'Toen vond Tye de spullen en verborg ze in de doos in de kruipruimte,' zei Caleb, 'en daar heb jij ze gevonden.'
Ze veegde haar boze tranen weg. 'En hoe ging het toen verder?'
'Je moeder heeft de doos leeggemaakt,' antwoordde hij. 'Toen je haar die dag telefonisch sprak en zei dat je iets had gevonden, begreep ze waar dat moest zijn geweest. Ze was niet van plan iets te laten liggen wat de nagedachtenis aan je vader kon bezoedelen.'
'Hoe weet je dat?'
'Dat heeft ze me vanochtend verteld. Ze brengt alles naar de politie.'
'Dus zij was het,' mompelde Madison. 'Zo zeker was ze ervan dat mijn vader onschuldig was.'
'Nu is iedereen daar zeker van,' zei Caleb.
Met een lange zucht liet Madison haar adem ontsnappen. 'Ik kan niet geloven dat de nachtmerrie na twaalf jaar eindelijk voorbij is.'
'Het zal tijd worden.'
Ze wierp een blik op de telefoon. 'We moeten het Sharon nog laten weten.'
'Sharon?'
'Tyes vrouw. Ze denkt dat Johnny met de moorden te maken had. Ze is bij Tye weggelopen omdat ze dacht dat hij Johnny in bescherming nam.'
'Alleen daarom?'
Madison dacht over zijn vraag na. 'Misschien niet alleen daarom. Tye is een moeilijke man, maar ik weet dat ze van hem houdt. Ik denk dat hun huwelijk nog wel een poging waard is.'
Aan Calebs blik kon ze zien dat zijn gedachten nu een andere kant opgingen. 'Wat is er?' vroeg ze.
'Dat doet me denken aan iets anders wat ook nog een poging waard is,' merkte hij op.
Bij het horen van de subtiele verandering in zijn stem aarzelde Madison even voordat ze reageerde. 'Wat dan?'
'Ik weet dat je kwaad op me bent om wat ik heb gedaan, Maddy.' Hij legde zijn vingers op haar arm, en ze huiverde bij het onverwachte genot. 'Je hebt het volste recht om kwaad te zijn. Maar volgens mij hadden we samen iets moois. Als je me kunt vergeven, wil ik graag nog hier blijven rondhangen. Kijken wat er gebeurt.'
Toen ze hem in de ogen keek, sloeg haar hart een slag over. Ze wist wat er zou gebeuren. Hij was alles wat ze ooit van een man zou verlangen. Ze zou volledig in hem op kunnen gaan. Maar ze had net vreselijke dingen meegemaakt. Kon ze dan genoeg vertrouwen in de toekomst hebben om nu zo'n risico te nemen? Vooral met een man wiens huis zich op drie staten afstand bevond? Als het tussen hen niet meer goed ging, kon hij gewoon zijn koffers pakken en vertrekken. 'Caleb, ik...'
Meteen week de hoop van zijn gezicht, zodat ze begreep dat hij haar afwijzing verwachtte. 'Ja?'
Ze had het gevoel dat er een steen op haar borstkas lag toen ze haar mond opende om verder te gaan. Ze had zich voorgenomen Brianna te beschermen. Brianna en zichzelf. 'Ik moet om mijn dochter denken,' zei ze. 'Ze heeft al met zo veel veranderingen te maken gekregen. Omdat Danny zijn kans afwacht om haar bij me weg te halen, kan ik nu geen enkel risico nemen. Het spijt me.'
Caleb ging staan en haalde diep adem. 'Ik begrijp het,' zei hij kortaf, zijn blik nu behoedzaam.
Toen riep haar moeder iets vanaf de voordeur en rende Brianna een tel later de slaapkamer binnen. Het volgende moment was Caleb verdwenen.
Het duurde niet lang voordat Madison hersteld was. Maandag en dinsdag bracht ze voor het merendeel slapend door. Op woensdag, toen een glaszetter het ruitje dat Johnny had gebroken, kwam vervangen, was ze al zover dat ze zelf weer voor Brianna en zichzelf kon zorgen. Haar moeder kon dus teruggaan naar haar eigen huis.
De band met haar moeder was hechter geworden, maar tegelijk kon Annette haar dochter nu wat meer loslaten, legde ze niet meer zo'n druk op haar. Allebei moesten ze het verleden zien te verwerken. Maar Madison kon het nu weer in haar eentje aan, voorzover ze alleen kon zijn met Johnny, die bij haar in huis woonde.
Ze had Caleb een paar dagen lang niet gezien, en het viel haar zwaar te doen alsof dat haar niets kon schelen.
'Mama, wanneer heb je deze getekend?' vroeg Brianna.
Madison had het nieuwe ruitje staan bewonderen terwijl de glaszetter wegreed. Nu draaide ze zich om en zag dat haar dochter de schetsen van Calebs borstkas en lippen had gevonden. 'Een paar dagen geleden,' antwoordde ze. Ze voelde dat haar wangen begonnen te gloeien, want haar moeder kwam ook kijken. 'Ik zat maar gewoon wat te krabbelen,' voegde ze er snel aan toe.
'Mag ik ze ophangen?' vroeg Brianna.
Een weigering lag al op haar lippen. Ze zat niet te wachten op een voortdurende herinnering aan de man van wie ze zo intens was gaan houden.
Annette was haar echter voor. 'Ze moeten eigenlijk bij je moeder in de slaapkamer hangen,' zei ze. 'Ze zijn prachtig.'
'Bedankt.' Madison begon uien te snijden voor de zelfgemaakte chili. Ze moest tranen wegknipperen die niet uitsluitend aan de uien te wijten waren.
'Waar is Caleb eigenlijk?' vroeg Brianna met een frons. 'Ik wil hem zien.'
Madison besloot dat ze het beste de waarheid kon vertellen. 'Ik denk dat hij terug is gegaan naar San Francisco.' Dat wist ze niet zeker, want ze was nog niet naar het koetshuis gegaan om het te verifiëren. Ze was veel te bang dat ze het huisje inderdaad verlaten zou aantreffen.