Toen hij door de bijkeuken liep hoorde hij Florence zeggen: 'Dat is alles, geloof ik.' En toen hij in de keuken kwam draaide ze zich om en zei: 'Ha, daar ben je. Ik wilde je net laten roepen. Je moet je gaan verkleden.'
Kathy stond bij de gootsteen en vroeg: 'Trek je je smoking aan of kies je voor het wandelkostuum?'
Hij schudde zijn vuist tegen haar en tikte haar speels onder de kin. Toen plensde hij water in zijn gezicht, keek haar weer aan en zei peinzend: 'We hebben nog steeds de kilt van opa. Ik dacht dat dit misschien een passende gelegenheid was.'
Kathy schaterde van het lachen en keek naar hem op. 'Ik wil wedden dat je dat niet durft!'
Hij droogde zijn hals. 'Nou, dat hangt af van de inzet.' Ze lachte weer en zei toen: 'Denk jij dat ze zullen komen?'
'Waarom zouden ze niet komen?'
Ze streek haar haren glad. 'Nou, vanwege wat ik heb gehoord over gisteravond.'
'Dat maakt voor hen helemaal niets uit.' Het was Florence die dit zei.
'Ik weet het nog zo net niet.' Kathy liep naar de haard en Florence vroeg: 'Waarom zou het ze wat uitmaken? Hoe dan ook, ze heeft de uitnodiging aanvaard.'
'Ze is een beetje stijfjes.'
'Stijfjes? Dat zou ik niet zeggen.'
Florence en Kathy keken allebei naar Vincent. Hij hing de handdoek terug aan het haakje naast de gootsteen en zei met zijn rug naar hen toe: 'Hij, de man, die wel. Van hem kan ik me wel voorstellen dat hij dikdoenerig is en kieskeurig wat zijn gezelschap betreft, maar van haar niet. Van haar zoon ook niet. Ik denk van niet, tenminste.'
'O, om de zoon hoef je geen zorgen te maken. Hij komt wel.' Kathy hield haar hoofd een beetje schuin, wat Florence de vraag ontlokte: 'Heb je hem weer gezien?' Kathy knikte bevestigend, maar hield verder haar mond.
'Kijk, kijk.' Vincent liep grinnikend op haar af, tussen de lange, volle tafel en de haard door, balde zijn vuist weer en gaf Kathy een zachte por: 'Is het om zijn auto of om hem zelf?'
'O!' Ze schudde heftig haar hoofd en zei ronduit: 'Voorlopig nog om zijn auto, want die bespaart me heel wat buskaartjes. En hij betaalt altijd mijn koffie. Dat is weer wat gespaard. En afgelopen woensdag was het een aangeklede thee, met bruine en witte sandwiches.' Ze knikte ernstig en maakte daarmee iedereen aan het lachen.
Toen Vincent de keuken had verlaten, liep Kathy naar de tafel, volgde met haar vinger de ronding van een bord en zei: 'Weet je, ma, hij is zo grappig. Hij is zo fatsoenlijk dat het bijna om te lachen is. Maar dat doe ik niet.' Ze keek schuin naar Florence, die kaarsrecht en doodstil bleef staan en zei: 'Dat mag ik hopen, Kathy.'
'Ik zei toch dat ik dat niet doe.' Kathy schudde haar hoofd. 'Maar hij springt altijd overeind als er iemand bij je tafeltje komt praten en hij houdt altijd de deur voor je open. Niet dat ik dat niet leuk vind, maar... het valt zo op, vooral in een koffieshop waar iedereen je kent.'
'Ik kan het alleen maar toejuichen. De meesten jongens van nu zien eruit als een kruising tussen de oude Britten en druïden, met hun lange haren en die wippende adamsappels. Ik kan me voorstellen dat hij dan opvalt.'
Kathy's schaterlach vulde weer de keuken. Hannah, die net de smalle trap af daalde die eindigde in de kamer aan het andere eind, riep: 'Mis ik wat?'
Kathy draaide zich naar haar om. 'O, ma zegt net dat de jongens van tegenwoordig eruitzien als een kruising tussen de oude Britten en druïden.'
'Ze heeft verdorie groot gelijk. Laatst in Hexham stapte er zo'n jongen ineens van de stoep af, bijna onder een auto. Ik riep: "Kijk uit, meisje", en toen hij zich omdraaide en naar me keek was ik zo verbaasd dat ik niet eens moest lachen.'
'Hij ook niet, vrees ik,' zei Kathy.
'Nee, natuurlijk lachte hij niet. Als je niet zeker bent van je geslacht, verlies je ook je gevoel voor humor. Zeker weten.'
Glimlachend zei Florence: 'Kathy, roep de kinderen binnen en zorg dat ze zich wassen. En zeg ook tegen je vader dat hij moet komen.'
Kathy deed wat haar gevraagd werd en intussen liep Hannah, net als Vincent had gedaan, keurend langs de tafel en zei: 'Dat ziet er prachtig uit, Florence. Echt prachtig. En wat het ruikt het zalig. Is er iets heerlijkers dan de geur van geroosterd speenvarken? Ik denk dat ze nog nooit zoiets lekkers hebben geproefd als jouw ham.' Ze liep om het hoofdeinde heen en terug langs de andere kant. 'Alles ziet er prachtig uit. Het wordt een mooie avond. Niemand kan een tafel dekken zoals jij, Florence.'
Florence draaide zich langzaam om, liep weg van het fornuis en kwam naast Hannah staan. Naar de tafel kijkend zei ze rustig: 'Het komt best in orde, Hannah. Echt waar. Neem van mij aan dat het in orde komt.'
Er viel een korte stilte, waarna Hannah op haar lippen beet en prevelde: 'Ik zal het mezelf nooit vergeven. En ze zijn zo aardig. Ik sterf als ze niet komen.'
'Als ze niet willen komen, dan laten ze het maar. We hebben ons ook gered zonder hun gezelschap. Als ze niet komen overleven we dat ook wel weer.'