'Ik wil je niet van streek brengen. Je interesseert me niet. Ik zei alleen dat Caleb het liefdesspel heel serieus neemt. Zodra hij eenmaal weer met me naar bed gaat, wordt alles heel anders.'
'Anders...' Madison moest er lang over nadenken. 'Hoezo?'
'Hij gaat niet met iedereen naar bed, zoals sommige mannen die ik ken. Voor hem heeft seks nog iets te betekenen. Hij geeft je het gevoel de enige vrouw op de wereld te zijn. Heel, heel erotisch.'
Madison wist ook hoe erotisch dat was. Ze voelde dat ze bloosde bij de herinnering. Of misschien kreeg ze gewoon griep. Ze had het in elk geval te warm. Helemaal in orde was ze niet.
'Madison? Kun je me nog volgen?' Holly knipte voor Madisons gezicht met haar vingers.
Madison deed haar ogen dicht om het deinen van de kamer te laten ophouden. 'Ja. Ja, dat denk ik wel.'
'Drink je je thee niet op?'
'Nee, ik...' Met een hand ondersteunde ze haar hoofd omdat het opeens te groot en te zwaar scheen voor haar lichaam. 'Ik vind... dat het tijd wordt... dat je weggaat.' Zo. Het was eruit. Het had de nodige inspanning gekost om zich de juiste woorden te herinneren en ze ook nog samenhangend uit te brengen. Ze wilde terug naar bed om eindelijk eens genoeg te slapen. Dan zou ze zich vast beter voelen.
'Weggaan?' vroeg Holly. 'Dat is niet erg aardig van je, vind je wel?'
Holly's lach klonk luid, toen zacht, toen weer luider. Toen haar stoel over de vloer schraapte, wist Madison dat ze opstond, maar ze kon niet zien wat Holly deed.
'Ga je... Ga je weg?' vroeg ze. Ze moest een paar keer ademhalen voordat de hele zin eruit was.
'Natuurlijk niet. Nog niet,' antwoordde Holly. 'Ik moet alleen even mijn touw pakken voordat ik naar het kamertje van je dochter ga.
Maak je niet ongerust. Ik ga even naar de auto en ben zo terug.'
'Holly?' Madison voelde zich gedesoriënteerd en verward. De stilte leek oneindig voort te duren. Holly was weg. Maar toen kwam ze terug en liep ze de gang door. Ze wilde naar Brianna's kamertje gaan. Waarom? Holly was geen vriendin...
Eerst dacht Madison nog dat er niets aan de hand was. Brianna zat toch bij haar vader? Maar toen hoorde ze Brianna's angstige stem roepen. 'Mama? Mama, wie is dat? Waar ben jij?'
Madison werkte zich overeind. 'Brianna? Brianna, vlucht weg, verstop je!' Steun zoekend bij de tafel, de koelkast en de wand probeerde ze de gang te bereiken. Ze had haar dochtertje weer willen toeroepen weg te vluchten, maar de duisternis omsloot haar nu snel, sloeg als een plotselinge storm over haar heen.
Brianna verstopte zich onder de dekens, weg van de onbekende vrouw in haar deuropening. Haar moeder had geroepen dat ze weg moest vluchten en zich moest verstoppen, maar Brianna wist niet waar ze heen moest gaan. Haar kamer was altijd een veilige plek geweest. Waarom zou ze dan nu weg moeten rennen?
Ze wilde weer om haar moeder roepen, maar de dekens waren dik, en het was moeilijk om adem te halen. Ze lag volkomen stil. Was dit soms een spelletje van haar moeder? Maar zulke spelletjes speelde haar moeder nooit. Het was ook al veel te laat voor een spelletje.
'Brianna? Zo heet je toch, hè? Kom eens hier, liefje.' Dat was de onbekende; de vrouw. Of misschien was het wel een monster met een vrouwenstem. Een heel gemeen monster. Haar moeder had immers geroepen dat ze weg moest vluchten...
Brianna hield haar adem in en kneep haar ogen dicht toen het vrouwmonster op het bed klopte, op zoek naar haar tussen de dekens. Ze kwam dichterbij. Haar hand raakte Brianna's arm bijna, maar Brianna gleed weg in de spleet tussen het bed en de wand. Daar verstopte ze Elizabeth ook wel eens. Dat was hun geheime verstopplekje.
'Verdomme! Kom hier.' Het monster pakte haar arm, door de dekens heen, en Brianna gilde. Ze trok hard, en het lukte haar zich los te rukken. Meteen schoot ze onder het bed. Daar bleef ze, op de vloer in de hoek. Ze huilde, want ze wist nu zeker dat dit geen spelletje was. Het vrouwmonster trok het bed weg, en ze kon nergens meer heen.
Brianna's gil hielp Madison om door de duisternis te dringen en gaf haar de kracht om te blijven vechten. Ze moest haar benen aan het werk zetten en zo lang bij bewustzijn blijven tot ze zeker wist dat Brianna in veiligheid was.
Nog nooit had de gang zo lang geleken. Madison dacht dat ze er nooit doorheen zou komen. Ze hoorde haar dochtertje jammeren: 'Mama... mama... mama...' Aan dat angstige stemmetje klampte ze zich vast.
'Hou je kop!' De vrouw. Razend. In Brianna's slaapkamer.
Madison moest erheen. Nu meteen.
Nu meteen... Nu meteen... De woorden bleven doordringend in haar hoofd rondzwermen, maar ze kon niet meer lopen. De wereld draaide in het rond, en ze werd misselijk. Het liefst wilde ze gewoon op de vloer zakken en haar hoofd in haar handen laten rusten, zich laten meevoeren in de vergetelheid.
Alleen zou ze het niet opgeven. Dat mocht pas als haar dochtertje veilig was.
Ze liet zich op haar knieën zakken en ging kruipend verder. Ze hoorde het geluid van het bed dat werd verschoven, hoorde woedend gemompel, Brianna die huilde...