Ik ben alleen maar trots op hem. ‘De vele kanten van Antonie’, zo omschrijft Evert de cd, en dat klopt inderdaad. Antonie heeft een heel diverse smaak: hij houdt van pop, romantisch, psychedelische en freaky nummers – ze staan er allemaal op. Het reflecteert zijn karakter: iemand met vele talenten die nooit goed weet wat hij moet kiezen en het dus maar allemaal doet.
16
Antonie, Merlijn en ik zijn heel gelukkig met z’n drieën. Toch voelen we, hoe zweverig dat ook klinkt, dat er nog een kindje is dat bij ons hoort te zijn. En heel lang moeten we er niet meer mee wachten, want ik ben inmiddels zesendertig en Merlijn is al vijf.
Het jaar na de geboorte van Merlijn was geen makkelijk jaar. Ook al ging het langzaamaan steeds beter met Antonie, ik had tijd nodig om bij te komen, zowel fysiek als mentaal. Toen ik in die tijd een vroege miskraam kreeg was ik uiteindelijk opgelucht. Een zwangerschap konden we toen niet aan. Daarna hadden we het druk met werk en genoten we enorm van Merlijn. Met hem was ons leven compleet.
Nu begint het toch te kriebelen. Maar kan het nog wel? Ik werk veel, wat dat betreft komt het niet goed uit. Aan de andere kant: dat komt het natuurlijk nooit. Inmiddels weet ik, zo is ook de eerste keer gebleken, dat het allemaal wel op zijn plek zal vallen.
We besluiten dus voor een tweede kindje te gaan, en vinden het net zo spannend als de vorige keer. Telkens als we vrijen, denken we: zou dit het zijn? We onthouden de plek, proberen het moment vast te houden. Uiteindelijk duurt het, net als met Merlijn, ongeveer een halfjaar voor het weer raak is. Een halfjaar is op zichzelf niet zo lang, maar zo voelt het nu voor mij wel: deze keer ben ik ongeduldig.
In die tijd heb ik een lunchafspraak met Rick. Kort praten we bij en dan vraagt hij: ‘Heb je zin om weer samen het theater in te gaan? De minnaar is al weer een tijd geleden. Ik heb een mooi stuk gevonden: Succes van Norman Beim, over een acteursechtpaar en hun strubbelingen.’
‘Dat klinkt geweldig!’ zeg ik. ‘En ik zou het heel graag willen doen. Maar ik vertel je er maar wel meteen bij dat Antonie en ik heel graag nog een kindje willen. Wat beschikbaarheid betreft kan ik dus niets garanderen...’
‘Nou,’ zegt Rick, ‘als jullie dat binnen nu en een paar maanden voor elkaar hebben, kunnen we het seizoen daarop spelen!’
We lachen, maar ik zie aan Ricks gezicht dat hij stiekem toch zijn hart vasthoudt. We zullen zien. Gelukkig kan ik hem tot zijn opluchting snel bellen: ‘We gaan weer samenwerken.’
In september 2004 is het een feit: ik ben weer zwanger. Diep vanbinnen weten we het al: het is een meisje en ze heet Vlinder. Een jongensnaam kunnen we tot aan de dag van de geboorte ook echt niet bedenken. Vlinder ‘vloog’ al een tijdje om ons heen, we moesten alleen het juiste moment vinden voor haar landing bij ons.
Bij deze tweede zwangerschap ben ik me er sterk van bewust dat het ook de laatste is. Wát een verschil met de vorige keer: we voelen ons veel beter, ook al heeft Antonie nog zijn dips. We kijken er erg naar uit. Antonie al helemaal. Het idee dat hij weer mag sjouwen met een baby’tje op zijn arm stemt hem meer dan tevreden. ‘Ik wil zo graag de zwaarte die we de eerste keer voelden weghalen met deze tweede kans,’ zegt hij, ‘en nieuwe, betere herinneringen maken.’
Omdat het de eerste keer zo traumatisch was, ben ik wel bang voor de bevalling. Ik ga op zoek naar een verloskundige bij ons in de buurt die onderwaterbevallingen doet, omdat dat bij Merlijn niet gelukt is.
Verloskundige Laura neemt elke maand alle tijd voor me en geeft me nuttige tips. Ze drukt me op het hart rust te nemen en aan mezelf te blijven denken. Ik heb de neiging om maar door te hollen zonder me af te vragen hoe ik me voel. Deze manier van rust nemen doet me goed. Meestal ga ik pas slapen als ik moe ben – en soms zelfs dan nog niet – nu neem ik mijn ‘verplichte’ momenten waarop ik even niets hoef. Ontspannen gaat me langzaamaan steeds beter af.
Ik ben nog aan het draaien voor het vijfde seizoen van Rozengeur en ook daar moet ik op mezelf letten. Al geldt het niet voor mijn personage Catharina, ík ben zwanger. Mijn collega Nienke Römer brengt me in contact met hypnotherapeut Barbara. Door middel van zelfhypnose – via een door haar ingesproken geluidsopname – kan ik me beter ontspannen. Ik leer wat dat betreft veel deze maanden en als het draaien van de serie erop zit, ben ik blij dat ik me nu echt helemaal aan mijn zwangerschap kan overgeven. Overdag dutjes doen, zomaar wat voor me uit staren, ik vind het allemaal heerlijk.