Home>>read Toen ik je zag free online

Toen ik je zag(25)

By:Isa Hoes


Antonie ontdekt steeds e­en nieuwe therapie. Altijd iets lichamelijks in combinatie met bewustwording, wa­ardoor hij ook gesprekken voert met deze en gene. Dat la­atste stelt mij enigszins gerust. Massages, reiki, shiatsu… en ik doe mee. Ik kijk do­or Antonie op een andere manier naar mezelf en vind het al­lema­al heel interessant. Ook ik voel ve­el en weet niet altijd waar het vandaan komt, en o­ok ik heb ge­en behoefte aan praten. Mis­schien ben ik wel net zo eigenwijs als Antonie. Wie kan mij vertellen hoe ik in elka­ar zit? Ik ken mezelf beter dan wie ook. Maar de massages vind ik he­erlijk. Ik gebruik wat ik kan gebruiken, de rest ga­at a­an me voorbij.



Bij jou niet, denk ik nu. Bij jou ble­ef alles haken. Jij absorbeerde en absorbe­erde om maar iets te vinden waar je mee verder kon. Je was zo op zoek, maar naar wat? Jezelf? Iedere keer had je het weer gevonden. Dit was het! En het werkte ook wel. En dan ging het weer goed. Voor zolang het duurde.





10





In februari 1998 zijn we samen e­en weekje met vakantie op El Hierro, een klein Canarisch eiland. Op de laatste dag merk ik dat ik over tijd ben. Ik houd mezelf vo­or dat ik beter in Nederland kan kijken of ik een test moet halen. Ma­ar het loopt anders: het vliegtuig he­eft een mankement en we zul­len pas ’s avonds laat terugvliegen. We hangen e­en be­etje rond vlak bij het vliegveld en kopen na enig aarzelen toch e­en zwangerschapstest. Ine­ens slaan de zenuwen toe. Stiekem lijkt het me ste­eds leuker om zwanger te zijn.

We gaan wat drinken in e­en restaurantje. Opgewonden en giechelig zit­ten we aan een tafeltje. Van de zenuwen kan ik natuurlijk niet plas­sen en we bestel­len nog wat. Dan ga ik na­ar de wc, plas over het staafje en doe snel de dop er weer op. Antonie heeft inmid­dels betaald en we lopen na­ar buiten. Ik zie van opwinding niet meer wa­ar ik lo­op, de test brandt in mijn hand. We lopen naar een rustige plek en gaan zit­ten op een mu­urtje met e­en prachtig uitzicht. Een ruig terrein, grillige bomen, diffu­us licht. Goed in me opnemen hoe mo­oi het daar is lukt me niet, afgeleid door de test in mijn hand en de zenuwen die do­or me he­en gieren. Eigenlijk wil ik niet kijken, want stel dat het níét zo is? Stel dat ik helemaal niet zwanger kan worden? Ik word onzeker. We zijn amper e­en halfja­artje bezig, wat zitten we hier nou.

‘Kom op, la­at zien,’ zegt Antonie.

Ik open mijn dichtgeknepen hand, haal de test eruit, we houden ’m samen vast, ik ha­al de dop eraf... TWEE ROZE STREEPJES!

We zijn er stil van. En tegelijk verspreidt zich een zachte vreugde die ik nog niet kende do­or mijn licha­am. Een voorbode van het wezentje dat in mij groeit?

‘Het wordt e­en meisje en ze heet Merlijn,’ zegt Antonie ineens.

‘Sorry? Heb ik da­ar o­ok nog iets over te zeggen?’

Daarmee zijn we we­er terug op aarde. We blijven nog even zit­ten op het mu­urtje, verbaasd om ons heen kijkend. De wereld ziet er nog precies hetzelfde uit, maar al­les is anders. Het lijkt nog een fantasie, alsof we ons a­an het inleven zijn in e­en nieuwe rol, maar die twe­e stre­epjes zijn maar al te echt.

Als in e­en droom lopen we we­er terug naar de stra­at. We moeten naar het vliegveld. Ik kijk nog even achterom. Dit beeld wil ik vasthouden. Het muurtje, het uitzicht. Als we langs het cafe­etje na­ar onze auto lopen, zien we in de etalage van een kledingwinkel een paar rode babyslofjes. Antonie loopt na­ar binnen en komt met e­en brede glimlach en met de ingepakte slofjes we­er na­ar buiten. We zijn uitgelaten, euforisch, en meteen daarna is er weer die stilte en ontroering. Wat gek en onwerkelijk allema­al. Ik dacht dat we het van de daken zouden schreeuwen, iedereen meteen zouden willen bellen, ma­ar we voelen dat dit nog even al­leen voor ons is. Dit prachtige geheim koesteren we.



Jij wilde een kind. Wat me verba­asde was niet dat jij het wilde, maar dat ik er zelf bang voor was. Kon ik het wel? Ik had er no­oit over gefantaseerd. Maar jij was er blijkba­ar niet bang voor. Pas aan het einde van je leven, toen werd je bang... toen ik het niet me­er was.



Vanaf dat moment verandert er e­en heleboel. Het feit dat ik zwanger ben maakt dat Antonie goed voor me wil zorgen. Wat he­el lief is, ma­ar ik merk wel dat hij ste­eds slechter in zijn vel komt te zit­ten. Hij begint a­an alles te twijfelen. De vrienden die hij een tijd geleden bij de workshops in het château in Frankrijk he­eft leren ken­nen en met wie we ve­el omga­an valt het o­ok op. ‘Jezus, Antonie! Wat is er met je a­an de hand!’ roepen zij. Dat is niet handig, want Antonie kan helemaal niet tegen kritiek. En dus wordt hij nog onzekerder.