Als ze weer belt? Bel je haar dan niet terug? Ze dacht dat je vervoer nodig had.'
Hij wilde Holly niet spreken. De vorige dag hadden ze allebei hun goede humeur verloren terwijl ze de flat uitplozen, en zij was voor een paar uur naar buiten gestormd. Toen ze afgekoeld was, was ze teruggekomen, maar de sfeer was gespannen gebleven. Het leek hem een goed idee elkaar even niet te zien. Net als toen ze nog getrouwd waren. 'Ik huur wel een auto.'
'Je mag mijn Cadillac ook wel nemen,' zei Justine. Ze kwam de kamer binnen om een tafelkleedje recht te leggen. Meteen herkende Caleb de lichte lavendelgeur die ze al gebruikte sinds hij klein was.
'Ik wil je geen last bezorgen; ik weet niet wanneer je die dan weer terug zou krijgen.'
'Ik kan best een dagje zonder auto. Je vader zit in zijn schuur te knutselen. Als ik toch ergens heen moet, brengt hij me wel met zijn pick-up. Of anders is je zus er altijd nog.'
Tamara, Calebs oudere zus, woonde naast haar ouders met haar man en jongenstweeling, in een huis dat ze met hulp van haar ouders hadden gekocht. 'Bedankt voor het aanbod, mam, maar ik voel me vrijer als ik zelf een auto heb.'
'Als je dat prettiger vindt.'
Prettiger? Caleb vond niets prettig. Het kostte hem al veel meer tijd dan hij had gehoopt om Susan te vinden. Hij was nog geen stap verder dan de dag waarop hij in Seattle was geland.
Ze komt wel weer opdagen... Zoiets had hij tegen Holly gezegd toen ze hem had opgebeld. Nu leken die woorden een holle frase. Hij begon het angstige vermoeden te krijgen dat Susan, als ze werd gevonden, dood zou zijn. Anders hadden ze allang een spoor van haar moeten vinden.
'Waar wil je naartoe?' vroeg zijn moeder.
'Ik heb vanochtend inspecteur Gibbons gesproken, en...'
'O... Hij belde gisteren om te zeggen dat hij je bericht had ontvangen.'
'Hij heeft me intussen op mijn mobieltje weten te bereiken.'
'Kan hij iets betekenen?' vroeg zijn moeder bezorgd. Zijn ouders waren net zo ongerust over Susan als hijzelf. Ze hadden haar op zijn bruiloft ontmoet - de tweede keer, ze was ervoor van huis weggelopen - en hadden haar bij enkele familieaangelegenheden getroffen.
'Hij weet niet veel van Susans zaak. Het heeft niet zijn prioriteit.'
'Waarom heb je hem er dan bij betrokken?'
'Omdat hij samen met mij aan de Sandpoint Strangler werkte.'
'Die arme vrouwen.' Zijn moeder huiverde. 'Je hebt nu toch geen belangstelling meer voor die griezel? Ik dacht dat je dat boek al had gesloten.'
Calebs belangstelling voor de zaak was nooit geluwd. Waarschijnlijk doordat hij nog maar pas bij de politie had gezeten toen de moorden begonnen, zodat hij alles vanaf het begin had kunnen volgen. De Sandpoint Strangler was ook de grootste zaak waaraan hij ooit had gewerkt, en ook de zaak die de meeste frustraties opriep.
Hij had destijds het gevoel gehad dat ze dicht bij de ontrafeling van het hele mysterie waren gekomen. Alleen was Ellis Purcell er plotseling tussenuit geknepen voordat ze hem iets ten laste konden leggen. Toen de moorden ophielden, en de zaak niet meer spoedeisend was, was het rechercheteam ontbonden. Het was logisch dat de politie haar aandacht nu richtte op het opsporen van de verkrachters en moordenaars die nog actief waren en elk moment weer een misdaad konden plegen.
Ook Caleb had de speurtocht opgegeven. Wel was hij zich altijd blijven afvragen hoe die zonderling, Ellis Purcell, het voor elkaar had gekregen zo veel vrouwen te vermoorden en hun lijken te dumpen zonder ook maar een spoor achter te laten.
Sindsdien had hij een paar boeken over moordzaken geschreven: over Angel Maturino Resendiz, die was opgepakt voor de moord op een vrouw in Houston, maar die nog eens minstens twaalf andere moorden door het hele land bleek te hebben gepleegd. Over Robert L. Yates Jr., die vijftien moorden had bekend, en Aileen Wuornos, een seriemoordenares die was veroordeeld voor de moord op zes mannen toen ze als prostituee langs snelwegen in Florida werkte. Of - Jeffrey Dahmer, veroordeeld voor zeventien maal doodslag, voornamelijk in Milwaukee.
Hij had nog meer boeken geschreven, vooral over op zichzelf staande gevallen. Zaken, bijvoorbeeld, waarbij een man zijn vrouw om het leven had gebracht voor het verzekeringsgeld, of waarbij een vrouw haar man had vermoord omdat hij haar had bedrogen. Al die moordenaars en moordenaressen begingen vroeg of laat een fatale misstap.
Alleen Ellis Purcell niet.
'Holly heeft me op het vliegveld iets verteld wat me niet loslaat,' zei hij.
'Wat dan?' vroeg zijn moeder.
'In de nacht voordat ik aankwam, is het graf van Ellis Purcell geschonden.'
'Ja, dat heb ik in de krant gelezen.'
'Ik vraag me af wie ontdekt heeft waar hij begraven lag.'
Zijn moeder draaide het slotje van haar parelsnoer rond haar nek naar achteren. 'Misschien heeft iemand uit de familie het zich laten ontvallen.'
'Dat zou kunnen,' zei hij, spelend met het kleingeld in zijn broekzak. Met Madison Lieberman en haar moeder in gedachten, en de koppige manier waarop ze Ellis waren blijven verdedigen, achtte hij het echter niet erg waarschijnlijk dat ze ook maar iets over de begraafplaats hadden onthuld.