‘Pak je tas!’ roept Antonie. Het is eerste kerstdag. ‘Doe je laarzen aan en neem iets warms mee, we gaan een nachtje weg.’
Als we in de auto stappen, haalt hij een blinddoek tevoorschijn en knoopt die om mijn hoofd. Na ongeveer een halfuur rijden (vijfmaal hetzelfde rondje, Antonie had de grootste lol), stoppen we. Ik moet blijven zitten totdat het portier voor me wordt opengedaan en een man mij helpt met uitstappen. Het lijkt alsof we bij een hotel zijn. Gek als ik ben op verrassingen, probeer ik het niet te verpesten en mijn nieuwsgierigheid te bedwingen. Antonie en de man begeleiden me naar de deur – ik nog steeds geblinddoekt, het voelt nu lichtelijk gênant – we lopen een gang door en stappen in een lift. Omhoog, eruit, klein stukje rechtdoor, een deur gaat open en ik word naar een stoel geleid. Ik hoor hoe Antonie de man bedankt, dan valt de deur met een zachte maar ferme klik in het slot. Het is doodstil.
‘Waar zijn we?’ vraag ik.
‘Nog even wachten,’ zegt Antonie. Ik hoor hem weglopen. Een paar minuten later zit hij weer bij me. ‘Ik doe nu die blinddoek af, maar houd je ogen dicht tot ik zeg dat je ze mag opendoen.’ Gerommel, stilte. ‘Doe maar open,’ zegt hij dan eindelijk.
Ik kijk en Antonie zit voor me op zijn knieën met een waanzinnige kitschring in zijn hand. Hij kijkt me lachend aan. ‘Wil je met me trouwen?’
Stomverbaasd kijk ik om me heen. We zitten in een prachtige suite, de gordijnen zijn dicht, overal branden kaarsjes. Alles wat ik zie zijn die vlammetjeszee en zijn lieve gezicht met die big smile en stralende ogen die me elke keer weer verleiden.
‘Eh... ja, maar waarom?’ stamel ik. Dit heb ik totaal niet zien aankomen.
‘Gewoon. Omdat ik vind dat dat bij je past, getrouwd zijn. Met mij.’ Bijna een jaar is hij hiermee bezig geweest en ik heb niets doorgehad.
Ineens besef ik het: Antonie heeft me gevraagd en ik heb ja gezegd. Ik val in zijn armen, zoen hem, ik ben de gelukkigste vrouw ter wereld.
’s Nachts, op onze kamer in het prachtige Amstel Hotel, fantaseren we over hoe we het gaan doen. Een groot feest, is mijn eerste gedachte. In het buitenland? Wie nodigen we uit? En wanneer zullen we het doen? Sowieso in de zomer. Mooi weer is mijn grootste wens en dan hebben we nog bijna een halfjaar de tijd om alles te regelen. Juni is een goede maand, besluiten we. We willen natuurlijk trouwen zonder pers erbij, wat het moeilijk maakt zelf een locatie te zoeken.
Als we het later onze vrienden vertellen, denken die met ons mee en ze komen met de ene exotische locatie na de andere op de proppen: Las Vegas, Schotland, Venetië.
Antonie wil het liefst met zijn tweeën zijn. Als er anderen bij zijn, gaat zijn aandacht ook naar hen, weg van mij, en dat is precies wat hij niet wil. Onze trouwdag is van ons tweeën, voor ons tweeën. Ook ik wil hem, als ik eerlijk ben, die dag helemaal voor mezelf. Onze ouders kunnen niet anders dan zich teleurgesteld neerleggen bij onze keuze. Het klinkt misschien egoïstisch, maar als ik er nu op terugkijk, deden we het precies goed.
Antonie was er niet goed in aandacht te geven aan de mensen van wie hij het meest hield. Daar waren we al eerder achter gekomen. Op feestjes of premières kon hij enorm afstandelijk zijn. In de auto waren we nog samen, eenmaal binnen zag ik hem niet meer. ‘Ik kom nu voor andere mensen,’ zei hij dan. Of: ‘Dit is werk, Isa.’ Voor mij was dat onbegrijpelijk, waarom moesten de dingen zo gescheiden worden? Kon hij niet én met mij zijn én met mensen praten over werk?
Hij benoemde dit zelfs weleens in interviews. ‘Eerst de bakker en de rest van Nederland aandacht geven, dan Isa en dan pas mezelf,’ zei hij dan, niet eens voor de grap.
Uiteindelijk had jij er zelf het meeste last van. Je was altijd op zoek naar bevestiging, denk ik nu. Na zo’n feestje was je vaak helemaal op. Als je alleen maar met andere mensen bezig bent, loop je leeg. Zeker iemand als jij. Want een beetje geven kon je niet. Een beetje bestond niet, het was alles of niets.
7
1997 wordt een intens jaar. All Stars zal in première gaan; Antonies single ‘Toen ik je zag’, het lied dat hij in de film zingt en apart zal worden uitgebracht, moet af; beiden draaien we nog voor de Belgische serie Windkracht 10. Alsof dat nog niet genoeg is, ben ik ook gevraagd voor... de Playboy. Eerst moet ik erom lachen, ík?! Hoe komen ze dáár nou bij? Ik vind mezelf totaal geen seksbom, maar Antonie is meteen enthousiast – moet je doen! En juist omdat ik onzeker ben over mijn lichaam, vind ik het eigenlijk wel interessant. Misschien dat ik uiteindelijk wel anders naar mezelf ga kijken. Ik ga met Playboy in gesprek en ben snel om. Het is de bedoeling dat het mooie foto’s worden, niks porno-achtigs. Omdat All Stars uitkomt willen ze de shoot snel doen. Dus geen reisje naar een exotisch oord, helaas.