Hou vol, Brianna. Ik kom. Mama komt eraan.
Tegen de tijd dat Madison zich tot in de deuropening van Brianna's kamer had gesleept, was ze uitgeput. Ze kon een gedaante zien die op haar knieën zat. Dat moest Holly zijn, die probeerde Brianna te pakken te krijgen, die kennelijk onder het bed was gekropen.
Madison verzamelde al haar kracht en slaagde erin weer te gaan staan. Ga weg. Laat mijn dochter met rust, riep ze, maar alleen in haar hoofd. Toen wierp ze zich op Holly.
Madisons bewegingen waren niet zo gecoördineerd dat ze veel schade aan kon richten, maar ze duwde Holly op de vloer. Holly probeerde haar van zich af te schuiven en overeind te komen, maar Madison gebruikte haar lichaamsgewicht om haar op de vloer te houden. Ze kon gewoon voelen dat Holly weer terug wilde naar het bed van haar dochtertje.
Dat zal niet gebeuren, dacht Madison. Ze greep een vuistvol van Holly's lange haar en bleef vasthouden. Dat was het enige waar ze aan dacht. Vasthouden. Niet loslaten...
Net toen ze haar bewustzijn dreigde te verliezen, hoorde ze voeten de gang door stampen en een mannenstem die haar riep.
Toen werd Holly van haar losgewrongen, gillend toen ze twee vuistenvol haar verloor, en de duisternis werd volkomen.
Caleb zat naast Madisons ziekenhuisbed. Het enige licht was een lichtgele rechthoek die door de open deur naar binnen scheen.
Hij maakte zich grote zorgen, ook al hadden de artsen toegezegd dat het helemaal in orde zou komen. Madison had zo veel moeten doorstaan. Dat had ze niet verdiend. Dat hadden ze geen van allen.
Allemaal door Holly.
Hoofdschuddend uitte hij zacht een verwensing, woedend op zichzelf omdat hij nooit had beseft dat zijn ex-vrouw krankzinnig was. Gibbons had hem gebeld met de mededeling dat hij op Holly's zolder - vroeger ook zijn zolder - een aantal andere zaken had aangetroffen. Daartussen bevonden zich eigendommen van de vrouwen die ze al die tijd hadden beschouwd als slachtoffers van Ellis Purcell.
Caleb had het gevoel dat hij het eerder had moeten bedenken. Op de een of andere manier had hij het moeten beseffen. Hij had geweten dat ze emotionele problemen had. Alleen had hij nooit gedacht dat het zo ernstig was. En wie had kunnen vermoeden dat ze in staat was tot zulke vreselijke daden? Hij had het er te druk mee gehad zichzelf de schuld van haar problemen te geven omdat hij niet van haar kon houden zoals zij aangaf nodig te hebben.
Zelfs na het schrijven van het boek over de seriemoordenares Aileen Wuornos was het niet bij hem opgekomen dat de Sandpoint Strangler een vrouw kon zijn. Wat hier was gebeurd, was een klassiek voorbeeld van generaliseren. Als een vrouw iemand wilde vermoorden, werd ze geacht dat door middel van vergif te doen.
Holly had haar slachtoffers inderdaad met drugs verdoofd, overwoog hij. Daardoor had ze de vrouwen probleemloos seksueel kunnen misbruiken met wat ze ook voorhanden had. Vervolgens had ze hen gewurgd. Ze was sluw, veel sluwer dan degenen over wie hij tot dusverre had geschreven. Ze had precies geweten hoe ze haar misdaden eruit moest laten zien alsof ze door een man waren gepleegd, wist precies hoe ze haar sporen moest verbergen.
Verdomme! Hij had geweten dat er een schakel bestond tussen de moordenaar en Madisons familie. Alleen had hij nooit kunnen denken dat hij die schakel was...
Licht kroop door het raam toen de zon opkwam. Vanuit de gang klonken nu bewegingen, piepende wieltjes, de zachte stem van een vrouw over de intercom.
Met Madisons hand in de zijne streelde hij zacht over haar tere vingers. Het effect van rohypnol kon wel een paar uur duren. Uit het bloedonderzoek dat meteen was uitgevoerd zodra Madison in het ziekenhuis was gebracht, bleek dat ze niet veel had binnengekregen.
Ze was al een paar minuten onrustig. Hij was dus niet verbaasd toen ze haar ogen opsloeg.
'Welkom terug,' fluisterde hij. Een immense opluchting golfde door hem heen.
'Caleb.'
Hij gaf een kneepje in haar hand.
'Waar is...' Ze trok haar wenkbrauwen naar elkaar toe. 'Brianna?'
'Bij je moeder.' Hij legde de rug van haar hand tegen zijn lippen, genietend van het warme, geruststellende gevoel van haar huid. 'Ze zijn net weg. Dankzij jou heeft ze niets.'
Tranen prikten in Madisons ooghoeken. 'Wat is er gebeurd? Ik... Ik weet alleen nog dat Holly bij me aan tafel zat in de keuken, en dat we thee dronken. En toen... toen moest ik Brianna helpen.'
Voordat Caleb antwoord kon geven, voelde hij dat er iemand kwam. Hij keek om en zag dat Johnny terug was van zijn bezoek aan de cafetaria.
'Is ze wakker?' vroeg Johnny.
Caleb knikte.
'Johnny... je bent teruggekomen,' zei Madison.
'En dat is maar goed ook,' zei Caleb tegen haar. 'Hij kwam bij je thuis voordat ik er was. En voordat de politie er was. Zonder hem Caleb moest er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als Johnny niet op dat moment was opgedoken.
'Ik heb niet veel gedaan,' zei Johnny, onrustig schuifelend bij die lof. 'De smerissen kwamen zowat meteen.'