‘Eh... nee, niet echt... Misschien ben ik inderdaad wel iets te snel akkoord gegaan.’ Antonie gaat praten over wat er nog allemaal geregeld kan worden. Gelukkig, ze komen eruit: een ingewikkeld werkschema en een understudy zorgen ervoor dat hij kan werken en toch zijn gezin kan blijven zien. Het wordt allemaal heel veeleisend voor ons allebei, maar hier heeft hij jaren naartoe gewerkt. Dat begrijp ik natuurlijk en ik gun hem de rol als geen ander.
19
Het is hoog tijd voor onze remedie: vakantie. Voor Sunset Boulevard in het najaar in première gaat en we worden opgeslokt door een druk schema, gaan we in de zomer van 2008 weer naar Amerika. Eerst op bezoek bij onze goede vrienden John en Yolanda. We zijn geen buren meer; inmiddels zijn ze verhuisd naar Wassenaar. Ze hebben deze zomer voor een paar weken een huis gehuurd in Vermont, waar ze ons voor een week hebben uitgenodigd. Op het terrein staan twee fantastische huizen, en een ervan hebben ze een week voor ons vrijgemaakt.
Het is een schitterende plek. Vlakbij is een meer waar we elke ochtend zodra we wakker worden in zwemmen, we kanoën, we eten samen en Yolanda en ik gaan een dagje shoppen. Antonie en John brengen die dag door met de kinderen, wij zullen ’s avonds laat pas weer terugkomen.
Het is alsof we in nowhere land zijn. Wat een geweldige plek. Ik vind het heerlijk om de dagelijkse sores even te kunnen ontvluchten. En ik niet alleen. Tijdens de afwas op de voorlaatste avond pakt Antonie de synthesizer van Yolanda en Johns dochter Josephine. Hij begint te spelen en te zingen, improviseert erop los en al snel zingt hij ons allemaal toe.
Vlinder, die inmiddels drie is, wil ook meedoen. Eerst pingelt ze samen met Antonie, maar al snel wil ze alleen. Ze zingt en speelt een liedje waarbij ze ook dingen uitbeeldt. Ze doet het zo geestig en het ziet er zo melig uit dat we allemaal de slappe lach krijgen. Vlinder vertrekt ondertussen geen spier. Tot ze doorkrijgt dat ze scoort, en dan gaat ze steeds gekker doen.
Inmiddels liggen Merlijn en Freddie, de zoon van John en Yolanda, op de grond van het lachen. Ook wij kunnen niet meer ophouden. Antonie en ik kijken elkaar verbaasd aan. Van wie heeft ze dit, wie ís dit? Wij beiden en ook Merlijn zijn vaak zo verlegen. Vlindertje van drie staat voor de eerste keer voor een publiek en het bevalt haar uitstekend.
Na een ontspannende week nemen we afscheid van John en Yolanda en rijden door naar Maine, waar we nog twee weken een woning hebben gehuurd. Als we aankomen zien we een mooi huis, vlak bij de zee: ons adres voor de komende twee weken. We hoeven maar de weg over te steken en via een duinpad zitten we binnen vijf minuten op het strand.
We worden heel hartelijk ontvangen door de eigenaren, die tijdelijk naast ons in een huisje zitten. Als de man hoort dat we acteurs zijn, laat hij vol trots zijn Harley-Davidson zien die is gebruikt in een film met Tom Cruise. Dan leiden ze ons rond in het vakantiehuis en we schrikken een beetje als we in de huiskamer staan. Alles is wit en vooral de comfortabele banken zien eruit alsof ze in een etalage horen in plaats van in een huiskamer waar wij met twee kinderen vakantie komen vieren.
Ze zien onze blik en stellen ons meteen gerust. Misschien moeten we niet op de bank eten, maar alles kan worden gewassen. Ze zijn veel onderweg, maar als er iets is kunnen we altijd bellen. We krijgen nog een tip: het weer kan hier snel omslaan, dus als we weggaan, altijd alle deuren en ramen sluiten. En dan hebben we het rijk alleen.
In de koelkast staat een fles zelfgemaakte limoncello met een briefje erbij. Een welkomstdrankje, lekker! Er is een enorme bibliotheek met een filmcollectie waar we wel twee maanden mee vooruit kunnen. Ook staat er een hele rits boeken en foto’s uitgestald in de kast. In de tuin is naast het zwembad nog een ruime jacuzzi. De kinderen zijn door het dolle heen en springen meteen in het water. Het wordt ons ritueel voor de komende twee weken: voor het slapen gaan met z’n allen in de jacuzzi en als de kinderen naar bed zijn met een glas limoncello de dag en het leven doornemen.
Antonie moet wel werken; na de zomer beginnen de voorstellingen van Sunset Boulevard en hij vindt dat hij elke dag zeker een uur moet zingen. Dat hij uiteindelijk bijna de hele dag zingt of bezig is met zijn tekst, kunnen we wel hebben. Hij is zo blij met deze rol en ik ken hem inmiddels. Ik weet dat dit voor hem de enige manier is. Antonie wil er alles aan doen om het beste uit zichzelf te halen.