'Wat voor menu?' vroeg ze.
'Dat laat ik aan jou over.'
'Wil je dat ik het eten naar je toe breng?'
'Als je dat zelf het prettigst vindt. Maar als je mijn gezelschap niet al te vervelend vindt, zou ik liever niet in mijn eentje eten.'
Ze aarzelde nog even. 'Goed,' zei ze toen. 'Ik kook toch al voor Brianna en mezelf. Zo veel tijd zal het me niet kosten om voor een persoon erbij te koken en iets meer afwas te hebben. Een paar ladingen extra wasgoed per week doen er ook niet veel toe. Volgens mij zou het zelfs goed zijn voor Brianna als je hier vaker komt. Dan kan ze je sneller leren kennen.'
'Mijn was is niet veel werk,' zei hij. 'Voornamelijk T-shirts en spijkerbroeken.'
'Zo te horen heb je een gemakkelijk leventje. Wanneer wil je dat ik ermee begin, Caleb?'
'Wat dacht je van morgen?' Met een glimlach draaide hij zich om. Hij voelde zich triomfantelijk. Nu was het nog slechts een kwestie van tijd voordat hij precies op de hoogte was van Madisons doen en laten.
5
'Caleb, waar heb jij in vredesnaam uitgehangen? Ik heb je al een uur lang proberen te bereiken.'
Holly. Voor de zoveelste keer. Die ochtend was Caleb eerst haastig naar zijn ouders gegaan om zijn spullen te halen. Voordat hij 's middags boodschappen ging doen, had hij Holly op de universiteit getroffen om daar te helpen flyers met Susans foto en signalement rond te delen.
Elke keer dat zijn ex-vrouw daarna had gebeld, was hij op zijn mobieltje afgesprongen in de hoop dat het iemand was die iets over Susan kon melden.
Kort voordat Johnny de vorige avond was komen aanrijden, had Caleb eindelijk beseft dat Holly gestrest en verontrust was. Daarom wilde ze alles de hele dag voortdurend herhalen. Alleen had hij alles wat hij kon doen al gedaan, en hij wilde haar hand niet meer vasthouden.
Nu had hij zich comfortabel in bed genesteld, zappend langs de satellietzenders op de televisie, genietend van de rust. 'Het is al na middernacht, Holly,' zei hij. 'Kan dit niet wachten tot we elkaar morgen weer zien?'
'Nee, dat kan niet,' antwoordde ze. 'Er heeft daarstraks iemand gebeld naar aanleiding van de flyer.'
Eindelijk! Caleb drukte de televisie uit en ging rechtop zitten. Ditmaal had Holly zijn volle aandacht. 'Wie?'
'Dat vertel ik je wel als ik bij je ben. Ik moet je iets laten zien.'
'Laten zien?'
'Ik kom er zo aan.'
'Wacht even! Ik zit niet meer bij mijn ouders thuis,' zei hij voordat ze op zou leggen.
'Hè?'
'Nee, ik heb een huis gehuurd.'
Stilte. Na enige tijd vroeg ze: 'Waarom heb je een huis gehuurd? Je had voor niets bij mij kunnen wonen.'
'Holly, we zijn gescheiden.'
'Dat weet ik, Caleb. Ik wilde je ook niet vragen bij me in bed te kruipen. Ik bied je alleen onderdak aan voor een paar weken. Per slot van rekening help je mij. Dat is wel het minste wat ik voor je kan doen.'
'Niet nodig,' zei hij. 'Ik zit hier goed.'
'Waar zit je dan?'
'Op Whidbey Island.'
'Whidbey! Waarom daar?'
'Dat is dichter bij het vasteland.'
'Als je dichter bij het vasteland wilt zitten, waarom heb je dan in vredesnaam geen appartement óp het vasteland genomen?'
Even overwoog Caleb of hij Holly zou vertellen dat hij in het huis van Ellis Purcells dochter zat, maar hij besloot dat niet te doen. Hij wilde niet dat ze naar informatie zou gaan vissen terwijl hij er verder niets over wilde zeggen.
Dat hij nu de kans kreeg om achter de antwoorden te komen die tot nu toe niemand had weten te achterhalen, wilde niet zeggen dat hem dat daadwerkelijk zou lukken. Het was goed mogelijk dat Madison veel te voorzichtig was om zich ook maar iets te laten ontvallen. Het kon natuurlijk ook nog zo zijn dat ze domweg niets wist. Hij wilde er echter iets om verwedden dat alle twee die mogelijkheden niet waar waren.
In de periode van de moorden had ze onder één dak gewoond met Ellis. Op zijn minst moest ze Caleb toch stukjes en beetjes van gesprekken tussen haar ouders kunnen vertellen die ze toevallig had gehoord. Ook kon ze misschien vertellen of haar vader echt thuis was geweest op de momenten die ertoe deden, of ze soms 's nachts vreemde geluiden had gehoord, en of ze hem wel eens had zien sjouwen met iets zwaars...
'Ik vind het hier prettig,' zei hij in plaats daarvan tegen Holly.
'Hoeveel kost het je?'
'Dat doet er niet toe.'
'Gooi je geld dan maar weg. Het kan me niets schelen,' zei ze. 'Wat ben je toch koppig. Ik weet echt niet waarom ik ooit met je getrouwd ben, laat staan twee keer.'
Hij dacht dat ze in haar woede de telefoon op zou leggen, maar dat gebeurde niet.
'Hoe kom ik daar?' vroeg ze na een langdurige stilte.
Een snelle blik op de klok leerde hem dat het nog later was dan hij had gedacht. Maar ja, ze had gezegd dat ze hem iets moest laten zien. 'Wat heb je?' vroeg hij.
'Dat zie je straks wel.'
Als ze een aanwijzing had, moest hij dat zo snel mogelijk weten. Hij gaf haar een routebeschrijving. Vervolgens stond hij op, kleedde zich aan en zette een pot koffie.