Met Antonie gaat het daarentegen nu ineens wel goed. Het spelen bevalt hem enorm en dat geeft hem weer zelfvertrouwen. Omdat ik elke avond afgepeigerd ben, slaap ik vaak al als hij thuiskomt en zien we elkaar weinig. En als we elkaar zien, is het niet altijd gezellig. Dan praten we elkaar hooguit even bij over de kinderen, of ik uit mijn ongenoegen ergens over. Voor meer diepgang is geen tijd.
Op een avond dat ik wel op Antonie heb gewacht zitten we bij de haard te praten. Dan komt het hoge woord eruit. ‘Isa, ik vind dat het zo niet meer gaat tussen ons. Er moet echt iets veranderen.’
Ik krijg het koud en weet even niet wat ik hoor. ‘Ben je soms verliefd op een ander?’ vraag ik.
‘Nee! Dat is het niet.’
Ik geloof hem, maar ik voel toch dat er iets is. Het duurt even, maar dan heb ik het door. Zo’n musicalgezelschap is één grote happy family. Elke dag zijn ze met elkaar op pad, hebben ze de grootste lol. Een enorm contrast met hoe het tussen ons is op het moment. Ik zie het in één keer heel helder. Er moet iets gebeuren. Ook al hebben we het allebei druk, het is ook belangrijk om aandacht voor elkaar te hebben en om het spannend te houden. Daarbij moet ik niet alleen Antonie ‘de schuld geven’ als het niet goed gaat, iets wat ik wel snel geneigd ben te doen. We hebben allebei onze relatie laten verslonzen en nu moeten we er allebei aan werken om daar weer uit te komen.
Maar ik vertel hem wel dat ik denk te weten waardoor zijn ontevredenheid getriggerd is. Ik ben niet gek. ‘Ik snap heus wel dat daar allemaal leuke jonge meisjes rondlopen die jou adoreren. Maar je moet ook begrijpen dat het voor mij, de vrouw met wie je al weer zo lang getrouwd bent, niet makkelijk is om daartegen op te boksen. Al zou ik elke avond in lingerie op een tijgervel bij de haard liggen.’
Antonie moet lachen. Het ijs is gebroken en meteen zien we elkaar weer staan. Voelen we de aantrekkingskracht die er altijd tussen ons is geweest.
We moeten weer moeite voor elkaar gaan doen. In de weken die volgen doen we allebei ons best meer samen te zijn en elkaar de nodige aandacht te geven.
Het gaat inderdaad beter, we proberen ondanks ons drukke leven rekening met elkaar te blijven houden. Vooral Antonie werkt haast onafgebroken. De maanden gaan voorbij, het wordt winter, kerst 2008 staat voor de deur.
Op eerste kerstdag moet Antonie nog twee voorstellingen spelen, op tweede kerstdag is hij vrij tot en met de eerste dag van het nieuwe jaar. Merlijn, Vlinder en ik zijn al bij zijn ouders, na de voorstellingen zal hij ook die kant op komen.
Op kerstavond krijg ik om halftien ’s avonds een telefoontje. Het is Antonie. ‘Niet schrikken,’ zegt hij.
Ik realiseer het me dan pas: hij zou nu moeten spelen. ‘Wat is er?’ vraag ik. Zou er een showstop zijn? Dat gebeurt weleens als er een technisch mankement is.
‘Ik ben bijna onderuitgegaan op het toneel. In de pauze viel ik flauw, mijn rol is nu overgenomen.’
Ik schrik natuurlijk wel. ‘Jezus, liefje toch!’
Hier ben ik weleens bang voor geweest. Een hoofdrol in een musical spelen is lood- en loodzwaar, dat weet ik al lang, en voor Antonie is het bovendien relatief nieuw. Elke dag oefent hij nog zijn zang, thuis, in de auto, in het theater. En dan is er natuurlijk de voorstelling, die veel van hem vraagt, soms twee keer per dag. Juist omdat hij geen musicalster is, moet hij elke keer bewijzen dat hij daar mag staan. Tegenover musicalvedettes als Simone Kleinsma en Pia Douwes.
‘En hoe gaat het nu?’
‘Iedereen is heel lief. Eigenlijk wilde ik na de pauze gewoon weer door, maar dat mocht echt niet.’
Hoe genadeloos de musicalwereld ook kan zijn, Antonie zal zo meteen in de auto stappen en naar ons toe gebracht worden. Dat stelt me enigszins gerust, nu kan hij tenminste even bijkomen.
Als Antonie later regelt dat hij nog een week extra vrij heeft, ben ik helemaal gerust. Maar hij voelt al snel dat het niet genoeg is en onderneemt verdere actie. In de loop der jaren, en misschien door schade en schande wijs geworden, heeft hij geleerd naar zijn lichaam te luisteren. Al is hij nu uitgeschakeld, hij zal zorgen dat hij er weer helemaal bovenop komt. Het speelschema wordt opnieuw bekeken en aangepast, zodat hij minder hoeft te spelen, en dat geeft mij ook wat meer lucht.
Je lichaam was je heilig. Daarover had je controle, in tegenstelling tot over je geest. Nu begrijp ik dat veel beter dan toen. Gek werd ik soms van al die lichaamstherapieën en massages die je deed. Rebirthen, voetreflexologie, shiatsu, alexandertechniek, floaten, craniosacraaltherapie. Steeds vond je weer iets nieuws. Dat het nodig was, wist jij als geen ander. Waarschijnlijk wist ik niet hoe belangrijk het echt voor je was. Had je het zonder al die dingen zo lang volgehouden? Zorgden ze voor uitstel van executie?