'Wacht...' Hij stond op en liep naar haar toe, waarna hij haar naar Brianna's stoel leidde. 'Ga maar rustig zitten. Ik kan zelf mijn eten wel pakken.'
Uit gewoonte wilde ze al protesteren, maar ze deed het niet. Ze had al zo lang de zorg gehad voor haar moeder en Brianna - en eerst ook nog voor Danny - dat ze het heerlijk vond dat iemand anders eens iets voor haar deed.
Met de vork waarmee Brianna had zitten spelen, begon ze het eten op te eten dat ze voor haar dochter had opgeschept.
Caleb zette een kop koffie bij haar bord. 'Ik heb de indruk dat je ex-man niet veel opheeft met je vader.' Met zijn bord, volgeladen met eten, ging hij nu ook zitten.
Ze legde haar vork neer en deed een scheutje room in haar koffie. 'Mijn vader leeft niet meer.'
'O, het spijt me dat te horen.' Hij zweeg even, zijn eigen kop koffie in de hand. 'Wanneer is hij overleden?'
Voor haar gevoel was Ellis pas kort geleden overleden - op de dag waarop ze die doos had gevonden. Op de een of andere manier vond ze het erger dat hij niet meer de man scheen te zijn in wie ze altijd had geloofd, dan dat hij er fysiek niet meer was. 'Ongeveer een jaar geleden.'
Hij nam een slok. 'Dat is nog niet zo lang. Hoe oud was hij?'
'Achtenvijftig.'
'Achtenvijftig; dat is nog erg jong. Was hij ziek?'
Madison sprak niet graag over haar vader, maar Caleb was een volkomen onbekende, iemand die overal helemaal buiten stond. Dat leek verschil te maken. 'Hij heeft zichzelf neergeschoten, in onze eigen achtertuin.'
Hij schrok, waarna zijn blik even haar gezicht leek te strelen. 'Wat vreselijk voor je.'
'Ja...' Ze herinnerde zich dat Johnny haar die dag had gebeld. Natuurlijk verkeerde ze toen in een shocktoestand en had ze veel verdriet, maar ook was ze boos en opstandig geweest, van mening dat de politie en de media Ellis net zo lang met hun verdachtmakingen hadden achtervolgd tot hij het niet meer kon verdragen. Ze had midden in het winkelcentrum gestaan, met haar mobieltje tegen haar oor gedrukt. Haar benen hadden heftig getrild nadat Johnny haar had verteld hoe hij haar vader had aangetroffen. Daarna had ze het ook nog eens aan haar moeder moeten vertellen.
'Was hij misschien depressief?' vroeg Caleb. Hij had zijn aandacht bij zijn eten, maar zijn stem nodigde uit tot vertrouwen.
Madison vroeg zich af of het haar wat troost kon verschaffen als ze hem er een klein beetje van vertelde. 'Mijn vader was Ellis Purcell,' zei ze.
Met een tik zette Caleb zijn koffie neer. 'Toch niet de Ellis Purcell die in verband werd gebracht met de moorden rond het universiteitsterrein?'
'Ik vrees van wel.' Haar vader had vaak in de landelijke dagbladen gestaan en was vaak op het nieuws geweest. Het zou haar dus verbaasd hebben indien Caleb de naam niet herkende, maar toch schrok ze ervan dat hij zo snel wist om wie het ging.
Even zei hij niets, en meteen had Madison er spijt van dat ze zo vertrouwelijk was geweest. 'Ik had je niets moeten zeggen,' merkte ze op.
Op zijn gezicht lag een aarzeling, waardoor ze meende dat hij dat met haar eens was, maar zijn woorden leken dat tegen te spreken. 'Waarom niet?' vroeg hij. Hij deed wat meer suiker in zijn koffie, waarna hij nog een slok nam.
Ze kon zijn uitdrukking niet zien achter zijn kopje. 'Omdat ik veel moeite heb gedaan om er los van te komen.'
Hij zette zijn koffie terug op de tafel en keek haar eindelijk weer aan. 'Wat erg voor je,' zei hij. Zijn toon was meelevend.
De pijn die ze in de loop van hun gesprek vanbinnen was begonnen te voelen, leek intenser te worden. Ze wilde iemand vertrouwen, zich losmaken van het verleden en net worden als andere mensen. Dat was echter een onmogelijkheid. Daar had haar vader, of wie dan ook die de misselijkmakende souvenirs onder het huis had neergezet, voor gezorgd. 'Dat bedoelde mijn ex toen hij dat zei waar Brianna het over had,' merkte ze op.
'Op die manier.' Caleb schraapte zijn keel. 'Hoe oud was je toen de eerste vrouw verdween?'
'Vijftien. Ik weet nog dat mijn moeder het er op een avond over had. Voor mij was dat gewoon een nieuwsbericht als alle andere.' Ze lachte smalend. 'Toen kon ik nog niet weten dat het mijn hele leven zou beïnvloeden.'
Hij begon aan zijn pannenkoeken. 'Hoe reageerde je vader op dat nieuwsbericht?'
'Hij ging er niet op in. Mijn moeder was degene die er iets over zei.'
Nadat Caleb zijn hap had doorgeslikt, zei hij: 'Je vader zal toen toch nog geen verdachte in de zaak zijn geweest?'
'Nee, dat was pas twee jaar later, toen een vrouw beweerde dat ze de truck van mijn vader had zien wegrijden bij het huis van haar buurvrouw - die toen net vermoord bleek te zijn. Vanaf die dag kwam de politie bij ons. Ze stelden allerlei vragen en namen contact op met iedereen die ons ook maar een beetje kende. Ook doorzochten ze ons hele huis.'
'Hebben ze iets gevonden?' vroeg hij. Hij schoof zijn bord aan de kant.
'Behalve het feit dat ik liefdesbrieven uitwisselde met een jongen met wie ik van mijn vader niet om mocht gaan, en dat ik net mijn eerste setje sexy lingerie had gekocht?' Ze lachte. 'Niets.'