Toen ze de flat hadden opgegeven, had ze niets meegenomen naar Shekinah. Indachtig haar opvatting dat de 'plaats om te wonen' geen moderne spullen verdroeg, had ze meer dan de helft van het meubilair verkocht. Haar porselein en haar ornamenten, overwegend vazen en meisner- en sèvresbeeldjes die nog van haar vader waren geweest, had ze gehouden. Nu was ze de hele avond bezig om ze in ondergoed, blousejes en jumpers te wikkelen. Ze haalde al het eet- en theeservies uit de kasten. Ze haalde de bestekcassette leeg, zodat hij gemakkelijker te hanteren was. Daarna ging ze uitgeput naar bed, en na heel lang wakker te hebben gelegen viel ze eindelijk in een onrustige slaap.
De volgende ochtend om negen uur was de auto volgeladen en zat de kofferbak zo vol dat de klep niet meer dichtging. Het laatste wat ze meenam uit de bungalow was een miniset met drie ingelegde tafeltjes, die ze nog net kwijt kon op de passagiersstoel. Ze ging nog één keer naar de bungalow, waar ze even ging zitten om een kort briefje te schrijven:
Dit om je te melden dat ik na mijn bezoek aan Quilter Street 18 scheiding heb aangevraagd. Ik heb de bungalow weer in handen van de makelaar gegeven. De meubels die er nog staan zullen naar de veiling worden gebracht. Ik laat je niet dakloos achter. Je kon kiezen tussen drie huizen en je hebt je keuze gemaakt. Ik wil je nooit meer zien.
Ze ondertekende de brief niet, stopte hem in een enveloppe die ze op de lege schoorsteenmantel zette. Toen liep ze naar de auto en reed weg.
Het begon net weer te sneeuwen toen ze vertrok. Hoe dichter ze in de buurt van de heuvels kwam, hoe erger de sneeuwbui werd en ze bad dat het zou blijven sneeuwen tot ze helemaal was afgesneden van de buitenwereld met alles erin. Want nu had ze eindelijk gedaan wat Millie haar had aangeraden en waar Peter al zo lang op aandrong.
Ze parkeerde de auto slippend op zijn gewone plaatsje onder aan het huis en liet de sfeer van Shekinah en van het huis in de vallei tot zich doordringen. Pas op dat moment had ze de moed om zich af te vragen of ze de verandering zou hebben aangekund en zichzelf tot eenzaamheid hebben durven te veroordelen, als er ergens in deze wildernis niet een zekere O'Connor op haar wachtte. En ze kende het antwoord op die vraag. Het was Ja. Ja, ze zou het hoe dan ook hebben gedaan, want er was een grens aan wat een mens kon verdragen.
De aanblik van dat meisje, dat vulgaire, grofgebekte kind dat hij elke dag opzocht, zijn middagwandelingen en het feit dat hij zo'n lage dunk had van haar intelligentie dat hij deze laatste affaire bijna onder haar neus voortzette; dat alles moest de doorslag hebben gegeven... En nu was het voorbij.
Toen ze uit de auto stapte zag ze Peter half hollend, half glijdend de besneeuwde helling afkomen, met Davie en Michael in zijn kielzog.
'Jeetje, wat ben ik blij dat je er bent!' riep hij. 'Er is een sneeuwalarm afgegeven. We dachten dat je nooit thuis zou komen.' Hij pakte haar hand en hielp haar naar boven lopen.
Thuis, had hij gezegd. Ze was thuis.
8
Het sneeuwde de hele woensdagnacht. Op donderdag werd het droog en brak de zon weer door, hoewel de radio waarschuwde dat er meer sneeuw op komst was en dat de buien hevig zouden zijn.
Vincent had Kathy opgepikt langs de snelweg, waar eerder die dag nog een bus had kunnen rijden. Een half uur geleden had hij haar en Peter afgezet op de hoofdweg, vlak bij Black's Farm, waar het boerenbal gehouden zou worden. Ze kregen de waarschuwing mee dat ze daar moesten blijven totdat hij ze weer ophaalde, ongeacht hoe hard het zou sneeuwen. Als er veel sneeuw viel zou hij met de auto wel op de hoofdweg kunnen komen, maar niet meer terug. Dan zouden ze het laatste stuk moeten lopen.
Het vooruitzicht schrok Kathy niet af. Ze wist dat Vincent blindelings zijn weg vond over de winderige hellingen. Zoals ze tegen Peter zei, hun Vin was net een berggeit.
Maar zelfs Vin had moeite om met de landrover naar huis terug te rijden. Zodra hij de keuken betrad liep hij naar het vuur om zijn handen warm te wrijven en zei: 'Het is nu al zeker dat ik haar vanavond niet meer kan gaan ophalen.'
'Ze hadden helemaal niet moeten gaan,' zei Hannah, van uit haar stoel naast de haard.
'Ay!' zei Sean, die zich vooroverboog om zijn pijp uit te kloppen op het rooster, 'laat ze zich een beetje amuseren, zolang ze nog jong zijn. Wat is een beetje sneeuw nou helemaal? Dit stelt nog niets voor. Op de hoogte ligt nog niet eens dertig centimeter, toch? En het is nog geen echte sneeuwjacht. Je moet je meer zorgen maken als het smelt en dan weer opvriest. Vind je niet, Vin?'
'Ja,' zei Vin. 'Maar er is intussen toch een heel pak gevallen.'
'O, maak je over hen maar geen zorgen. Ze zullen niet de enigen zijn daarbeneden. En als ze niet naar huis kunnen, dan dansen ze de hele nacht gewoon door. Dat is niets nieuws... Weet je nog, Florence, dat feest van Freeman?'
Florence, die ingespannen zat te breien aan een sok, knikte zonder haar man aan te kijken. En of ze zich dat feest van Freeman nog herinnerde. Het was de eerste keer geweest dat ze in het openbaar was verschenen met haar man, de boerenknecht, en dat had alle tongen in beweging gezet.