Het enige waar ik moeite mee heb is mijn veranderende lichaam. Dat had ik ook toen ik zwanger was van Merlijn. Het voelt steeds minder als mijn eigen lichaam. Het is net of ik een rol speel en een dikmaakpak aan heb. Elke maand dat ik groei voelt mijn lijf minder als dat van Isa. Deze tweede keer kan ik het iets beter accepteren, maar ik vind het nog steeds een rare gewaarwording.
Antonie heeft intussen een gastrol aangenomen in de soap Onderweg naar morgen. Ik begrijp het niet. Hij weet dat er in een soap snel gewerkt wordt en dat dat vaak ten koste gaat van de kwaliteit. Antonie heeft inmiddels zoveel films gemaakt, waarom doet hij dan deze stap terug? Voor het geld hoeft hij het niet te doen.
Dit is weer zo’n typische Antonie-actie. Hij weet dat mensen erover zullen vallen dat hij ‘terugkeert’ in een soap. Stiekem vindt hij het wel leuk dat iedereen er een mening over heeft. Daarnaast wil hij gewoon acteren en vindt hij de rol interessant. Hij speelt Ron Raven, een soort goeroe, en laat zich inspireren door Tom Cruise in de film Magnolia.
Vlak voor de uitgerekende datum zal hij klaar zijn. Ik trek mijn wenkbrauwen op als hij me dat vertelt. ‘En wat als ik eerder ga bevallen?’
Antonie kijkt me aan en denkt even na. ‘Tja... daar verzinnen we dan wel weer iets op.’
Ik ben er niet blij mee, maar ik laat het maar los. Go with the flow...
Op 6 januari 2005 plakt Antonie een daghoroscoop in zijn agenda:
Maagd. Wat gisteren verwarrend of overdonderend was, komt vandaag met een minimum aan inspanning voor elkaar. U boekt vooruitgang of leert een handig trucje. Goede organisatie en duidelijkheid werpen vruchten af. Met ontspannen discipline worden doelstellingen bereikt.
Mijn vriendschap met Medina is nog even intens, al zien we elkaar buiten de opnames maar weinig. Dan weer is de een net te druk, dan weer kan de ander niet, dan weer gaat zij een tijdje naar het buitenland, en zo gaat de tijd snel voorbij. Medina is nog nooit bij ons in Zevenhoven geweest en dat moet er nu toch echt eens van komen, vinden we allebei. Ik nodig haar uit om bij ons te komen eten.
Ik hoop maar dat Antonie haar ook leuk zal vinden. Mijn zorgen daarover blijken ongegrond: meteen vinden ze elkaar. In elkaars humor, maar ook in een kant die ik niet ken en niet in me heb – een donkere, sombere en vaak diep ongelukkige kant. Ik zit erbij en kijk ernaar. En luister. Ze praten over de dood.
‘Hoe fijn zou het zijn als alles afgelopen is...’ zegt Antonie.
‘Sorry?!’ roep ik uit.
Ze kijken op en hebben geen idee waarom mij dit zo raakt. Dood? Afgelopen? Ik vind het leven juist zo fijn.
‘Wat bedoel je daarmee?’ vraag ik.
Antonie pakt mijn hand. ‘Je begrijpt het verkeerd. Ik bedoel gewoon dat ik het leven elke dag best zwaar vind. Als ik dáárvan af zou zijn… dat lijkt me heerlijk.’
Ik begreep het inderdaad niet. Wist ik onbewust dat dit een gebied was waar ik niet bij hoorde, maar ook niet bij wilde zijn?
Ik herinner me dat ik op een dag een vergiftiging had opgelopen. Ik had een lichaamspakking gehad waar een stof in zat waarvan ik een allergische reactie kreeg. Ik kreeg koorts, maar had het ijskoud. In een gloeiend heet bad zat ik nog te rillen en toen ik naar bed wilde gaan viel ik bijna flauw. Het ging zo slecht met me dat ik alleen nog maar weg wilde. Weg van hier, weg van alles. Bedoelde je dat gevoel?
Maar ik wilde niet weg bij jou toen het zo slecht ging. Ik weet nog dat ik je op een gegeven moment riep. ‘Liefje,’ zei ik met een zwakke stem die van ver leek te komen. Je kwam naast me liggen en hield me vast. ‘Jij bent mijn alles, hè, dat weet je toch?’ Ik had het gevoel dat ik je dat moest zeggen, bang als ik was om in slaap te vallen en niet meer wakker te worden. Later vond ik het een beetje gênant, als iets uit een slechte roman, maar jij vond het geweldig. Je voelde dat ik het meende.
Vanaf dat moment zien we elkaar af en toe in Amsterdam, en soms komt Medina bij ons in Zevenhoven en blijft dan ook slapen. We praten over het leven, kinderen en werk. We zeggen elkaar de waarheid, maar uiteindelijk zijn we heel blij met elkaar. Antonie vraagt steeds vaker of Medina komt eten, of we spreken af in Amsterdam. Ik vind het geweldig dat we allebei zo close met haar zijn geworden.
Als Antonie en ik klagen dat we maar niet toekomen aan het opruimen van ons huis, biedt Medina spontaan haar hulp aan. Drie weken voor de uitgerekende datum komt ze een paar dagen logeren en we pakken alles aan. De keuken, de woonkamer, de kamer waar ik ga bevallen. ’s Middags staan er lekkere hapjes op tafel en ’s avonds weer. Medina kan goed koken. En Medina en Antonie hebben de grootste lol samen. Ik kan me daardoor af en toe terugtrekken. Heerlijk op de bank liggen en uit de keuken hun geouwehoer en slappe gelach aanhoren.