'Ik weet het niet, Florence,' zei Hannah hoofdschuddend. 'Ik weet het niet. Het is een vreemd gevoel, niet droevig en niet gelukkig. Ik weet het gewoon niet, ik heb nog nooit zo'n gevoel gehad op oudejaarsavond. En toch... heb ik zin om te dansen. Begrijp je? Misschien komt het door die ongerustheid die we allebei voelen.'
'Ja, Hannah, misschien is het dat.'
'Nou ja, het oude jaar is bijna voorbij, dus laten we het maar even vergeten... Hij is gelukkig, Florence.
'Ik bid dat hij het blijft,' zei Florence, en ze liep opnieuw naar de tafel. 'Maar ik zie het somber in.'
'Ik ook, Florence. Ik ook. Ik bid met je mee, maar toch... Luister! Dat is onze Kathy die zo lacht. Is het niet heerlijk dat ze uitgerekend morgen haar vrije dag heeft? Behalve onze Kevin zijn ze er allemaal, Florence. En het is heel normaal dat hij deze dagen in zijn eigen huis wil vieren, toch?'
'Ja, natuurlijk,' zei Florence. 'Dat is heel normaal.'
'Heb je trouwens gezien hoe onze Biddy naar Peter zit te lonken? Ze heeft zich helemaal opgetut. Het is maar goed dat die jongen enkel oog heeft voor Kathy, anders zou ik haar naar het einde van de week hebben geslagen. Moet je haar nu weer horen. Ze zingt dat liedje nu alweer. Dat krijg je ervan als ze in de stad wonen en naar de televisie kijken.'
Biddy's hoge, jonge stem was tot in de keuken te horen en ze zong: 'I say, No! No! No! It ain't me, babe, it ain't me you're looking for.'
Florence bleef niet luisteren naar Biddy's vertolking. Ze deed het schort af dat ze over haar enige mooie japon droeg en zei: 'Denk je dat ze zich echt amuseert?'
Hannah hoefde niet te vragen wie er bedoeld werd, en antwoordde direct: 'Ik zou het durven zweren. En weet je waarom? Ze heeft zelfs een beetje kleur op haar gezicht vanavond. En toen Kathy met haar pa de horlepiep danste klapte en lachte ze mee met de rest. O, ze amuseert zich echt, Florence.'
'Ik betwijfel of dit haar soort van vertier is. Maar aan de andere kant scheen ze het leuk te vinden om te komen.' Ze keek kordaat rond. 'Nou, heb je de houtskool voor hem klaarliggen?'
'Ja, Florence, kijk hier.' Hannah wees naar de zijplaat van de haard, waar op een oude krant een brok houtskool lag.
'En daar ligt het nieuwe brood,' zei Florence, en ze wees naar het aanrecht. 'De fles haalt hij zelf. Nou, dan moesten we maar eens naar binnen gaan.'
Toen ze de deur naar de salon openden werden ze overspoeld door het lawaai. Barney, Joseph, Davie, Moira, Michael en Biddy zaten in alle mogelijke houdingen op de mat voor het grote vuur. Kathy, Sean O'Connor en Constance zaten op de canapé, en Vin en Peter zaten in de leren fauteuils.
'Stilte! Een minuutje stilte!' Florence probeerde de kinderen tot bedaren te brengen en keek intussen naar Vincent. 'Nog maar een paar minuten,' zei ze.
Vincent stond op, reikte over Peter heen naar het dressoir, pakte een van de flessen die hij daar had neergezet en zei: 'Nou, dan ga ik maar eens aan de slag.'
De jongens vielen over elkaar heen in de haast om als eerste op te staan en Michael gilde tegen Davie: 'Ik word volgend jaar de eerste bezoeker. Vincent heeft gezegd dat het mag als ik zestien ben.'
'O, ja!' gilde Davie terwijl ze naar de deur holden. 'Maar dan zit er wel nog limonade in je fles, of melk. Eerder melk,' besloot hij honend.
'Kalm een beetje!' riep Sean. 'Maak niet zo'n herrie. Straks horen we het nieuwe jaar niet eens komen.' Hij keek naar de klok. 'Volgens mij nog drie minuten. Wat denkt u, mevrouw Stapleton?' Constance raadpleegde haar horloge en zei: 'Volgens mij nog vier, maar misschien klopt dat niet.'
'Nou ja, drie of vier, wat maakt het uit, het komt eraan. Vooruit, iedereen naar de keuken!' Sean keerde zich om, stak zijn hand uit naar Constance om haar te helpen opstaan en zei: 'Eigenlijk moeten we door de voordeur gaan.' Hij wees op de deur achter in de kamer. 'Maar die is zo moeilijk open te krijgen en nog moeilijker weer te sluiten. Hij is in de loop der jaren helemaal uitgezet, net als de meesten van ons.' Hij wees spottend naar zijn borst. 'Dus doen we het ritueel door de deur die we het hele jaar door gebruiken.'
Toen Constance de keuken betrad zag ze dat Florence een witbrood in de holte van Vincents arm legde en hem een stuk in krantenpapier gewikkelde houtskool aanreikte. Ze zag dat hij voordat hij de houtskool aanpakte de whiskyfles onder zijn oksel stak. Vervolgens liep hij tussen hen door naar de bijkeuken en iedereen riep hem van alles achterna: 'Breng een goed jaar mee, Vin.'
'Maak er een rijk jaar van, Vin.'
'Ik wil slagen voor mijn examens, Vin.' Dat was Kathy.
'Ik ook, Vin.' Dat kwam van een helemaal andere Peter.
'Zorg dat ik de loterij win, Vin,' was Biddy's wens.
'Een motor, Vin,' riep Michael. En iedereen bleef maar roepen wat hij allemaal moest meebrengen voor het nieuwe jaar.
'Veel geluk voor iedereen, Vin,' was de wens van zijn vader en die van Hannah: 'Vrede over dit huis, Vin.' Alleen Florence en Constance vroegen hem niets, en toen hij de deur opende, dwarrelde er sneeuw naar binnen. Sean worstelde om de deur weer te sluiten en bleef er met zijn rug tegen aangeleund staan kijken naar zijn gezin. Ze stonden niet in het licht van het elektrische peertje, maar van de olielamp die aan het plafond hing. En zo stonden ze allemaal zwijgend te wachten tot Vin hun het nieuwe jaar zou brengen.