Voor het eerst noemde hij haar bij haar voornaam en hij wachtte even, misschien bang voor een afwijzing, dat ze zich van hem zou losrukken. Maar toen ze hem aankeek en zei: 'Jij ook, Vin', wist hij dat hij zich niet had vergist. Het volgende ogenblik hield hij haar in zijn armen en drukte haar tengere lichaam vast tegen zich aan. Toen zijn lippen over haar gezicht dwaalden en haar mond vonden, verstijfde ze even. Maar toen beantwoordde ze zijn kus en de druk van zijn lichaam met een hartstocht die haar zelf verbaasde en ze trok hem vast, heel vast tegen zich aan. De grieperige slapte was op slag verdwenen alsof die er nooit was geweest en ze voelde een beangstigende kracht. Die verdween echter weer even onverwacht als hij was gekomen. Ze verzette zich nu tegen zijn omarming en zette zich met haar handen af tegen zijn borst. Toen stond ze met gebogen hoofd en schouders, terwijl hij haar gebalde vuisten vasthield en maar bleef herhalen: 'Constance. O, Constance.' Ze boog haar hoofd nog dieper en hij fluisterde: 'Het was jouw schuld niet. Je hebt jezelf niets te verwijten. Het was niet jouw schuld.'
Na een korte stilte, slechts doorbroken door Kathy's hoge gegil, zei hij: 'Vanaf het moment dat ik je voor het eerst zag, wist ik dat dit zou gebeuren. Maak je geen zorgen, ik verwacht niets van je terug. Ik weet dat er geen hoop voor me is. Wij verschillen, in Hannahs woorden, als appels en peren. Maar ik... wist dat ik het je een keer moest zeggen. Ik wilde gewoon dat je het wist.'
Ze keerde zich verblind door tranen van hem af en toen ze door de sneeuw ploeterde pakte hij weer haar elleboog, maar nu hield hij die dicht tegen zich aangedrukt.
Terwijl hij haar op het terras hielp gilde Kathy op het andere eind ervan: 'Stop! Stop! Ik geef me over!'
Bij de deur gekomen riep Vincent kalmerend: 'Kom, Kathy, het is hoog tijd om weer terug te gaan.'
'Oké, Vin.' Ze schreeuwde naar Peter, die met een sneeuwbal in zijn geheven hand stond: 'Kijk dan. Ik heb mijn vingers gekruist. Duzzel!'
'Duzzel? Wat is dat? Die ken ik nog niet.'
Peter liep naar de deur, waar Constance in het donker stond, en met een stralend gezicht zei hij: 'Wat een geweldige avond, hè? Het was echt super. Ik heb in tijden niet zo'n lol gehad. Ik voel me zo... joepie!' Hij gaf een strijdkreet en maakte een luchtsprong en Kathy lachte haar hoge, blije lach.
Vanuit het donker zei Constance zacht: 'Ja, het was een heerlijke avond. Tot morgen, Kathy.'
'Ja, mevrouw Stapleton. Dan gaan we van de heuvel sleeën... Denk erom, om negen uur stipt.' Ze schudde een waarschuwende vinger naar Peter.
'Ik sta er om negen uur,' antwoordde hij. 'En als je dan nog slaapt kom ik op je raam bonken.'
'Jeetje, dan ben je wel even bezig om uit te zoeken welk raam dat is. Hè, Vin? Welterusten, mevrouw Stapleton.'
'Welterusten, Peter,' zei Vin. Hij wachtte even en zei toen 'Goedenacht' tegen de duisternis en Constance antwoordde: 'Goedenacht.'
Toen ze binnen waren en de deur hadden afgesloten, zei Constance: 'Geen licht aandoen, Peter. Laat maar uit. Ik ga direct naar boven. Ik ben erg moe.'
'Gaat het wel, mam?' Hij kwam bij haar staan, hij straalde nog steeds en ze zei: 'Ja, hoor. Het gaat goed.'
'Wat een geweldige avond, vond je niet? Ze zijn allemaal ontzettend aardig, hè?'
'Ja, ze zijn erg aardig,' zei ze.
'Wat ben ik stom geweest dat ik Kathy niet eerder heb opgezocht. Jij zei dat ik stom was en gelijk had je. Jij hebt altijd gelijk. Ik hou van je.' Hij sloeg zijn armen om haar heen en gaf haar een zoen. Met dikke stem zei ze: 'Peter, je bent dronken.'
'O ja?' Hij lachte uitbundig. 'Een beetje wel misschien, maar... dat is toch leuk? Luister, zweer je me dat het leven nu voor altijd zo blijft? Zweer het.'
Hij tolde met haar rond en ze zei met een moeizaam lachje: 'Ik zweer het.'
Hij stopte ineens, pakte haar arm, hielp haar de trap op en vond op de tast haar kamerdeur op de donkere gang. 'Welterusten, lieverd,' zei hij. 'En gelukkig nieuwjaar... En ik hou echt van je.'
'En ik hou van jou.' Ze duwde hem zacht van zich af en voegde eraan toe: 'Vergeet niet de lamp te doven.'
En toen was ze in haar slaapkamer, waar het voldoende licht was omdat de maan erin slaagde door de wolken te breken. Ze liep naar het raam en keek uit over het besneeuwde, koude land, maar zelf
had ze een warm gevoel, een heel warm gevoel.
Binnen enkele minuten tijd had ze twee keer te horen gekregen dat ze werd bemind, één keer zonder woorden. Ze begroef haar gezicht in haar handen. Wat had ze gedaan? En wat moest ze nu doen? Gaan slapen. Gaan slapen, was het antwoord. Bederf het nu niet door te gaan tobben. Daar is nog genoeg tijd voor als de wijn is uitgewerkt en je hoofd weer helder is. Appels en peren. Appels en peren, had hij gezegd. Op die woorden sliep ze in: appels en peren. Appels en peren.
6
De stemming in huis was opgewekt gebleven, maar op nieuwjaarsdag rond twee uur 's middags sloeg die compleet om. Dat was omdat Jim toen onverwacht was verschenen. Zo te zien had hij oudejaarsavond ook goed gevierd, want hij had een kater die hij, aan zijn wazige blik te zien, met drank had verjaagd. Zijn humeur was wankel, hij deed zijn best om jolig te doen, maar alles wat hij zei had een beschuldigende ondertoon. 'Op oudejaarsavond alleen gelaten te worden,' mopperde hij.