'Welnee,' zei Florence vriendelijk knikkend. 'Een goede danser verleert het nooit. Zodra de muziek begint weet je het weer. U bent nog steeds wat zwak door die griep.'
Het bleef even stil in de keuken, en toen riep Kathy: 'Kom op! Hannah! Het wordt tijd dat je gaat zingen.'
'O, nee. Niet nu, kindje. Ik ben helemaal niet in vorm. Mijn longen piepen als een roestige staldeur.'
'Hallo! Hebben we ooit nieuwjaar gevierd zonder dat jij zong?' zei Sean. 'Kom overeind en vooruit met de geit.'
Hannah stond op. Er klonk 'Ssst!' en 'Koppen dicht!' En met een diepe, volle, ontroerende stem begon ze te zingen:
'Bewaar een sprankje liefde voor mij en ik zorg dat die blijft gloeien;
Hou nog een beetje van mij, ik haal de rest uit het verleden.
Verlaat me niet, laat me niet alleen,
Het leven kwijnt weg als je me achterlaat.
Ooit konden we samen zwijgen, hadden we geen woorden nodig.
We liepen door de straten en zagen overal goud.
Nu is onze stilte een zwaard geworden.
Het goud veranderde in zorgen, zwoegen en kommer.
Ooit waren we jong en het leven was goed,
Maar de jaren verstreken en de tijd is onverbiddelijk.
Jouw liefde verdween in de lange, donkere nacht,
Maar mijn liefde wil ik niet laten gaan.
Bewaar een sprankje liefde voor mij en ik zorg dat die blijft gloeien;
Hou nog een beetje van mij, ik haal de rest uit het verleden.
Verlaat me niet, laat me niet alleen,
Het leven kwijnt weg als je me achterlaat.'
Het lied kwam recht uit haar hart. Het was prachtig, ontroerend en waar, maar niet bepaald een gelukkige keuze voor die avond. Iets in dat lied had betrekking op het leven van de vijf volwassenen in het vertrek en dat maakte hen stil. En toen Hannah onder applaus terugging naar haar plaats en zei: 'Hè, waarom moest ik nou zo'n treurig lied zingen?' wisselden Vincent en Kathy een snelle blik, waardoor Kathy opsprong en riep: 'Kun jij een samba spelen, Vin?'
'Hoe gaat dat?'
Kathy neuriede het wijsje voor hem en demonstreerde een paar danspasjes. 'Dit is een hele leuke. We deden het gisteren op dansles.' Ze keek naar Peter. 'Kom op. Het is helemaal niet moeilijk.'
Peter legde zijn handen op haar heupen en volgde haar stappen, waarbij de kinderen omrolden van het lachen. Biddy riep: 'Leer het mij ook!' en legde haar handen op Peters heupen. Met haar hoofd schuin riep ze tegen Kathy: 'Er is volgende week boerenbal bij Black's Farm.'
'Wanneer precies?' riep Kathy tussen het zingen door waarmee ze Vincent de maat hielp houden.
'Op donderdag.'
'O, mooi!' riep Kathy. 'Ik geloof dat ik dan mijn vrije avond heb.' Ze keek weer lachend naar Peter: 'Als dat zo is, neem ik je mee. Je bent vast nog nooit naar een boerenbal geweest?'
'Nee, nooit.' Hij lachte uitbundig terug, keek diep in haar ogen en had alleen nog maar aandacht voor haar.
'O, dat is zo gaaf, een boerenbal.' Ze keek weer naar Vin. 'Goed zo. Je hebt het te pakken. Kom op, iedereen, kom achter me staan. Kijk goed, je hoeft alleen maar dit te doen.' Ze deed twee stappen naar links, gooide haar been zijwaarts en schudde met haar heup; vervolgens heupschuddend twee stappen naar rechts. 'Dat is alles. Kom op, dan. Kom op, Hannah. Jij ook, ma. Kom, mevrouw Stapleton. Pa, jij sluit de rij. Doet u niet mee mevrouw Stapleton?'
Ze keek weer naar Constance, die lachend haar hoofd schudde. 'Ik ben uitgedanst voor vanavond, Kathy. Doen jullie maar, ik klap wel.'
Ze klapte in haar handen en Vincent speelde op de mondharmonica en toen Kathy hen de keuken uit dirigeerde, ging Vincent op kop lopen. Hij leidde de slang rond het meubilair in de salon, door het gangetje naar de volgende cottage, door de kamers van de kinderen naar de cottage daarnaast, die in de familie het 'moederhuis' werd genoemd, verder naar Hannahs kamer in het laatste huisje en weer terug. Intussen zat Constance alleen in de keuken en toen ze naar de rommel keek, verbaasde ze zich over het bruisende, zinderende leven dat het huis en de O'Connors bezielde. Ze waren allemaal zo vol van leven. Ze bezaten betrekkelijk weinig, maar toch leefden ze volop, ieder van hen. Zelfs Vin, na alles wat hij had moeten doorstaan. O ja, Vin was springlevend, onder zijn granieten uiterlijk bruiste het leven. Ze had die energie gevoeld toen hij haar hand vasthield en terwijl ze daaraan terugdacht huiverde ze even en dacht: ik ben al jaren dood.
Pas tegen half vier beklommen Peter, Kathy en zij de heuvel. Het sneeuwde niet meer en de wind was gaan liggen. Af en toe wierp de maan haar stralen tussen de wolkenslierten door. Peter en Kathy, verhit door de eigengemaakte wijn en de blijdschap dat ze elkaar weer hadden gevonden, holden vooruit en bekogelden elkaar met sneeuwballen.
Zodra ze het erf hadden verlaten en de heuvel beklommen had Vincent zijn hand onder Constance' elleboog gestoken en hij ondersteunde haar tot na de bosjes bij de steen waar de bron ontsprong. En toen ze zei: 'Het was een prachtige, heerlijke avond, die ik nooit meer zal vergeten', dwong hij haar tot stilstaan en keek haar diep in de ogen bij het flauwe licht van de maan. Hij hield nu haar beide ellebogen vast en met een diepe, zachte stem prevelde hij: 'Een heel gelukkig nieuwjaar, Constance.'