'Waar ga je bevallen?'
'Wat kan jou dat schelen?'
'Waar ga je bevallen?' Millies stem klonk dreigend. 'Vertel het me of ik roep meteen de politie. Minderjarige meisjes die in huizen van lichte zeden wonen... Kies zelf maar uit.'
Op haar onderlip bijten zei Ada: 'In het Royal. Maar heb het lef niet me te komen opzoeken, want dan spuug ik je in je gezicht.'
Het werd haar te veel. Millie draaide zich om terwijl de tranen over haar gezicht liepen. Verblind tastte ze naar de klink van de voordeur. Ze moest Constance laten voorgaan om de deur voor haar te openen. Toen stonden ze weer op straat en liepen naar de auto.
Constance' handen lagen trillend op het stuur. Ze wist dat in haar toestand rijden niet verstandig was, maar niettemin manoeuvreerde ze achteruit de straat uit en reed voorzichtig de hoofdweg op, langs een andere straat, in de richting van het park. Daar zette ze de auto stil en pakte Millies hand. 'Ik wist het niet, Millie. Ik had echt geen idee. Ik zou je nooit gevraagd hebben als...'
'O, dat weet ik wel, Connie,' stamelde Millie. Ze snoot luidruchtig haar neus en ging door: 'Ik neem het kind. Dat is wat hij ook wil. En zij zal vast eindigen als tippelaarster... Eindigen, zeg ik nog. Ze is het al. Ze is een slecht meisje, Connie. Door en door slecht. Van wie heeft ze dat? Niet van mij, dat weet ik zeker. En niet van Harry.' Ze leunde achterover en keek medelijdend naar Constance. 'En jij dan. Het spijt me zo voor je, meissie. Wat ga je nu doen?'
'Een scheiding aanvragen, Millie.'
'Ja, dat had je jaren geleden al moeten doen. Mijn Harry zegt dat al jaren.'
'Harry? Harry wist toch niets van... Ik bedoel van Jim en... ?'
'O, ja. Hij wist het allang. Harry kende Jims streken lang voordat jij erachter kwam, Connie. Ik kan het je nu wel vertellen omdat het je niet meer kan raken. Maar toen Jim net twintig was, zei Harry dat hij was afgeranseld door een man wiens dochter hij belaagde. Ze zat nog op school. Het was bijna een zaak van de politie geworden. Maar Harry dacht dat het wel zou overgaan als hij eenmaal getrouwd was. Dat was duidelijk niet het geval.' Ze zweeg even en vervolgde toen: 'Toch ontfermde hij zich over Ada en verraadde hij haar niet, zelfs niet tegen jou.'
'Dat kon hij ook niet doen, toch, Millie?'
'Nee, natuurlijk niet... Maar toch,' Millie zweeg weer en vroeg toen: 'Wat zei je daarnet? Heeft Ada Peter lastiggevallen?'
'Ze heeft een scène geschopt in een koffieshop waar hij zat met een meisje. Ze... vertelde dat meisje dat hij de vader was.'
'O, godallemachtig! Ik wilde echt dat ze dood was.'
Ze bleven een tijdje zitten zwijgen en toen vroeg Millie: 'Kom je met mij mee naar huis en zal ik dan wat te eten maken?'
'Nee, dank je, Millie. Ik heb nog van alles te doen. En ik zou trouwens geen hap door mijn keel krijgen.' Ze raakte even Millies hand aan. 'Maar toch bedankt.'
'Waar ga je nu heen?'
'Naar mijn advocaat.'
Constance startte de auto en toen ze even later Millie voor haar deur had afgezet, boog deze zich nog even voorover en zei: 'Wat er ook gebeurt, ik wil je blijven zien, Connie.'
'Natuurlijk, Millie. Kom wanneer je maar wilt. Van nu af woon ik daarboven.'
'De hele winter door?'
'Ja, de hele winter, Millie.'
'Dat zal niet meevallen, meid.'
'Het zal wel wennen. En de O'Connors wonen vlakbij.'
'Hoe vind je ze?'
'Geweldig, stuk voor stuk.' Ze schudde haar hoofd. 'Ik denk niet dat ik het zou volhouden als zij er niet waren. Het is er heel somber in de winter, en eenzaam.'
Millie knikte. 'Ja, kind, dat zal wel. Maar er zijn ergere dingen dan eenzaamheid. Zodra het weer opklaart komen we langs. En als ik mijn zin krijg zullen we dan weer met zijn drieën zijn.'
'Ik hoop dat je het voor elkaar krijgt, Millie,' zei Constance. Ze wist dat het zou lukken, want Millie zou hemel en aarde bewegen om het kind te mogen hebben. Niet zozeer voor zichzelf, maar voor Harry. Liefde had vele wonderlijke kanten.
Het was al donker toen Constance voor de bungalow parkeerde. Ze voelde zich moe en ziek, en was verkild tot in haar hart. Ze had met haar advocaat gesproken en de scheidingsprocedure in gang gezet. Ze was ook bij de makelaar geweest die haar de bungalow had verkocht en hem opdracht gegeven het huis zo spoedig mogelijk weer te verkopen.
Als Jims zakenreis in verband met de filmrechten van zijn boek succesvol was verlopen, zou hij zelf een huis kunnen kopen. Zo niet, dan was dat zijn probleem, en niet het hare. Bij de aanvaarding van zijn boek had hij al een voorschot van honderdvijftig pond op de royalty's gekregen. De rest zou hij krijgen als het werd gepubliceerd, misschien pas over een jaar. Nou, als hij dan niet kon leven van zijn geschrijf, dan moest hij maar doen wat veel betere schrijvers dan hij ook al hadden gedaan: een baan erbij nemen, want zij zou hem niet langer onderhouden.
Nadat ze een beetje had gerust en iets te eten voor zichzelf had klaargemaakt, begon ze al het porselein in de bungalow te verzamelen en alles wat ze in de auto kon meenemen.