Een van de jongens hoestte en Sean vermaande hem: 'Stil! Hou je in, anders kunnen we ze niet horen, met die wind.'
De laatste minuten van het oude jaar verstreken en er drong geen klokgebeier door de dikke stenen muren. Het eerste geluid was gebonk op de deur en Vins stem: 'Opendoen! Doe open!'
Sean rukte de deur open en riep: 'We hebben ze niet gehoord.' Vin riep: 'Ik heb net vaag horen klingelen. Gelukkig nieuwjaar! Gelukkig nieuwjaar!'
Er brak een enorm tumult los toen ze hem meetrokken naar de keuken, waar hij houtskool en brood neerlegde. De fles bleef hij vasthouden terwijl hij ze een voor een gelukkig nieuwjaar wenste: 'Gelukkig nieuwjaar, ma.' Hannah sloeg haar armen rond zijn nek en beantwoordde zijn wens met een 'En nog veel meer gelukkige jaren, jongen. Heel veel.' Zelfs bij deze gelegenheid noemde ze hem geen 'zoon', want daarvoor had ze nog niet genoeg gedronken. Daarna vlogen Kathy en Moira hem in de armen, gevolgd door de jongens. Die zoenden natuurlijk niet. Ze kregen een vriendelijk klapje tegen de zijkant van hun hoofd, wat ze beantwoordden met een por in zijn maag. 'Nog vele gelukkige jaren, Vin. Heel veel.'
'Dat al je wensen mogen uitkomen, Michael.'
'Bedankt, Vin. En de jouwe ook, allemaal.'
Toen was Peter aan de beurt. Hij kreeg een hand: 'Gelukkig nieuwjaar, Peter.'
'Jij ook, Vin. Een heel gelukkig nieuwjaar.'
Nu stond hij voor Constance en na enige aarzeling stak hij zijn hand naar haar uit en zei zacht: 'Jij ook een heel gelukkig nieuwjaar.'
'Insgelijks, Vin. Gelukkig nieuwjaar.'
Nadat hij haar hand weer had losgelaten, bleef de druk en de warmte ervan achter in haar hand.
Enkele minuten later was iedereen weer in de salon en riep Sean: 'Zijn de glazen gevuld, Florence?'
'Ja zeker,' riep ze uitgelaten. In een kring staand hieven ze hun glazen naar het midden van de cirkel. De kinderen hadden eigengemaakte wijn in hun glas. De volwassenen, waartoe Florence ook Kathy en Peter had gerekend, hadden Schotse whisky.
Aller ogen waren gericht op Sean, de heer des huizes, die met een zwierig gebaar zijn glas hoog hief en riep: 'Op ons allemaal!' En daarop dronken ze.
'Kom. Vooruit. Nu gaan we eten!' riep Sean vervolgens. En eten deden ze...
Om half twee waren alle schalen leeg. De hele keuken was trouwens op zijn kop gezet. De lange tafel stond rechtop in de hoek naast de gootsteen, de stoelen waren aan de kant geschoven, de kleden opgerold en de stenen vloer was een dansvloer geworden.
Met zijn handen rond zijn mondharmonica gevouwen speelde Vincent polka's en volksdansen, die meestal aangevoerd werden door Sean, die één keer zelfs Florence wist te verleiden om mee te dansen. Hannah had geen enkele aansporing nodig. Kathy en Peter ook niet.
Constance zat naast de schouw, met haar knieën tegen de warme oven, te lachen en mee te klappen en dacht geen seconde aan de volgende dag. Ze wist alleen dat ze zich nog nooit in haar leven zo gelukkig had gevoeld.
Kathy kwam blozend en uitgelaten naar haar toe. Ze legde haar handen op Constance' knieën en vroeg: 'Als we een plaat opzetten, komt u dan walsen? Peter zegt dat u geweldig goed danst. Trouwens,' zei ze, met een knipoog, 'wat dat betreft lijkt hij helemaal niet op u, hij heeft schoenmaat 49. Wist u dat?' Lachend gaf ze Constance een duwtje tegen de schouder, en dat gebaar had van Hannah kunnen zijn.
'Ik kan nu even niet dansen, Kathy,' zei Constance. 'Bekommer je maar niet om mij. Ik zit heerlijk naar jullie te kijken.'
'Toch gaan we walsen,' riep Kathy. 'Die platen zijn wel hartstikke ouderwets, maar dat geeft niet.' Ze holde naar het aanrecht, waarop een koffergrammofoon was neergezet, zette een plaat op en riep boven de muziek uit: 'We gaan walsen.'
'Daar gaan we,' riep ze uit de verte tegen Constance. Ze greep Peters hand, trok hem op de dansvloer en begon 'Eén, twee, drie. Eén, twee drie' te tellen op de maat van Over the Waves, terwijl iedereen lachend toekeek.
Vincent klopte met de mondharmonica op zijn handpalm en stopte hem in zijn zak. Toen veegde hij zijn handen af aan zijn zakdoek, liep naar Constance, keek in haar opgeheven gezicht en vroeg: 'Zullen we het ook eens proberen?'
Constance leek wortel te hebben geschoten in haar stoel en vond ook geen kracht om antwoord te geven, maar hij stak zijn hand uit en zij legde de hare erin. En toen zijn arm om haar middel lag en haar hand op zijn schouder, volgden haar passen de zijne en zwierde ze bijna over de oneffen vloer. Ze vroeg zich af waar hij zo goed had leren dansen. Sean gaf haar het antwoord. Zijn stem was te horen boven het gezang van de kinderen uit.
Geen van beiden sprak toen ze dansten, geen van beiden lachte. Nadat de plaat afgelopen was deden ze nog enkele danspassen. Constance had een rood aangelopen gezicht en ze lachte gegeneerd naar Florence en Hannah, die naast elkaar zaten. Ze riep tegen ze: 'Ik dacht echt dat ik het vergeten zou zijn. Ik heb in jaren niet meer gewalst.' Ze verloor bijna haar evenwicht en Vin greep haar bij haar arm. Hij bracht haar terug naar haar stoel en ze zei, met haar blik nog steeds op Florence gericht: 'Dat bewijst dat ik het niet meer gewend ben.'