Opnieuw zoekt hij contact met agent Marion Rosenberg in Los Angeles, met wie we eerder hebben gesproken. En hij maakt een nieuwe showreel, een soort korte film met verschillende scènes en stills die laten zien wat hij heeft gedaan en kan. Dagen achtereen is hij bezig met werk uitzoeken en films en series terugkijken, om de perfecte reel te compileren. Met alle humor en bravoure die hij in zich heeft, belt en faxt hij met allerlei contacten in LA. De reel stuurt hij vooruit, daarmee kan Marion aan de slag. Ze zal hem voorstellen voor rollen en de reel naar verschillende mensen sturen met de boodschap ‘hier eens naar te kijken’. Daarnaast stelt Antonie een boek samen met zijn beste foto’s en magazinecovers om mee te kunnen nemen als hij naar een auditie of gesprek gaat. Hij is opgewonden: wie weet gaat het hem nog lukken ook, hoe geweldig zou dat zijn?!
Toch zegt hij ook meteen tegen iedereen niet per se in LA te willen wonen. Ook vanuit hier kan hij daar prima aan het werk. Dat is een opluchting voor mij, want wat zou ik in de VS moeten doen? Ik geloof niet dat ik daar een kans maak.
Dagboek Antonie:
3 JANUARI 2001
stay with me little girl,
stay with me 2x
think about what you want me to be
have faith in our love
have faith in happiness
be patient, don’t be so obsessed
stay with me
14
Eind 2001 doe ik auditie voor het toneelstuk Het verhoor van Lodewijk de Boer, al sinds de toneelschool een van mijn favoriete schrijvers en regisseurs. Ik heb een monoloog voorbereid van Blanche uit A Streetcar Named Desire, van Tennessee Williams. Een uur lang zijn Lodewijk en ik samen aan het werk. Het is zwaar, maar voor het eerst voel ik dat ik me volledig overgeef aan een regisseur en meer laat zien, wíl laten zien, dan ik ooit heb gedaan. Dat komt over en aan het einde zegt Lodewijk dat hij heel graag met me wil werken.
Ik ben erg vereerd, maar vervolgens blijkt dat mijn rol vrij klein is. Daar durf ik niets van te zeggen, ik wil mijn teleurstelling niet laten blijken. Kom op, Isa, vermaan ik mezelf, wees blij dat je met deze man mag werken! Wat ik écht voel, stop ik weg. Dat kan ik heel goed: wegstoppen, verdraaien, mooier maken, alles om maar niet te voelen of te zien wat ik echt wil of weet. Het is een gewoonte, ik doe het vaak niet eens bewust.
Met een goede vriend, Hans, praat ik vaak over het leven, werk en relaties. Hij is wat ouder dan ik, heeft uiteenlopende banen gehad en veel van de wereld gezien, en ik ben altijd nieuwsgierig naar zijn kijk op de dingen. Onze gesprekken inspireren me en leveren me nieuwe inzichten op.
Na de auditie praten we over mijn carrière. Eigenlijk vind ik dat ik te weinig werk heb. Te kleine rollen, niet genoeg om me in vast te bijten. Dat begint me dwars te zitten. Het gaat bij mij niet zoals bij Antonie. Hij doet veel audities, wordt gevraagd voor films. Daar ben ik weleens jaloers op. Hij heeft weinig te klagen, vind ik. Ik wil meer werken, maar ik weet niet goed hoe ik het aan moet pakken.
Zijn antwoord verrast me: ‘Jij leeft altijd met je voet op de rem.’
‘Wat bedoel je?’ Verbaasd kijk ik hem aan, maar vrijwel meteen vallen alle kwartjes rinkelend naar beneden. Verrek! denk ik. Ik ben inderdaad erg voorzichtig, die rem moet eraf! Ik weet nog niet precies hoe, maar het begint me te dagen, alleen al door het me bewust te zijn.
En zoals altijd als ik een inzicht krijg, zet ik de knop om en gaat het bijna vanzelf beter. Het is alsof er allerlei luikjes in mijn hoofd opengaan, waardoor ik nieuwe mogelijkheden zie. Ik ga vanaf dat moment veel vaker recht op mijn doel af, ik word directer en minder afwachtend en daar hoef ik niet eens veel moeite voor te doen. Ik stel me open voor wat er op mijn pad komt. Antonie verbaast zich daarover. Zelf heeft hij veel meer moeite met veranderingen, hij zit veel meer vast in patronen en gewoontes. Daar doorheen breken is voor hem een zware klus. Hij probeert het wel, maar het kost hem veel meer moeite.
Kort daarna word ik gebeld door Harry Klooster Casting. ‘Wil je auditie doen voor een nieuwe Nederlandse serie?’ Ik had er al over gehoord, Rozengeur & Wodka Lime. Veel mensen die ik ken zijn inmiddels benaderd. Ik baalde er eerlijk gezegd best van dat ik nog niet gebeld was, hoewel ik ook nu het theater in ga. Nog tijdens het telefoongesprek besluit ik auditie te doen. Vaak worden series uitgesteld en trouwens, wie zegt dat ik word aangenomen? Of misschien kan ik wel een gastrol spelen.
Tijdens de auditie weet ik het al. Het voelt goed, alles in me zegt dat ik dit moet doen. Dat ik Catharina Donkersloot ben. Ik ben niet de enige die het zo ervaart. Meteen na de auditiescène zegt Vincent Schuurman, de producent: ‘Ik heb genoeg gezien, ik wil je erbij.’