels van haar vrije hand in haar handpalm. Danny meende dat hij bij haar weg kon gaan en dan ook nog iets over haar te zeggen kon hebben. Zijn arrogantie was slecht voor haar geduld, maar ze was vastbesloten rustig te blijven. 'Ik leer hem zo langzamerhand kennen,' zei ze.
'Hij is dus eigenlijk een volslagen vreemde.'
'Er wonen genoeg mensen naast elkaar in huizen die dichter bij elkaar staan dan mijn huis en het koetshuis, hoor, Danny,' zei ze smalend. 'Als het je niet bevalt, doe je maar net alsof we gewoon een nieuwe buurman hebben.'
'Ik daag je weer voor de rechtbank,' snauwde hij. 'Je krijgt er nog wel spijt van dat je niet naar me luistert als ik mijn alimentatie voor Brianna halveer.'
Ontzet dat hij haar dreigde met iets wat Brianna kon schaden, liet ze haar beheersing varen. 'Eigenlijk ben je maar een zielig mannetje, weet je dat?'
'Let op je woorden. Maak me niet echt boos,' zei hij, waarna hij abrupt het gesprek beëindigde.
Toen Madison de telefoon uitzette, beefde ze. Caleb probeerde Brianna's aandacht op de bidsprinkhaan gericht te houden, maar ondanks zijn afleidingspoging had het meisje nu toch lucht gekregen van het drama dat zich aan de telefoon afspeelde.
'Was dat papa?' Met grote, onzekere ogen keek ze haar moeder aan.
Madison stopte het mobieltje in haar zak. 'Ja, maar er was niets bijzonders, hoor, liefje.'
Brianna beschutte haar ogen tegen de zon. 'Je gezicht werd helemaal rood toen je met papa praatte.'
Madison liep in de richting van het huis. 'Het is ook nogal warm met dit pak aan. Ik ga even iets anders aantrekken.'
'Volgens mij zou je lekker afkoelen door een ijsje,' merkte Caleb op voordat ze ver gekomen was.
Onmiddellijk sprong Brianna op, dansend en in de handen klappend. 'Ik wil een ijsje! En Elizabeth heeft het ook erg warm!'
'Brianna wil ook ijs,' zei Caleb. 'En jij?'
Madison wilde niet weg om ergens een ijsje te eten. Na haar gesprek met Danny wilde ze nergens meer heen, en al helemaal niet samen met haar knappe huurder. Als ze een andere man in haar leven toeliet, kon ze net zo goed een tornado omarmen. Omdat ze echter besefte dat Caleb haar probeerde te helpen, wilde ze hem niet in de wielen rijden. 'Ik heb ook zin in een ijsje,' zei ze.