Zodra Brianna hem zag, werd haar blik weer nors, maar Madison moest een bewonderende glimlach onderdrukken. Zo te zien was hij al een tijdje aan het werk geweest. In elk geval al zo lang dat hij vanwege de warmte zijn shirt uitgetrokken en in zijn achterzak gefrommeld had. Op zijn gouden romp glinsterde zweet, waardoor de contouren van zijn gespierde borstkas en armen nog beter uitkwamen.
In de periode waarin Madison met Danny getrouwd was geweest, had ze in de sportzaal meer dan genoeg bezwete spierbundels gezien. Vanuit kunstenaarsstandpunt vond ze echter dat Caleb Trovato's fysiek beter in elkaar stak. Hij zag er een stuk natuurlijker uit dan al die mannen die met fitness hun lijf in bepaalde vormen probeerden te kneden.
Zijn gebronsde teint hield op bij zijn taille en was dus waarschijnlijk opgedaan in de buitenlucht in plaats van in een zonnestudio. Hoewel hij er geweldig uitzag, leek hij niet de behoefte te hebben om anderen te imponeren. Toen hij hen zag, zette hij de grasbak neer en trok hij zijn shirt aan. 'Ah, daar ben je,' zei hij.
'Sorry dat ik zo laat ben.' Ze probeerde het beeld van zijn naakte romp in haar geheugen vast te leggen, zodat ze het zich later weer voor de geest zou kunnen halen. Na de weinige inspiratie die ze de afgelopen weken had gehad, voelde ze opeens een uitbarsting van creatieve energie. 'Ik moest nog een paar dingen afhandelen die niet tot later konden wachten.'
'Maakt niet uit. Ik ben achter al bijna klaar.'
'Ik ben echt blij met je hulp,' zei ze welgemeend. Dat Caleb hier was en bijsprong, was een verrijking van haar leven. Het leek bijna zo... normaal.
Hij tilde de grasbak weer op en leegde die in de groencontainer. 'Ik heb iets gevonden wat jij en je knuffel vast leuk vinden,' zei hij tegen Brianna.
Brianna was al op haar knieën gezakt en had Elizabeth naast zich neergezet. Ze zat met een stokje in de aarde te porren en deed alsof ze Caleb totaal niet zag staan. Madison merkte echter dat ze af en toe tersluiks naar hem keek om te zien wat hij deed en waar hij het over had.
'Wil je het zien?' vroeg hij toen ze niet reageerde.
'Nee.' Ze bleef met het stokje spelen.
Meteen deed Madison haar mond open om haar dochtertje te herinneren aan het gesprek dat ze in de auto hadden gevoerd.
Caleb schudde snel zijn hoofd om aan te geven dat haar inmenging niet nodig was. 'Ik wil wedden dat Elizabeth het wel graag wil zien,' zei hij.
Brianna deed alsof ze met Elizabeth zat te praten maar schudde toen vastbesloten haar hoofd.
'Goed.' Hij begon met de lege bak terug te lopen naar de grasmaaier.
Brianna ging op haar hurken zitten. 'We vinden het vast toch niet leuk,' riep ze hem achterna.
Hij nam niet de moeite zich om te draaien. 'Dat kan.'
Ze keek hem na terwijl hij doorliep. 'Nou, wat is het dan?'
'Niets bijzonders.'
'Wil je het niet zeggen?'
'Je vindt het toch vast niet leuk. En Elizabeth ook niet.'
Snel greep Brianna haar knuffeldier, stond op en rende hem achterna. 'Maar als Elizabeth het nu wel wil zien?'
Glimlachend pakte Madison haar aktetas uit de auto, blij omdat het Caleb zo snel was gelukt Brianna's nieuwsgierigheid te wekken. Rustig liep ze naar de achtertuin, waar ze hen beiden zag knielen bij een schoenendoos met daaroverheen een stuk plastic waar Caleb een paar scheuren in had gemaakt.
'Wat zit erin?' vroeg ze. Ze kon niets zien omdat twee hoofden haar uitzicht belemmerden.
'Een bidsprinkhaan,' antwoordde Brianna ademloos, alsof ze nog nooit zoiets moois had gezien. 'Kijk eens, mama. Hij lijkt net op een groen blad.'
'Dat is om zichzelf te camoufleren,' legde Caleb uit. 'Meestal zie je hem daardoor niet zitten tussen de blaadjes van de planten.'
'Wil hij me bijten?' vroeg Brianna.
'Nee, hoor.'
'Wat eet hij?'
'Andere insecten.'
'Jakkes!'
'Dat is juist goed,' zei Caleb. 'Zo zorgt hij ervoor dat de stoute insecten niet alle groenten uit de tuin opeten.'
Brianna's neusje bleef gerimpeld. 'O.'
'Lijken vliegen en muggen jou dan geen lekker aperitiefje?' vroeg hij plagerig.
'Wat is een aperitiefje?'
Hij grinnikte. 'O, niets. Wil je hem vasthouden?'
Ijlings trok Brianna zich terug. 'Ik denk het niet.'
'Toe maar.' Hij trok het plastic weg en haalde de sprinkhaan voorzichtig uit de doos. 'Hij doet je niets. Kijk eens wat een dunne pootjes? Die voelen wat vreemd, maar dat hindert niets.'
Eerst bleef Brianna nog sceptisch, maar toen Caleb de bidsprinkhaan op zijn hand liet zitten, kreeg ze er wat vertrouwen in. 'Goed dan.'
Voorzichtig zette hij het insect op haar hand, net toen Madisons mobieltje overging. Op de nummerweergave zag ze dat het Danny was.
Ze haalde diep adem en ging op een afstandje van Brianna en Caleb staan. 'Hallo, met Madison.'
'Je hebt vanochtend op mijn voicemail ingesproken dat je over Brianna wilde praten,' zei Danny zonder de beleefdheid op te brengen om haar eerst te begroeten. 'Wat is er aan de hand?'
'Ik wil inderdaad met je praten, maar het is nu niet zo'n geschikt moment.'