Gisteren de hele dag dingen meteen gedaan (nou ja, de hele dag..?!?) voelde heel goed. Denk veel over toekomst. Wel/niet acteren. Pianobegeleider. Cd met covers? Kan beter de gedachten wat meer laten glijden en dan 31 december een beslissing nemen, om in januari ergens aan te werken. Als ik daar dan klaar voor ben. We gaan misschien naar Florida. Weet niet wat ik daarvan vind. Sri Lanka trekt me ook erg qua ayurvedisch.
FEBRUARI 1999
Als ik niks voel, geen contact heb; donker, koud.
Ben een bangerdje, lief. Zorgen voor Merlijn is een taak. Ik heb dus een functie!
Met Merlijn thuis aan de piano
En toen was het pas 1999. Nog meer dan tien jaar zou dit duren.
12
Na het succes van de film wordt in 1999 All Stars – De serie gemaakt. Het is fijn om weer te werken. We nemen Merlijn mee als we op het voetbalveld draaien en komen geleidelijk weer in een normaal ritme.
Antonie geniet van het buiten zijn en gaat zich steeds meer storen aan de stad. Als hij thuis zit te werken aan Jam, het nieuwe album, kan hij zich slecht concentreren. Hij wil de vogels horen, niet de tram en andere stadsgeluiden. Dat verbaast me, want in Amsterdam-Zuid is het relatief rustig. Maar ik kom natuurlijk uit een stad, terwijl Antonie is opgegroeid in de polder.
Ook al voel ik nog geen enkele behoefte om de stad te verlaten, het rondrijden op zoek naar mooie huizen buiten de stad is een leuke afleiding. Toch ben ik degene die steeds serieuzer op zoek gaat en langzaamaan gaat het ook bij mij kriebelen. Het idee van een eigen tuin in plaats van het Vondelpark dat ik met iedereen moet delen spreekt me erg aan. Nu hebben we een dakterras, wat ook heel fijn is, maar gewoon de deur openzetten zodat Merlijn buiten kan spelen terwijl ik mijn eigen dingen kan blijven doen... Ik ben om.
We willen niet te ver van Amsterdam gaan wonen, waar we het meeste werk hebben. Op een mooie dag rijden we met z’n drietjes door Haarlem en omstreken. Merlijn is in zijn Maxi-Cosi in slaap gevallen. We komen langs een makelaarskantoor, parkeren de auto en lopen snel even naar binnen. ‘We zoeken een huis, maar we hebben nu eigenlijk geen tijd, onze zoon ligt in de auto. Weten jullie leuke woningen in een straal van, zeg, twintig kilometer rond Amsterdam?’ Het kantoor blijkt meerdere vestigingen te hebben en ze beloven ons binnenkort te bellen.
Het eerste huis dat we bezichtigen vinden we totaal niet aantrekkelijk. Het is donker en klein en het heeft geen prettige tuin. Verbouwen zou een optie zijn, maar net als in de tijd dat we in Amsterdam aan het kijken waren zeg ik tegen Antonie: ‘We moeten geduld hebben.’ Het is gewoon niet mooi, punt. En de makelaar hoeven we niet te pleasen; zij is blij met duidelijkheid. Wat we níét mooi vinden is ook nuttige informatie. En zo gaat het ook bij het tweede en derde huis.
Vlak daarna krijgen we weer een telefoontje. De makelaar staat nu toch bij iemand in huis... ‘Als dit doorgaat, als we dit mogen verkopen, moeten we zorgen dat jullie het als eerste kunnen zien.’
Een week later belt ze weer. ‘Komen jullie kijken?’
Het is in Zevenhoven, ruim een halfuur van Amsterdam. Als we erheen rijden, vinden we het best spannend. Zou het echt zo mooi zijn? We gaan binnendoor, via Amstelveen en Uithoorn, moeten een brug over en dan is het nog tien minuten over een kronkelweggetje langs een zijtak van de Amstel. Schitterend. Vol verwachting rijden we het terrein op.
Op het eerste gezicht is het huis niet adembenemend, al zien we wel de potentie. Het huis ziet er aan de voorkant prachtig uit, maar de zijkanten lijken er helemaal niet bij te passen. Andere stenen, vreemde ramen. Het blijkt dat dat de oude koeienstal is, die verbouwd is tot nog een huis. Er zijn meerdere buitendeuren en de tuin ligt er ook wat vreemd omheen; een groot deel aan de zijkant van beide huizen en nog twee kleinere stukken aan de voor- en achterkant. Aan de achterkant van de oude stal staat zelfs nog een oude hooiberg. Heel romantisch, maar wel bijna tegen het huis aan geplakt.
Eenmaal binnen worden we enthousiaster. Het huis is behoorlijk groot, telt veel kamers. Er is een grote open haard, een gigantische keuken. Nu is het nog opgesplitst, een dochter en haar ouders wonen apart, maar het is eenvoudig terug te brengen tot één geheel. De vroegere koeienstal is bijna helemaal verbouwd, maar met het oude huis zelf is nog niet veel gedaan.
Tja... het zijn veel indrukken, mooie en ook complexe. Het is een enorme lap grond, het huis is groot, maar gek ingedeeld. Kunnen we er iets mee, willen we dat? Het wordt sowieso een flinke verbouwing, al hoeft natuurlijk niet alles in één keer. We moeten het eerst thuis maar eens laten bezinken.