'Mooi zo.' Madison wierp haar een dankbaar glimlachje toe en zocht in haar portemonnee naar geld om haar te betalen. 'Heeft: er nog iemand gebeld toen ik weg was?'
'Iemand voor het koetshuis.'
'Het koetshuis?' vroeg Brianna. 'Waarom?'
Madison schudde haar hoofd. Haar dochtertje was pas zes jaar, maar niets ontging haar. 'Ik wil proberen ons koetshuis te verhuren. Heeft degene die belde, haar naam genoemd?' vroeg ze aan Joanna.
'Het was een hij.'
'O.' Om veiligheidsredenen gaf Madison de voorkeur aan een vrouw, maar intussen was ze zover dat ze iedereen die er betrouwbaar uitzag en goede referenties had, zou nemen.
'Wat betekent het als je het koetshuis verhuurt?' vroeg Brianna.
'Dat betekent dat er iemand anders gaat wonen,' antwoordde Madison.
'Waarom?'
Om financiële redenen. Toen ze het huis en het makelaarskantoor had gekocht, had ze er rekening mee gehouden dat het zo'n acht maanden zou duren voordat ze had geleerd wat ze moest weten en haar makelaarsdiploma zou hebben behaald. Ze had echter niet verwacht dat de zaken zo traag op gang zouden komen. Haar beste medewerker was ze al kwijt, en nu had ze er dus nog maar drie over. Het zou niet gemakkelijk worden om te overleven als de huizenmarkt niet aantrok.
'Omdat het leuk zou zijn om af en toe wat gezelschap te hebben, vind je niet?' vroeg ze aan Brianna, hoewel ze zelf niet bepaald om gezelschap zat te springen. Ze had voor haar hele leven al genoeg nieuwsgierige onbekenden gezien.
Brianna vertrok haar gezicht alsof ze sterk betwijfelde of het wel een goed idee was, maar Madison was benieuwder naar wat Joanna te zeggen had. Uit een paar opmerkingen van Danny had Madison begrepen dat hij en Leslie haar de voogdij over Brianna weer voor de rechtbank wilden betwisten. Madison wilde goed voorbereid zijn op de strijd, dus moest ze het beetje geld dat ze van haar scheiding had overgehouden, bewaren voor een goede advocaat.
'Heeft hij zijn naam en telefoonnummer achtergelaten?' vroeg ze.
Joanna spande zich in om het zich te herinneren. 'Dwight... Sanderson, heet hij volgens mij. Zijn telefoonnummer staat op de koelkast.'
'Prima. Het valt niet mee een huurder te vinden. Er is heus wel belangstelling voor, maar de veerboot kan soms wel twee uur over de overvaart doen. Daardoor is het hier jammer genoeg niet de beste locatie voor mensen die op het vasteland werken.'
'Deze man klonk best geïnteresseerd.'
'Dank je.'
'Geen dank. Je mag me altijd bellen als je me weer nodig hebt.' De deur sloeg achter Joanna dicht, en daarna hoorde Madison het kenmerkende gerammel van haar Volkswagen Kever toen ze de oprit af reed.
'Dwight Sanderson,' mompelde Madison in zichzelf, op weg naar de keuken.
'Ik wil niet dat er een man in het koetshuis komt wonen, mama,' zei Brianna op klagerige toon. 'Daar zit jij altijd te tekenen, en ik en Elizabeth spelen er vaak.'
'Het is prettig om de extra ruimte te hebben, maar we hebben het niet echt nodig,' zei Madison.
'Papa zei dat we in een hutje wonen.'
Het liefst wilde Madison reageren met de opmerking dat papa niet alles wist, maar ze hield zich in. 'Ons huis is niet zo groot als dat van hem, maar ik woon hier graag, en jij?'
Brianna knikte enthousiast. 'Dit is een huisje voor prinsessen.'
Bij het horen van haar eigen woorden op de dag van hun verhuizing, glimlachte Madison. 'Zo is dat. En wij zijn prinsessen, dus dat komt goed uit.'
'Zou de man die hier komt wonen, een prins zijn?' vroeg haar dochtertje.
Madison staarde naar het gele blaadje dat Joanna op de koelkast had geplakt. Ze dacht aan haar vader, aan haar twee halfbroers en haar ex-echtgenoot. Echt veel prinsen had ze in haar leven niet ontmoet, moest ze concluderen. Ze begon al te denken dat ze niet bestonden.
'Dat denk ik niet,' antwoordde ze, waarna ze de telefoon oppakte.
3
Caleb stond in de met antiek ingerichte woonkamer van het witte Victoriaanse huis van zijn ouders. Door het raam staarde hij naar het Guemes Channel en het beboste eiland daarachter, zich afvragend wat zijn volgende stap moest zijn. Drie dagen lang had hij alles gedaan wat hij had kunnen bedenken om aanwijzingen te vinden voor wat er met Susan was gebeurd. Hij had echter totaal geen geluk gehad.
Net als de politie en de privé-detective die Holly's ouders hadden ingehuurd, hadden hij en Holly gesproken met Susans vrienden, buren en collega's. Talloze nachtclubs waren ze afgegaan met Susans foto, en ze hadden haar bankrekening nogmaals gecontroleerd.
Zonder enig resultaat.
'Holly belde toen je onder de douche stond,' zei zijn moeder vanuit de deuropening.
Caleb keek over zijn schouder. Justine Trovato was begin zestig, maar ze zag er minstens tien jaar jonger uit. Vandaag had ze haar witte haar opgestoken en droeg ze een smaakvolle combinatie van een bruine broek en een zijden blouse, met parels om haar hals en in haar oren.
'Als ze weer belt, wil je haar dan zeggen dat ik vandaag een paar dingen in mijn eentje te doen heb?' vroeg hij.