Ik heb het niet altijd meteen door, maar er zijn doorlopend kleine dingen waar ik me bij Antonie over verbaas. Hoe hij enerzijds heel gul kan zijn, maar aan de andere kant kan zeuren over kleine, in mijn ogen onbelangrijke dingen. Dan vindt hij ineens een kop koffie belachelijk duur. Terwijl hij wel de duurste televisie koopt. Hij maakt zich daar dan zo druk over dat ik hem aankijk en denk: relax een beetje.
Intussen ben ik voor het eerst in mijn leven zwanger. Ik moet eraan wennen, net als aan mijn steeds dikker wordende lichaam. Dat laatste vind ik ingewikkeld. There’s an alien in me, denk ik als ik in bad lig en de baby in mijn buik zie schoppen. En ik word er zelf ook een beetje een alien van, vind ik, vooral op het laatst. Het gebeurt allemaal maar zonder dat ik er iets aan kan doen, wat voor een controlfreak natuurlijk lastig is. Aan een onzekere partner heb je op zo’n moment geen behoefte. Dan wil je een man die sterk is, tegen wie je aan kunt leunen. Antonie is wel lief: hij masseert mijn rug, mijn voeten, dat soort dingen. Maar intussen is hij doodsbang en dat voel ik toch ook.
Misschien was jij wel niet degene die tijdens mijn zwangerschap het sterkst veranderde, denk ik nu weleens, maar was ik dat. En ging ik daardoor anders naar je kijken. Ik dacht altijd dat ik van nature nogal aards was, maar eigenlijk was ik net zo’n zwever. In onze relatie deed ik me echter aardser voor dan ik was: omdat jij steeds meer ging vliegen, moest ik zorgen dat ik op de grond bleef staan. En toen ik zwanger was, ging dat ineens vanzelf. Als iets je aards maakt, is het wel een zwangerschap.
Antonie heeft een rol gekregen in de film Het veertiende kippetje. Er zit ook nog een nummer in dat hij zelf mag inzingen, ‘Francesca Vongole’. Heerlijk vindt hij het. Ik ben gewoon thuis, lekker zwanger en bezig met het babykamertje. De enige angst die ik heb is die voor de bevalling. Maar ik wil Antonie daar niet te veel mee lastigvallen en mezelf eigenlijk ook niet. Het zal wel goed komen. Ik ben niet de eerste vrouw die gaat bevallen.
Ik ben blij dat Antonie aan het werk is en dat het goed gaat. Ook al heb ik zo mijn vermoedens dat hij zich soms stoerder voordoet dan hij is. Thuis is hij wel vaak moe, maar dat vind ik helemaal niet erg want ik ben het zelf ook. Samen kruipen we er dan vroeg in om een filmpje te kijken. Voor we gaan slapen legt Antonie altijd zijn hand op mijn buik en praat tegen zijn kleintje. We vinden het allebei heel onwerkelijk dat er straks een kindje komt, maar de baby groeit en ik dus ook.
In die tijd hebben we veel contact met de vriendengroep uit Frankrijk. Zij zijn net als wij geïnteresseerd in spiritualiteit. Niet zweverig, maar wel zoekend naar een andere manier van leven. De gesprekken die we hebben zijn fijn. Door onze bekendheid hebben Antonie en ik de neiging ons af te zonderen, maar ook wij hebben behoefte aan contact. En zij zijn daar, op het juiste moment. Het voelt goed om met gelijkgestemden te zijn.
Het zijn leuke mensen, al vind ik soms dat ze wel een beetje doorslaan in hun zoektocht. Ze weten van geen ophouden met hun cursussen en hun workshops. Ook Antonie stort zich er helemaal in. Het hoort misschien ook wel bij een bepaalde levensfase. Voor mij is het allemaal nieuw, ik heb dit niet van huis uit meegekregen.
We lezen boeken als Een leven lang fit en denken: ja, dit is het! We zijn totaal begeisterd, geven het boek aan iedereen door. Dit is de weg! Totdat zich weer iets anders aandient. Boeken van Deepak Chopra en Eckhart Tolle; workshops over emotioneel lichaamswerk, het enneagram... We zijn onzeker, zoekende. We willen heel graag dat het zo simpel is: dat je je leven aan de hand van een boek zo kunt veranderen dat je volmaakt gezond en gelukkig wordt. Ik wil dat vanuit mijn enthousiasme en naïviteit; voor Antonie gaat het verder. Ik denk nu dat Antonie eigenlijk heel erg op zoek was naar iemand die zei hoe hij moest leven.
Naast het lezen van boeken is hij ook altijd fysiek bezig met zijn ontwikkeling. Hij pikt overal dingen op en probeert alles. En dat dan drie keer in de week. Wat dat niet kost! Als ik daar iets van zeg, antwoordt hij dat ik niet zo moet zeuren. De verzekering betaalt het grootste deel. Hij weet precies wat hij moet zeggen om mij te laten inbinden. Ik vind mezelf gauw flauw doen. Zo was ik vroeger en dat wil ik nu niet meer zijn. Door Antonie word ik leuker, vrolijker en losser, want hij ziet de wereld zo mooi en open – denk ik. Als ik ‘zeur’ over wat hij doet, verval ik voor mijn gevoel in mijn oude rol. Dus zeg ik niks meer en doe ik met hem mee, op mijn manier.