'Praat niet zo over die mensen!' Ze keek hem nu over de tafel aan en haar stem was ongewoon scherp. 'Ik heb je verteld dat ze bijzonder aardig voor ons zijn.'
'Laat óns erbuiten.'
'Goed. Ze zijn bijzonder aardig voor mij.'
'Dat zijn ze alleen maar omdat ze je geld hebben afgetroggeld.'
'Ze hebben me niets afgetroggeld. Alles bij elkaar heb ik dit huis heel goedkoop kunnen krijgen.'
Hij sloot zijn ogen weer en zei geduldig: 'Goed, goed. We hebben het er niet meer over. Maar ik verzeker je dat die ouwe liet doorschemeren dat er iets niet in de haak was.'
'Wat zei hij dan precies?'
'Hij wilde het niet met zo veel woorden zeggen, maar hij vroeg wel of ik Grote Vin had gezien. Ik zei van wel, als hij daarmee de oudste zoon bedoelde. De ouwe moest toen vreselijk lachen. Toen vroeg hij naar dat dikke mens, Hannah, en net voordat hij wegging zei hij iets geheimzinnigs dat heel veelzeggend was: "Zoiets zou in de stad nooit kunnen, meneer," zei hij. "In de stad zou dat nooit gebeurd zijn, ze zouden het niet hebben laten leven." Wat denk je daarvan?'
Ze liep terug naar het fornuis. Ondanks alles voelde ze zich een beetje onrustig. Ze wist niet wat ervan te denken, maar ze wist wel dat ze de O'Connors graag mocht, ja, zelfs de oudste zoon...
Tegen half zeven kwamen Moira en Biddy weer een kan melk brengen, plus een klont huisgemaakte boter. Ze zetten alles op het dressoir en keken een beetje verlegen naar de man van mevrouw Stapleton. Ze bekeken hem niet alleen door de bril van hun vader, maar dachten ook aan wat Hannah over hem had gezegd. Hun moeder en Vin hadden ze nooit iets over hem horen zeggen. Maar vanavond leek hij anders en niet zo stroef. Hij was joviaal, ging tussen hen in staan en legde een arm om hun schouders. Hij vroeg hun namen, wilde weten hoe oud ze waren en hij zei tegen Biddy dat ze veel te mooi was om alleen rond te dwalen. Biddy keek blozend naar de grond. Mevrouw Stapleton gaf hun de kan ongewassen terug en zei dat hun moeder bedankt werd voor de boter en dat ze haar moesten zeggen dat ze morgen zou langskomen.
Ze hadden graag langer willen blijven. Ze hadden hun moeder dat min of meer afgedwongen en ze had gezegd: 'Een half uurtje dan. En gedraag je een beetje.' Maar nu werden ze ongeveer de deur uit gewerkt, op de manier waarop Hannah de kippen wegjoeg. Terwijl ze helling af daalde zei Moira tegen Biddy, die nu weer met geheven hoofd liep, dat ze meende te weten waarom mevrouw Stapleton kwaad was. Moira wist nog niet veel van het leven, behalve dat het begon met de geboorte en eindigde met de dood, maar ze wist al wel dat vrouwen het niet leuk vonden als ze hoorden dat hun man een andere vrouw mooi noemde. Dan werden ze jaloers. Dat had ze al wel geleerd.
7
De eerste weken in het huis voelde Constance zich volmaakt in balans. Ze had de gedachte verdrongen dat er iets niet in de haak zou zijn met de O'Connors. Ze had ook het voorval in keuken waarbij ze de kinderen weg had gestuurd uit haar hoofd gebannen, plus het feit dat Jim daarop in razende woede was uitgebarsten en was teruggegaan naar de flat.
De volgende dag was ze afgedaald naar de O'Connors en had Biddy en Moira uitgenodigd om die middag bij haar te komen theedrinken. Voor zover ze had kunnen zien was alles bij het oude in het gezin.
Twee avonden later zag ze Vincent O'Connor thuiskomen. Dat wil zeggen, ze zag de oude landrover als een zwart kevertje heel in de verte over de heuvels over de weg naar het huis kruipen.
Diezelfde dag hadden de kinderen haar verteld dat hun vader Vin van de trein zou halen. Ze konden haast niet wachten om te weten of hun broer 'lektriciteit' zou meebrengen. Want het zou geweldig zijn om 'lektriciteit' te hebben, vonden ze allemaal. De jongens omdat het hun licht zou geven, en de meisje vanwege het warme water, waarin ze volgens Hannah zelfs de was zouden kunnen doen.
Op zaterdagochtend kwamen Biddy, Michael, Davie, Joseph en Moira naar boven gestormd en ze had uit hun verwarde, opgewonden verhaal kunnen opmaken dat Vin geweldig zaken had gedaan. Hij had niet alleen een generator gevonden, maar ook nog een draaibank, die hij op 'lektriciteit' kon laten werken, en een polijstmachine... en nog allerlei andere dingen. 'En waarvoor?' had Constance gevraagd, 'had hij al die spullen nodig?'
Ze keken haar met open mond aan. Wist ze dat dan niet? Vin maakte dieren, prachtige dieren. Hij sneed ze met de hand uit hout en bracht ze dan naar een bedrijf waar ze werden afgewerkt, gepolijst en in sommige gevallen beschilderd. Maar die mensen van dat bedrijf waren afzetters, zeiden hun vader en Hannah altijd tegen hem. Alsof hij dat zelf niet wist. En tot zijn grote geluk kregen ze een paar weken geleden bezoek van een neef van hun moeder uit Manchester, en die zag meteen wat Vin nodig had. Gereedschappen en elektriciteit om ze aan te drijven. Hij wist zelfs waar Vin die spullen kon krijgen voor een kwart van de prijs. En dan kon hij helemaal voor zichzelf beginnen en niemand zou hem meer kunnen afzetten. Daarom hadden ze het huis aan haar verkocht. Begreep ze het nu?