'Heb je iemand anders?' vroeg ze.
Nadat hij zo lang Holly's kuren had moeten verdragen, dacht hij dat hij niet naïef genoeg was om weer verliefd te worden. 'Nee.'
'Dus je kwam terug om me te helpen, ook al is er niets meer tussen ons?'
Hij knikte. Hij was gekomen om haar te helpen, en Susan. En door Madison had hij misschien het geluk de moorden op te lossen waardoor hij al jarenlang geobsedeerd was.
6
Madison had net Tye aan de telefoon toen Caleb de volgende ochtend aanklopte voor het ontbijt. Ze klemde de telefoon tussen schouder en oor en riep naar Brianna dat ze hem binnen moest laten, terwijl ze zelf de pannenkoeken op de bakplaat omkeerde.
'Ik kan me niet voorstellen dat Johnny's tijd er alweer op zat,' merkte Tye op. 'Wanneer hebben ze hem vrijgelaten?'
'Dat wist hij me niet precies te vertellen. Volgens mij was hij ergens mee bezig.'
Tye zuchtte. 'Dat verrast me niet.'
Caleb klopte nogmaals op de deur. Klaarblijkelijk deed Brianna niet open. Voor de tweede keer bedekte Madison de telefoon met een hand, nu om haar dochtertje tot spoed te manen.
Toen ze Brianna's voeten eindelijk in de richting van de gang hoorde stampen, keerde ze naar hun gesprek terug. 'Sorry. Ik dacht dat je het wilde weten,' zei ze. 'Hij is bij jou langsgegaan voordat hij hier kwam. Je was denk ik niet thuis, maar hij zal het vast nog wel eens proberen.'
'Heeft hij geld van je losgepeuterd?'
Madison wilde niet toegeven dat Johnny haar om geld had gevraagd, want waarschijnlijk had ze hem beter niets kunnen geven. Hem zijn zin geven, was de gemakkelijkste manier om met haar geweten in het reine te komen vanwege alles wat er in zijn leven was gebeurd - of niét was gebeurd.
'Hij vroeg me om een paar dollar,' antwoordde ze ontwijkend.
'Heb je hem die gegeven?'
'Wat denk je?'
'Madison, hier hebben we het al eens eerder over gehad.'
'Weet ik.' De gevoelens waardoor ze Johnny het geld toch had gegeven, waren zo complex dat ze haar beweegredenen niet kon verklaren. Zo'n zelfde soort schuldgevoel had ze ten aanzien van Tye. Hij was een stuk beter terechtgekomen dan Johnny, maar hij had dezelfde jeugd moeten meemaken. Het had jaren geduurd voordat ze hem goed genoeg kende om hem af en toe op te bellen. 'Ik zal hem niets meer geven,' zei ze.
Ze hoorde Brianna Caleb bij de deur begroeten met een ijzig: 'O, ben jij het.' Even afgeleid hield Madison haar hand op de telefoon om Brianna aan haar goede manieren te herinneren. Tegelijk probeerde ze de pannenkoeken van de bakplaat af te krijgen en naar Tye te luisteren, die vroeg waar ze de kist van hun vader naartoe hadden gebracht. Daarop besloot ze dat ze op een later tijdstip Brianna onder handen zou nemen. 'Hij is op de Green Hill Cemetery in Renton,' zei ze.
Calebs voetstappen klonken door de gang en in de keuken. Ze draaide zich om en wilde hem met een nonchalant handgebaar begroeten, maar in plaats daarvan nam ze hem met een snelle blik op. Niet veel mannen zagen er zo goed uit in een simpel rugbyshirt met een verschoten spijkerbroek.
Geen wonder dat er midden in de nacht mooie blonde vrouwen bij hem op bezoek kwamen. Het enige raadselachtige daaraan was dat de vrouw niet tot de ochtend was gebleven om het ontbijt voor hem te maken.
Hij lachte haar verblindend toe. 'Dat ruikt fantastisch.'
Madison hoopte dat ze de pannenkoeken niet had laten aanbranden. 'Hou je van pannenkoeken?'
'Ik vind alles lekker.'
Opeens schoot haar te binnen dat ze Tye nog aan de lijn had. Ze schraapte haar keel en vroeg Caleb alvast plaats te nemen. 'Ik kom zo bij je,' zei ze tegen hem. 'Ik was met mijn broer in gesprek. Hopelijk stoort dat je niet.'
'Ga gerust je gang.' Hij pakte de krant die hij onder een arm had meegenomen en spreidde die op de tafel uit.
Brianna zat tegenover hem. Terwijl ze hem met boze ogen aanstaarde, draaide ze haar vork met een kletterend geluid in het rond.
Madison wierp haar dochter een waarschuwende blik toe. Toen richtte ze haar aandacht weer op Tye, want er was nog iets wat ze hem moest vragen. Johnny had haar verteld dat Tye en Sharon huwelijksproblemen hadden, maar Tye deed alsof er niets aan de hand was.
'Zouden jij en Sharon vandaag zin hebben om naar ons toe te komen en samen met ons te ontbijten?' vroeg ze in een poging het onderwerp Sharon zo natuurlijk mogelijk ter sprake te brengen. Ze hoopte dat ze hem zo een opening gaf als hij erover wilde praten. 'Het eten is bijna klaar, maar jullie wonen dichtbij. We wachten wel even.'
'Vandaag niet,' zei hij. 'De kinderen hebben een voetbalwedstrijd.'
'O.' Madison deed nieuw beslag op de bakplaat. Wat kon ze nog meer zeggen? Ze wilde hem laten weten dat hij haar kon vertrouwen, maar het was niet de bedoeling dat hij de indruk kreeg dat ze zich met zijn zaken wilde bemoeien. 'Misschien komen Brianna en ik dan wel naar het voetbalveld, dan kunnen we ze eens zien spelen.'
'Volgende week zou beter uitkomen,' zei hij.
Het kwam natuurlijk nooit uit. Madison wilde haar neefjes en nichtjes graag beter leren kennen, maar Tye was altijd zo afstandelijk. 'Nou, goed, maar je weet dat je bij me terecht kunt als je iets nodig hebt, hè? En je zou me bellen als je... als je ergens over wilde praten, toch?'