Brianna's verdriet was een harde slag voor Madison. Ze was zo druk bezig haar dochtertje in bescherming te nemen dat ze had genegeerd dat het kind ook een band met Caleb had opgebouwd. Net als zijzelf. Deed ze het verkeerd? Wat als Caleb nou eens heel belangrijk bleek te zijn in hun leven? Was ze het niet aan zichzelf en Brianna verplicht om hem die kans te geven?
Met bonzend hart hield ze de telefoon weer bij haar oor. 'Caleb?'
'Ja?'
Ze haalde diep adem. 'Zou je terugkomen als ik dat vroeg?'
Bijna liet Caleb de telefoon vallen. Na een snelle blik op Tamara, die bij hem rondhing, ijsberend en haar handen wrijvend, draaide hij haar de rug toe. 'Maddy, als ik niet tegen je had gelogen zodat je me in het koetshuis liet wonen, had Holly jou en Brianna nooit kwaad willen doen. Ik kan je niet zeggen hoe erg ik dat vind. Het kwam door mij, en het spijt me ontzettend.'
'Caleb, dat ik je heb leren kennen, was het allemaal waard,' zei ze. 'Mijn moeder is nu gelukkiger dan ik haar in jaren heb meegemaakt, en Johnny en Tye maken een nieuwe start - allemaal als gevolg hiervan. Ik heb het gevoel dat mijn familie daardoor hechter is geworden. En met Brianna gaat het goed.' Ze zweeg even. 'Behalve dat ze momenteel in haar slaapkamer ligt te huilen omdat ze denkt dat je weggaat.'
Caleb verstrakte. 'Is zij de enige die het erg vindt dat ik wegga?'
'Mijn hemel, je maakt het me ook nooit gemakkelijk, hè?'
Hij gniffelde. 'Zeg het dan, Maddy. Zeg het. Anders blijf ik niet.'
Het bleef lange tijd stil. Toen zei ze: 'Ik hou van je, Caleb.'
Meer dan een gefluister was het bijna niet, maar in de woorden lag een vloedgolf van emoties. Caleb liet de vloedgolf over zich heen spoelen. Hij voelde zich immens opgelucht. Al dagenlang had hij geprobeerd zich ermee te verzoenen dat hij haar nooit weer terug zou zien, maar dat was niet gelukt. Hij dacht voortdurend aan Madison en aan wat zij en Brianna voor hem waren gaan betekenen.
Zelfs al zou hij hen hebben kunnen vergeten, dan nog was er zijn familie die haar te pas en te onpas ter sprake bracht. Ze hadden hem steeds aangemoedigd om contact met haar te houden, om te wachten tot ze zover was dat ze het nog eens met hem wilde proberen.
Hij grinnikte naar Tamara die hem met een voldane glimlach aankeek. 'Ik denk dat ik mijn werk net zo goed vanaf Whidbey Island kan doen als vanuit San Francisco,' zei hij. 'Maar je zult een paar concessies moeten doen.'
'O, yeah?' Haar stem klonk enigszins sceptisch, alsof ze inzag dat hij haar bekentenis ten volle uit zou melken. 'Wat voor concessies dan?'
Tamara kneep ter ondersteuning in zijn arm, waarna ze naar de keuken snelde om zijn moeder te roepen.
'Het tocht een beetje in het koetshuis,' klaagde hij, zittend aan het telefoontafeltje van zijn moeder.
'O, ja?' vroeg Madison.
Onbeschaamd legde hij zijn voeten op het tafeltje. 'Best veel, eigenlijk.'
'Dus...'
Justine Trovato haastte zich de kamer binnen, een glimlach om haar lippen. Ze werd op de voet gevolgd door zijn vader, die een geamuseerde blik op zijn gezicht had, hetgeen in zijn geval heel wat wilde zeggen. Samen met Tamara stonden ze afwachtend toe te kijken, hem in stilte toejuichend. 'Ik denk dat ik het in jouw huis veel comfortabeler zou vinden,' zei hij.
'Met mij?'
'Niet zonder eerst met haar te trouwen, denk erom,' zei zijn moeder ontdaan.
Hij schudde zijn hoofd. 'Natuurlijk met jou.'
Er volgde nog een lichte aarzeling aan Madisons kant. 'En Brianna?'
'Hoe bedoel je?' vroeg hij door de telefoon. 'Ik hou van Brianna.'
'Ze houdt ook van jou. Maar...'
'Maar wat?' Ontspannen achterover geleund stelde hij zich Madisons lieftallige gezichtje voor, haar wenkbrauwen ontsteld gefronst. Hij lachte breed. Ze liep recht in zijn val.
'We kunnen niet samenwonen,' zei Madison. 'We zullen... We zullen moeten trouwen.'
'Vraag je me ten huwelijk?' vroeg Caleb.
'Nee!'
Hij lachte om de verlegen klank in haar stem. 'En als ik jou eens ten huwelijk vroeg? Zou je dan ja zeggen?'
Zijn moeder zuchtte diep en knikte heftig. Hij kon echter horen dat Madison diep ademhaalde en vreesde dat hij misschien te ver was gegaan.
'Wil je trouwen?' vroeg ze. 'Nu al?'
'Ben je daar bang voor?'
'Dat kun je wel zeggen. We kennen elkaar nog maar zo kort.'
'Ik zal goed voor je zijn, Maddy. Dat beloof ik je. Ik zal mijn best doen om je gelukkig te maken, en ik zal de rest van mijn leven van je blijven houden,' zei hij. Hij genoot omdat hij zich niet geneerde terwijl hij haar die beloften deed met zijn ouders en Tamara erbij als publiek.
'Hij valt heus mee in de omgang,' zei Tamara langs haar neus weg.
Toen Madison lachte, wist hij dat ze zijn zus had gehoord. 'Het is... Het is zo onverwacht,' zei ze. 'Net dacht ik nog dat ik je nooit terug zou zien.'
'Ik denk niet dat ik zomaar weggegaan zou zijn,' zei hij. 'Ik had gehoopt dat je me zou bellen. Waarschijnlijk had ik het anders niet lang volgehouden en zou ik je hebben gebeld zodra ik in San Francisco was geland.'