Maar ook dat lichaamswerk ervaar ik anders dan hij. Ongecompliceerder. Ik denk: o lekker, yoga! Of: o fijn, een massage! Ik heb lang aan klassiek ballet gedaan en het voelt goed om mijn lichaam weer wat soepeler te krijgen. De totale verlossing verwacht ik echter niet van de behandelingen. Voor Antonie staat er duidelijk meer op het spel. Maken al deze therapieën deel uit van zijn zoektocht naar geluk? Ik weet het niet. Het is in ieder geval nooit mijn insteek geweest. Ik ben al gelukkig, yoga en massages zijn voor mij niet meer dan een toevoeging. Voor hem ligt dat anders. Zijn basis voelt niet goed, daar probeert hij iets aan te doen. Hij zit te veel in zijn hoofd, zegt hij vaak, hij moet meer in zijn lichaam komen. Ik begrijp die redenatie wel en stel verder geen vragen. Het is toch ook niet gek om veel aan yoga te doen en je vaak te laten masseren?
In psychotherapie ziet hij niks, daar is hij duidelijk over. Hij verwerkt zijn problemen via de massages en andere lichaamsgerichte therapieën die hij doet. Misschien komt zijn aversie tegen psychotherapie wel doordat hij weet dat hij zich overal uit kan praten. Hij denkt altijd dat hij het beter weet.
Hoe het ook zij, al die therapieën en behandelingen baten niet echt: hij voelt zich eerder slechter dan beter. Misschien heeft hij niet genoeg rust genomen na het heftige jaar dat achter ons ligt. Hij is toch vrij snel gaan draaien voor Left Luggage, een film onder regie van Jeroen Krabbé. Zijn tegenspelers zijn onder anderen Isabella Rossellini en Maximilian Schell, namen waar hij erg van onder de indruk is. Het feit dat hij een kleine rol heeft interesseert hem totaal niet. ‘Al moet ik een boom spelen, ik doe mee,’ aldus Antonie. Hij vindt de scènes die hij moet doen heel spannend. Het kost hem veel tijd en veel energie. Misschien wel te veel.
Naarmate de zwangerschap vordert, lijkt Antonie steeds meer gespannen. Hij is er met zijn gedachten niet bij, hij is moe. Het lijkt wel of hij langzaam in paniek raakt.
‘Wat is er toch?’ vraag ik.
‘Ik twijfel of ik wel bij de bevalling wil zijn,’ zegt hij ineens.
Ik ben verbijsterd. Ik ben ruim zes maanden zwanger. Dit komt als een donderslag bij heldere hemel. Meent hij dit nou echt?
‘Ik ben zó ontzettend bang,’ zegt hij, ‘ik denk dat dat ook niet goed is voor jou. Jij moet rust hebben. Zo heb je niets aan mij.’
Hij stort zich vervolgens weer op allerlei probeersels, craniosacrale therapie, floaten – alles om zich maar beter te voelen.
Het gekke is dat ik deze periode bijna helemaal heb gewist. Nu ik schrijf en hier ben aangekomen, verbaast dat me. In feite kon ik net als jij al een hele tijd niet meer omgaan met het leven in de schijnwerpers, alleen had ik toen niet door wat voor impact dat had. We trokken ons steeds meer terug in onze eigen cocon. Familie zagen we nog wel, maar met hen deelden we nooit onze angsten en problemen.
De massages en therapieën lijken niet te helpen en dus gaan we samen naar de huisarts. Die schrijft Antonie Xanax voor en stelt hem gerust: ‘Veel mannen die voor het eerst vader worden hebben last van spanningen voor de bevalling.’
Waarom verdiepte ik me daar niet in? Sloeg het überhaupt ergens op wat die huisarts zei? Ik geloofde het, maar had ik niet toen al moeten ingrijpen en zeggen dat jij met iemand moest gaan praten? Ik deed het niet, het kwam niet eens in me op. En waren die pillen wel goed voor iemand als jij? Misschien werkten ze wel averechts. Je begon er zomaar aan en hield er een paar maanden later gewoon weer mee op, zonder enige begeleiding.
Er ontstaat een kloof tussen ons. Antonie laat niet altijd het achterste van zijn tong zien. Ik ben erg met mezelf en mijn zwangerschap bezig. Ik voel me alleen en naarmate de tijd verstrijkt, word ik steeds banger voor de bevalling. Maar dat stop ik weg, zoals ik alles een beetje wegstop. Daarvoor betaal je een prijs, dus echt gelukkig ben ook ik niet. Tegelijkertijd vind ik het feit dat we een baby krijgen ook gewoon leuk. Het is allemaal heel dubbel.
Antonie is ook nog aan het werk in de studio. Hij doet opnames voor zijn eerste album, Jam, wat hij erg spannend vindt. Ik ga een keer mee naar de opnames. John Ewbank heeft een prachtige studio onder zijn huis laten bouwen en ik vind het boeiend om die twee zo bezig te zien. Hoewel hij het leuk vindt, zie ik ook dat Antonie het moeilijk heeft. Misschien vindt hij het lastig om zijn eigen geluid te vinden? Om dicht bij zichzelf te blijven? John doet dit natuurlijk voortdurend, voor Antonie gaat het soms te snel. Steeds vraagt hij zich af: is het wel echt goed?
Ik begrijp zijn passie – zoals ik dat zie – en geef hem alle ruimte. Die geeft hij mij tenslotte ook en zo is onze stilzwijgende afspraak ontstaan: we mogen allebei keihard werken en er helemaal voor gaan. De ander vangt de boel wel op.