Bijna gaf hij toe dat dat niet het geval was, maar hij wilde de indruk wekken dat hun regeling voor hem niets bijzonders was. Dat zou haar meer op haar gemak stellen, dacht hij. 'Zo af en toe.'
'Dat moet wel prettig zijn.'
Brianna keek als vanouds boos naar hem toen hij de room en de suiker op het aanrecht zette, op zoek naar een excuus om nog wat te blijven rondhangen. Het was weekend. Misschien lukte het hem nog meer tijd met Madison door te brengen als hij iets kon bedenken wat hij voor haar in of rond het huis kon doen. Hij kon bijvoorbeeld iets repareren, haar auto wassen, het gras maaien...
Dat lange gras. Perfect!
'Heb je toevallig ook zin om vanmiddag wat in de tuin te werken?' vroeg hij. 'Ik heb een paar uurtjes tijd, en ik dacht dat ik het gras wel kon maaien en misschien wat struiken kon snoeien. Dan kunnen jij en Brianna bijvoorbeeld onkruid wieden.'
Madison zette de koekenpan in het sop en begon hem af te wassen. 'Meen je dat?'
Toen hij de dankbaarheid in haar stem hoorde, voelde hij zich erg klein worden. Hij moest echter zijn doel in het oog houden. 'Als je mijn hulp kunt gebruiken...'
Ze knikte. 'Heel graag. In ruil daarvoor haal ik wat van je huur af, of je krijgt een paar gratis maaltijden. Ik ben erg achter geraakt met het onderhoud. Mijn werk slokt al mijn tijd op. Ik ben pas mijn beste medewerker kwijtgeraakt, en ik moet proberen iemand voor haar in de plaats te vinden. En mijn officemanager doet ook nog het typewerk voor de makelaars, en helaas typt ze stukken beter dan dat ze het kantoor runt.'
'We kunnen het gras zelf wel doen,' zei Brianna uit het niets.
'Brianna...' Met haar toon waarschuwde ze haar dochtertje niet te ver te gaan.
'Of je kunt ons helpen,' voegde het meisje er tandenknarsend aan toe.
Caleb grinnikte. 'Je hoeft er niets tegenover te stellen.' Hij wist dat hij zich daardoor nog schuldiger zou voelen. 'Het is goed voor me even buiten bezig te zijn. Ik heb het gazon van mijn ouders jarenlang bijgehouden.'
'Waar wonen je ouders dan?'
'Op Fidalgo Island.'
'Echt waar?' Madison fronste haar wenkbrauwen. 'Dat is hier niet ver vandaan.'
'Wel verder dan ik wil rijden om in de stad te komen,' zei hij vlug. Hij wilde niet dat ze zich af zou gaan vragen waarom hij haar huisje huurde in plaats van onderdak te zoeken bij zijn familie.
'Moet je vaak naar de stad?'
'Niet erg vaak. Zo af en toe.'
'O, juist.' Madison keek op de klok. 'Ik moet vanochtend nog een paar dingen regelen. Hoe laat zou je met de tuin willen beginnen?'
'Wat dacht je van één uur?'
'Prima.'
Hij glimlachte. 'Tot straks dan.'
7
Madison kwam bijna een half uur te laat thuis. Ze had nog een hypotheek moeten regelen voor een klant die een vakantiehuisje buiten Langley wilde aankopen. De man van de bank had haar nog aangesproken over een andere verkoop waar ze aan werkten maar die niet doorgegaan was.
Verder had ze een aankoopbod opgesteld voor een van haar eigen projecten, een kleine woning met twee slaapkamers. Ze wist echter dat het bod van de klant zo beledigend laag was dat de verkoper waarschijnlijk niet eens een tegenbod zou doen.
Ze had het zo druk met het aansturen van haar medewerkers en het leiden van het kantoor dat ze niet de kans kreeg er veel op uit te gaan om zelf te verkopen, maar ze deed wat ze kon om haar bedrijf gezond te krijgen.
Tot haar opluchting was Brianna's humeur aanzienlijk verbeterd toen ze eenmaal het huis uit waren. Voor de zekerheid hield ze haar dochtertje nog maar eens voor dat het belangrijk was om beleefd te zijn tegenover gasten. Ook vermeldde ze nog eens dat Brianna, Madison en Danny elkaar eerlijk en met respect moesten behandelen, ook al waren ze geen gezin meer.
Madison kon echter niet zeggen of Brianna het allemaal begreep. Voor oudere kinderen dan zij was het nog moeilijk om ermee om te gaan. Het was niet echt te verwachten dat een zesjarig meisje het kon bevatten.
Terwijl ze de oprit op reed, schoof ze de mouw van haar grijze pak nerveus omhoog om op haar horloge te kunnen kijken. Ze hoopte maar dat Caleb het wachten niet beu was geworden.
Zodra ze de motor van de auto af had gezet, hoorde ze al het gestage brommen van de grasmaaier vanuit de achtertuin. De opluchting was groot. Ze was dol op haar huis en vond het vreselijk dat de tuin er zo verwaarloosd uit begon te zien. Omdat de vorige eigenaar er zo veel zorg aan had besteed, zou de tuin er met behulp van Caleb al snel weer net zo goed uit kunnen zien als eerst.
'Heb je zin om onkruid te wieden?' vroeg ze aan Brianna toen ze uitstapten.
Haar dochtertje bleef star zitten.
'Je vindt het best leuk om in de tuin bezig te zijn,' zei Madison, terwijl ze haar hoofd door het portier weer naar binnen stak. 'Kom op. Het wordt vast heel gezellig. Misschien vinden we ook nog een paar slakken.'
Met tegenzin stapte Brianna uit.
De grasmaaier viel stil, en Caleb kwam om het huis heen gelopen, met de grasbak in zijn armen.