Hij gebaarde met zijn hoofd naar de oprit. 'Die kerels die hier net waren... Erg betrouwbaar zagen ze er niet uit. Het leek me beter even een oogje in het zeil te houden.'
'O.' Haar glimlach verdween. 'Dat was mijn broer Johnny maar.'
Johnny Purcell... Die naam was Caleb jaren geleden tegengekomen bij de zaak Ellis. Hij had Johnny zelfs een keer ondervraagd, in de gevangenis. In de tussentijd moest Johnny flink wat kilo's hebben verloren. Caleb had hem niet herkend.
'Ik weet dat hij er sjofeltjes uitziet,' zei ze, 'maar hij doet geen kwaad. Gelukkig komt hij niet vaak. Het spijt me als hij u wakker heeft gemaakt.'
'Ik sliep niet. Zit hij in de problemen?'
'Nee.'
Er viel een vervelende stilte waarin Caleb zijn hersenen pijnigde om een manier te vinden om nog iets over Johnny's bezoek te horen te krijgen.
Madison was de eerste die iets zei. 'Bent u al helemaal ingericht?'
'Zeg maar je. Ja, voor het grootste deel heb ik alles.' Hij grinnikte in de hoop haar met zijn charme te kunnen bewerken. 'Ik heb de belangrijkste dingen in huis. Je weet wel: pindakaas en brood.'
'Als je nog iets nodig hebt, een kopje suiker, of een ei, of wat dan ook, mag je het altijd vragen,' zei ze.
'Dat stel ik erg op prijs.' Hij schoof zijn handen in de zakken van zijn broek, wensend dat ze hem zou uitnodigen voor een kopje koffie.
'Slaapt Brianna?' vroeg hij.
'Ze ligt in bed, maar ik weet niet of ze slaapt.'
'Ik besef dat ze me als een indringer beschouwt, maar met wat geluk went ze er wel aan dat ik er ben. Denk je ook niet?'
'Ik hoop het,' zei Madison. 'Het is in elk geval geen kwestie van ruimtegebrek, want ze heeft plaats genoeg. Vooral bij haar vader thuis. Die heeft een gigantisch huis. Binnen is zelfs een waterfontein die in een casino niet zou misstaan.'
'Dat klinkt wat... opzichtig.'
'Dat is het ook.' Eindelijk wierp ze hem een ongekunsteld lachje toe. 'Ik haatte het daar. Het leek wel een mausoleum.' Ze sloeg haar armen over elkaar, waarbij ze onwillekeurig een aanzienlijk deel van haar decolleté onthulde.
Nogmaals wenste Caleb dat ze ouder was, of juist veel jonger, of een stuk dikker.
'Brianna heeft een moeilijk jaar achter de rug,' vertelde ze. 'Ik denk dat die vijandigheid een soort vertraagde reactie is.'
Hij maakte zijn aandacht los van de gladde, zachte huid van haar borsten. 'Hoelang geleden ben je gescheiden?'
'Iets minder dan een jaar.'
'Het wordt vanzelf gemakkelijker.'
'Dat klinkt alsof je er ervaring mee hebt.'
'Ik ben twee jaar geleden gescheiden.' Over zijn eerste scheiding had hij het maar niet. Die telde niet, omdat er in de tussentijd geen andere vrouw was geweest.
'Dat spijt me voor je.'
'Niet nodig. Zoals het nu is, is het beter.'
'Voor mij ook,' zei ze, maar hij kreeg niet de indruk dat ze dat zelf geloofde.
Caleb overwoog om zichzelf dan maar bij haar uit te nodigen voor een kop koffie, als zij het niet deed. Hij voelde de klok tikken vanwege Susans vermissing. Aan de andere kant durfde hij zich niet te erg op te dringen. Als hij Madison afschrikte of haar argwaan wekte, zou hij zijn doel helemaal voorbijschieten.
'Nou, bedankt dat je een oogje in het zeil hebt gehouden,' zei ze. Ze begon de deur dicht te doen.
Caleb had geen andere keus dan van de stoep af te gaan. 'Slaap lekker.'
'Jij ook.'
Met tegenzin liep hij het betegelde paadje naar zijn nieuwe woning op, gefrustreerd omdat hij geen steek verder was gekomen. Hij keek nog even om en ving toen, aan de andere kant van het huis, een glimp van Madisons auto op. In de makelaardij was een representatieve auto tamelijk belangrijk. Als ze het zich kon veroorloven, zou ze vast een Mercedes hebben in plaats van die Camry. 'Tussen haakjes...' zei hij voordat de deur helemaal dicht was.
'Ja?'
'Ik zoek iemand om de was voor me te doen en voor een paar maaltijden te zorgen. Ik vroeg me af of jij daarin geïnteresseerd zou zijn.'
'Je wilt iemand nemen om voor je te koken en schoon te maken?'
Dat wilde hij, maar alleen als zij het deed. 'Ik ben vaak afwezig.'
'Hoeveel zou je ervoor overhebben?'
In feite had Caleb altijd voor zichzelf gezorgd. Hij had er geen idee van wat zulke diensten normaal kostten. Het maakte hem echter niet uit als hij flink in de buidel moest tasten. Als hij haar financieel hielp, zou dat zijn geweten misschien wat verlichten. 'Zeshonderd dollar per maand, is dat redelijk?'
Ze kuchte. 'Dat is bijna net zoveel als je aan huur betaalt.'
Blijkbaar was hij iets te royaal geweest met zijn bod. 'Dat zou wel inclusief de boodschappen zijn.'
Ze beet op haar zachte onderlip, wat niet goed was voor zijn concentratie. 'Wat versta je onder een paar maaltijden?'
'Elke avond warm eten, behalve als je er niet bent, en in het weekend het ontbijt erbij.' Even dacht hij dat ze zou weigeren en wenste hij dat hij minder van haar tijd had gevraagd. Ze probeerde een kantoor te runnen en had het al erg druk met alles. Hij kon alleen niet te lang wachten om haar vertrouwen te winnen. 'Ik ben flexibel genoeg, dus als je dat te vaak vindt...'