Typerend voor hoe we toen waren: niets kon eenvoudig of even snel gebeuren. Alles moest uitgebreid van alle kanten bekeken en overdacht. Ik vond eerst dat jij heel spontaan was, maar daar bleek ik me in te vergissen. Ik was vaak besluiteloos door onzekerheid, jij zag talloze mogelijkheden en scenario’s, wat je uiteindelijk ook besluiteloos maakte.
We genieten volop van het leven in Amsterdam. We zijn intens gelukkig, alles ligt open, the sky is the limit – nee, méér en verder... De buurt waar we wonen is fijn, we gaan veel uit eten en nog vaker naar de film. Soms zien we wel drie films op een dag. We zijn dol op thrillers en we doen niets liever dan ons onderdompelen in een andere wereld, onszelf verliezen in personages. Na afloop praten we urenlang door en we vragen ons af hoe ver wij zouden gaan voor een rol. Hoe fantastisch buitenlandse films zijn, omdat ze daar zoveel meer geld en dus mogelijkheden hebben om een film echt goed te kunnen maken. We fantaseren erover: zouden wij naar het buitenland willen?
Ondertussen zijn we hier, in Amsterdam, en het voelt goed. Als ik bij Antonie achter op de fiets zit en we rijden door de stad, ben ik intens gelukkig.
6
Het script van de film All Stars, die Jean van de Velde gaat regisseren, ligt bij ons thuis. Jean heeft Antonie gevraagd voor de rol van het personage Mark, maar Antonies voorkeur gaat uit naar die van Hero, dan mag hij namelijk zingen.
Ik heb de rol van Roos gelezen, die mij geweldig lijkt, en ik hoop dat ik auditie mag doen. Maar dat hoeft niet eens. Tijdens een bijeenkomst van de Vereniging van Nieuwe Film- en Televisiemakers, waar ik lid van ben, zit Job Gosschalk achter mij. Ik voel hem naar me kijken. ‘Wat is er?’ vraag ik.
‘Jij moet gewoon Roos spelen, volgens mij is dat heel leuk,’ antwoordt hij.
En Jean gaat akkoord.
In de film moet Antonie/Hero zingen én gitaarspelen, wat hij geen van beide kan. Maar hij is fanatiek en durft dingen aan te gaan die ik niet zou durven. Het verbaast me hoe Antonie met – schijnbaar – gemak alles aanpakt en naar zich toe trekt. Als mensen mij uit mijn comfortzone proberen te halen, geneer ik me. Antonie lijkt geen schaamte te kennen.
Leek dat alleen maar zo? Zat er onder die enthousiaste, tomeloos veel energie uitstralende, charismatische man, een veel te onzeker jongetje dat zichzelf overschreeuwde? Om de onzekerheid niet te voelen? Maar deden we dat niet allemaal een beetje op die leeftijd? Bravoure hoorde erbij en jezelf overschreeuwen is niet verwonderlijk als je in zo’n heftige werkelijkheid leeft, zo in de spotlights staat. Niets was gewoon.
Ik groeide eroverheen, maar het leek wel of jij niet meer terug kon. Niet meer kon zakken, niet meer aarden, niet meer in het hier en nu kon zijn.
Peter Paul Muller, die ik nog ken van Maastricht, speelt mijn man Mark. Ik laat een bericht achter op zijn antwoordapparaat: ‘Hoi, met Roos, ik ben ’t, je vrouw. Bel me terug.’ Als ik hem aan de lijn heb, roep ik ontdaan: ‘Help! Ik moet afvallen. Heb je die scène gelezen?!’ Ik heb het over een vrijscène waarin ik naakt moet zijn.
Voor het eerst veranderen Antonie en ik ons eetpatroon. Ik omdat ik strak wil zijn voor de film, Antonie omdat hij vaak last heeft van enorme ‘after lunch dips’. Op een set wordt altijd warm geluncht, en niet te zuinig ook: de crew werkt hard en maakt lange dagen, die kan wel iets voedzaams gebruiken. Interessant genoeg blijkt voeding veel meer te doen dan we dachten. Het scheiden van koolhydraten en eiwitten werkt; we hebben meer energie, zijn minder vaak moe. Erg culinair aangelegd zijn we niet, maar het resultaat inspireert ons om wat vaker zelf te koken.
De opnames van All Stars zijn in Durgerdam, bij voetbalclub DRC, en op locaties in Amsterdam en omstreken. Een van de eerste scènes die ik moet draaien is de gevreesde naaktscène. Gelukkig valt het reuze mee. Het filmhuis is donker gemaakt, de meeste mensen zijn van de set gestuurd en ik mag een open bloes van Mark dragen. Daaronder ben ik dan wel bloot, maar ik hoef tenminste niet helemáál naakt door de kamer te lopen. Voor ik het weet staat het er al weer op.
Tussen deze opnames door heeft Antonie ook nog de première van Lisa, een film die in het begin van het jaar in België is opgenomen. Voor Antonie is het een megadruk jaar, waarin hij in Nederland en in België werkt. Baantjer, de serie Windkracht 10, een korte film. Hij vindt het heerlijk om zoveel aan het werk te zijn. Regelmatig liggen er lieve briefjes bij mijn bed, of vind ik een cadeautje onder mijn kussen. Antonie is gelukkig en dat straalt hij aan alle kanten uit. Hij is vrolijk, actief en niets is hem te veel.