Samen ontdekken we iets waar vooral Antonie zijn onrust in kwijt kan, en wat helpt tegen zijn gepieker: golfen. Op zomervakantie in Portugal lopen we toevallig een golfresort binnen omdat we ergens koffie willen drinken.
Antonie wil in die tijd altijd iets actiefs te doen hebben. Ikzelf kan prima ontspannen met een boek en ondertussen bijkomen in de zon. Voorheen kon hij dat ook, uren lezen terwijl de dag langzaam voorbij glijdt, tussendoor even een terrasje, lunch, wijntje, diner. Er gaan altijd stapels boeken mee op reis. Maar Antonie krijgt steeds meer last van de onrust in zijn hoofd, zoals hij dat noemt. Hij wil iets doen om uit zijn hoofd te komen. We houden allebei van de natuur en kijkend naar die prachtige golfbaan lijkt die sport ons wel wat.
Weer terug in Nederland beginnen we met lessen en het duurt niet lang of we zijn verslingerd. Het enige sportieve dat we eerder samen hebben ondernomen is tennissen, maar Antonie tennist al zijn hele leven en is veel beter dan ik. Hij is trouwens wel altijd enthousiast als ik een mooie bal sla, wat ik erg lief van hem vind. Het spelen zelf is voor hem veel belangrijker dan winnen. Bovendien vindt hij het altijd leuk om mij iets te leren, en aangezien ik een brave leerling ben zijn we een prima combinatie.
Maar nu beginnen we allebei vanaf nul. Wat golf zo interessant maakt is dat het enorm confronterend is: je speelt tegen jezelf. In het begin gaat het allemaal nog best makkelijk, we gaan gelijk op en staan vaak op de golfbaan om ‘een mandje leeg te slaan’. Maar Antonie gaat na verloop van tijd vaker dan ik. Ik heb sneller het gevoel dat ik bij Merlijn wil zijn, zeker na een hele dag werken. Antonie heeft daar geen last van en vindt dat ik overdrijf. Soms gaan we met z’n drieën naar de golfbaan en vraagt Antonie de meisjes achter de receptie even op Merlijn te passen. Eigenlijk vind ik dat raar. Maar Antonie krijgt altijd de gekste dingen voor elkaar en eerlijk is eerlijk, daar geniet ik uiteindelijk wel van. Als een van de meisjes even later met Merlijn in een golfkarretje de baan op komt en ik dat lieve, blije snoetje van hem zie, ben ik toch heel blij dat hij mee is.
Dat kan ik zo in Antonie waarderen. Ik ben veel behoudender, hij lapt zogenaamde ‘zo hoort het’-regels graag aan zijn laars.
15
Het laatste seizoen van All Stars – De serie zit erop en meteen daarna kan ik echt beginnen met Rozengeur & Wodka Lime. Ik heb er ontzettend naar uitgekeken. De eerste dag lezen we de nieuwe scripts en zal ik de rest van de cast ontmoeten, onder wie Medina Schuurman, die de rol gaat spelen van Donna de la Fuentera.
Al snel zitten we samen als tieners te giechelen. We voelen elkaars humor aan: als ze naar me kijkt, weet ik al wat er komt, en als ik dan iets zeg, schiet zij meteen in een aanstekelijke lach. We kunnen er bijna niet meer mee ophouden.
De producent heeft het in de gaten. ‘Dames, als jullie zo doorgaan, moet ik jullie uit elkaar halen,’ dreigt hij voor de grap.
Ondertussen ben ik razend benieuwd naar de man die Bob gaat spelen, mijn geliefde in de serie. Vooral ook omdat onze beginscènes nogal expliciet zijn qua fysieke aantrekkingskracht. Kan ik dat met hem spelen? Is hij wel aantrekkelijk? ‘Je hoeft je geen zorgen te maken,’ zegt Medina, die al auditie met hem heeft gedaan.
Mijn hart klopt in mijn keel als Barry Atsma binnenkomt. Is dit hem? Ik moet een vrij heftige seksscène met hem spelen. Ik besluit me geen zorgen te maken en er gewoon in te springen, en dat blijkt terecht: met de chemie tussen Bob en Catharina komt het helemaal goed.
Tijdens deze productie zijn er meer dingen die ik anders doe dan anders. Ik ga voor het eerst in lange tijd razendsnel nieuwe vriendschappen aan. Hoewel ik intuïtief en spontaan ben, heb ik daar lange tijd niet naar gehandeld. Nu mijn voet van de rem is wat werken betreft, geldt dat ook daarbuiten. Ik was altijd afwachtend, nu gooi ik mijn reserves en angsten overboord.
Hoe radicaal mijn verandering is en wat voor impact dat heeft blijkt als ik op een dag in Medina’s kleedkamer sta. ‘Eerst hadden we zo’n lol,’ zeg ik tegen haar, ‘en nu lijkt het wel alsof je afstand neemt.’
‘Ik ben ook heel blij dat we elkaar gevonden hebben,’ zegt ze. ‘Maar ik ben eerlijk gezegd totaal niet gewend dat iemand zo op haar doel afgaat.’
Het klopt, ik heb als een jong hondje staan kwispelen: wil je met me spelen? Misschien was dat inderdaad iets te enthousiast. Ik moet ook nog wennen aan mijn nieuwe levensstijl.
Net als Antonie. Hij vindt dat ik nogal snel ga. ‘Je blijft veel te veel in je rol hangen,’ zegt hij als ik van de opnames thuiskom. Ik begrijp het wel. Mijn Rozengeur-personage Catharina heeft het hart op de goede plek, maar ze maakt er ook zeker geen moordkuil van. Daar kan ik wat van leren, vind ik. En dus zeg ik eerder waar het wat mij betreft op staat. Ik vertel ook over mijn gesprekken met Medina, dat we veel in elkaar herkennen en van elkaar opsteken. Hij vindt dat ik Medina napraat, althans niet altijd mezelf ben.