Zijn mond verbreedde zich toen hij bedachtzaam naar haar knikte. 'Ja, graag, een borrel zou me goeddoen. Cognac, alstublieft.'
Hij keek haar na toen ze, sneller dan normaal, naar de keuken liep. Vervolgens keek hij weer naar het beeldje op de schoorsteenmantel, kuierde erheen en raakte het nog eens zachtjes aan.
Maar toen ze weer binnenkwam met een dienblad met twee glazen cognac erop, stond hij uit het raam te kijken. Ze gaf hem een glas aan, hief het hare en zei: 'Op betere dagen.' Hij herhaalde haar toost: 'Op betere dagen.' En toen zijn glas het hare raakte verspreidde zich een diepe blos over haar zoëven nog zo bleke gezicht.
Ze hadden hun glazen bijna leeg toen ze strak naar het hare keek, de steel heen en weer rolde tussen duim en wijsvinger, en vroeg: 'Mag ik vragen... wat er met het meisje is gebeurd?'
'O! Ze is getrouwd met een neef van de man. Ze wonen nu ergens aan de South Tyne, in Hebburn of Pelaw of zoiets.'
'Hoe lang is dit allemaal geleden?'
'Bijna tien jaar. Ik ben net vier jaar vrij.'
Ze keek uit het raam naar het weidse uitspansel. 'Als je op zo'n afgelegen plek als deze komt, denk je dat de mensen die er wonen generaties lang... niets hebben meegemaakt.'
'Mensen woonden hier voordat er steden bestonden en er gebeurde toen ook al van alles. Er zijn altijd dingen gebeurd...'
'Vin! Vin!'
Joseph kwam het terras opgestormd en Vincent liep snel naar de deur, waar de jongen zich in zijn armen stortte en buiten adem riep: 'Het is onze pa, hij heeft zijn vinger er bijna afgesneden met de zeis. Ma... ze zegt dat je moet komen, nu meteen.'
Vincent leek niet erg onder de indruk van het nieuws. Hij grijnsde zelfs toen hij tegen de jongen zei: 'Oké, ga maar terug. Ik kom er zo aan.' Hij draaide zich nog altijd grijnzend om naar Constance en zei: 'Wat zei ik! Er gebeurt altijd van alles. Mijn vader heeft nogal vaak ongelukken. Er bestaat een naam voor, twee eigenlijk. Een Ier zou zeggen "Ai, dat komt doordat hij Iers is", maar de Engelsen hebben hun eigen omschrijving. Ik laat u alleen om erover na te denken wat dat kan zijn.' Hij knikte. 'Telkens als pa moe is, gebeurt er iets met zijn ledematen.'
Toen ze begon te lachen, stemde hij met haar in. Hij had een diepe, volle lach.
'Tot ziens.' Hij gaf haar een hoofdknikje. 'En bedankt voor de borrel.' Hij draaide zich om maar hield nog even zijn pas in en zei zacht: 'U bent nu toch niet meer bang voor me, hè?'
Ze keek nu weer ernstig en terwijl ze hem recht aankeek zei ze kalm: 'Ik ben nooit bang voor je geweest... Vin.'
Hij bleef nog even naar haar kijken en liep toen weg, en deed de deur achter zich dicht. Langzaam liep ze naar de schoorsteenmantel, en ook zij streelde het houten beeldje.
3
Het was al eind oktober, maar Constance verbleef nog steeds in de Hall. De dagen waren korter en de nachten lang, maar tot dat moment wogen de uren haar nog niet zwaar en ze had nog helemaal geen tijd gehad om zich eenzaam te voelen.
Het deel van de dag waar ze het meest van hield was de avond. Als de lampen waren aangestoken en het vuur brandde in de haard, dronk ze thee op de bank en verdiepte zich daarna in een boek. Dat was het programma op weekdagen. Van vrijdag tot zondag kreeg ze gezelschap van Peter.
Er ging haast nooit een dag voorbij zonder dat er een O'Connor de heuvel beklom met de vraag of Vin iets voor haar moest meebrengen, óók als zij zelf al beneden was geweest om te vragen of zij iets nodig hadden uit Newcastle. Als Vincent een boodschap voor haar deed, bracht hij die altijd zelf naar boven. Twee keer was hij aan de deur geweest terwijl Jim er was. Die keren was hij maar heel kort gebleven. Als ze alleen was bleef hij wel een minuut of tien, hoewel hij nooit zo lang bleef dat ze hem kwamen zoeken.
Deze avond zat ze met haar benen opgetrokken op de bank. Ze had een boek voor zich, waar ze echter niet in las. Ze zat te denken aan Jim. Ze had hem vijf dagen geleden voor het laatst gezien en toen hadden ze de hele tijd ruzie gehad. De makelaar had geschreven dat haar man onbeschoft was geweest tegen potentiële kopers van de flat. En of het mogelijk zou zijn dat zij kon komen als hij weer een afspraak maakte met kijkers? Ze hadden het zo geregeld dat ze erbij was. En toen de mensen weg waren, en de koop afgesproken, was Jim weer in woede uitgebarsten.
De laatste tijd had ze zich af en toe schuldig gevoeld dat ze zo lang in het huis op de heuvel bleef en hem aan zijn lot overliet. Na die laatste ruzie had ze zichzelf beloofd dat ze zich niet meer schuldig zou voelen. In Shekinah stond er tenslotte een kamer tot zijn beschikking; drie met elkaar in verbinding staande kamers eigenlijk. Ze vormden een prachtige suite. Als hij daar geen gebruik van wenste te maken, moest hij het zelf maar weten.
Ze had in Felling een nieuwe bungalow gezien die haar beviel en ze had hem gevraagd die samen met haar te gaan bekijken. Hij had het geweigerd. Toch zou hij binnenkort een beslissing moeten nemen en diep in haar hart wenste ze dat hij voor de bungalow zou kiezen.