'Maar... jij vindt het zo fijn dat ze hier zijn. Ze geeft je afleiding en ze is van jouw eigen soort. Ik heb jou voor schut gezet, maar mezelf nog veel meer. Ik zweer je dat ik liever mijn tong had afgehakt dan...'
Florence legde haar smalle handen op Hannahs schouders en draaide haar rond zodat ze elkaar in de ogen konden kijken. Vervolgens zei Florence zacht: 'Weet je Hannah, we praten hier nooit over, maar om je gerust te stellen wil ik je nu dit zeggen... Je hebt me heel veel geluk gebracht, Hannah. Geluk dat ik anders nooit gekend zou hebben.'
De ronde, diep in het vlezige gezicht liggende ogen werden mistig van de tranen en Hannah zei met verstikte stem: 'En veel hartzeer.'
'Iedereen heeft wel eens hartzeer en je hebt me dat ruimschoots vergoed.' Ze kneep in Hannahs schouders, boog haar hoofd naar haar toe en zei kordaat: 'Genoeg daarover. We hebben geen tijd voor tranen, gepraat en emoties. Wij tweeën weten wat we aan elkaar hebben, hè? We zijn een gezin.'
'Ja, we zijn een gezin.' Hannahs stem beefde. 'En je hebt een prachtig gezin, Florence. Ze zijn stuk voor stuk jouw verdienste.'
Met een brok in haar keel draaide Florence zich om en begon weer met potten en pannen te rammelen. Alleen iemand die tot in zijn botten Ier was en een Iers hart had kon dat doen; eigen vlees en bloed betere vooruitzichten geven door het aan een ander af te staan. Voor een buitenstaander kon het opperste domheid lijken, maar Florence had het altijd beschouwd als een daad van heldhaftigheid van Hannah. Laat ze maar roddelen, de mensen buiten, in de gehuchten, op de diep in de valleien verstopte boerderijen, in dorpen en op markten in het hele district, laat ze maar kletsen over de O'Connor-boerderij. Laat ze haar maar beklagen - wat ze deden - maar niemand zou in haar bijzijn één kwaad woord durven spreken over Hannah Kerry. Dankzij Hannah had ze een rijker en mooier leven dan ze gehad zou hebben wanneer haar huwelijk een natuurlijk verloop had gekregen. Ze wist heel zeker dat Sean gereageerd zou hebben zoals alle echtgenoten, dat zijn liefde zou zijn bekoeld.
Liefde is prachtig, liefde is machtig.
Prille liefde is een genot.
Maar worden de geliefden ouder en de dagen kouder,
Dan verdampt de liefde als ochtenddauw.
Zo luidde een oud volkslied, en dat was een waarheid als een koe. In dit stadium van hun leven zouden ze anders hooguit mild voor elkaar zijn geweest, terwijl hij haar nu omringde met een liefde die was gekruid met verering. Niemand kende Sean O'Connor zoals zij hem kende. Nee, zelfs Hannah niet. Ze wist dat hij niet van Hannah hield; hij had zonen en dochters met haar gemaakt. Hij was aardig voor haar, hij kon geen kwaad woord over haar horen, maar liefde kon hij haar niet geven. Maar Hannah hield wel van hem. Dat was de reden waarom ze de oceaan weer was overgestoken. Niet alleen om haar kinderen te zien, maar vooral om de vader. Je zou denken dat deze twee mensen uit hetzelfde land en dezelfde streek elkaar gevonden hadden, want ze hadden allebei hetzelfde temperament. Ze deden nooit vandaag wat je morgen ook nog kunt doen, ze hadden geen besef van geld, hun liefste tijdverdrijf was zitten, praten en lachen. Ze hadden weinig nodig, ze hielden van simpele genoegens; zo'n avond als deze was voor hen het toppunt van plezier. Helaas kwam de liefde maar van één kant, en dat was Hannahs ongeluk. Als ze werd terechtgewezen, zoals de vorige dag door de priester, nam ze wraak door zich te bezatten. Alleen als ze dronken was had ze de moed om aanspraak te maken op haar gezin, omdat ze wist dat ze daar pijn mee veroorzaakte.
'Hoor je dat?' Hannah wees naar de kamer naast de keuken. 'De lichte infanterie van Durham is gearriveerd.'
'Stuur ze naar de andere kant en laat ze zich opfrissen,' zei Florence haastig. 'Stel je voor dat ze elkaar tegenkomen.'
'Vooruit, weg met jullie!' riep Hannah vanaf de drempel. 'Horen jullie wat ik zeg! Ga achterom en ga je wassen voordat ik het doe. En ik wil blinkende gezichten zien. Zo glimmend als spuug op de staldeur.'
'Daarlangs?' protesteerde Barney.
'Precies, daarlangs,' zei Hannah. Ze greep hem bij zijn oor en duwde hem naar de deur van het naburige huisje. 'En jullie twee,' brulde ze tegen Davie en Michael, 'hou nu op met dat gedonderjaag. Elkaar de hersens inslaan doen jullie maar buiten.'
'Ik hoef hier geen tweede viool te spelen.' Michael gaf Davie een duw. 'Ik ben de oudste.'
'Tweede viool!' Davie stikte van het lachen. 'Je mag nog van geluk spreken dat je mag meefiedelen, dus wees maar blij dat je tweede viool mag spelen.'
'Wat is dat allemaal?' De stem achter hen maakte een einde aan het geruzie en toen de vraag werd herhaald keek Davie op naar Vincent en zei deemoedig: 'Het glipte eruit. Maar het was zijn schuld, hij stompt me altijd.
'Het is niet mijn schuld, Davie, het is jouw schuld. Omdat jij vindt dat je de slimste bent moet ik altijd.
'Vooruit jullie! Hebben jullie niet gehoord wat Hannah zei?'