Antonie moet nog gewoon door in Aalsmeer, ik ben veel thuis. Ik doe boodschappen, kook en wil iets fysieks gaan doen. We wonen buiten en een hardloper ben ik niet. Antonie geeft mij een fijn yogaboek waar hij zelf heel enthousiast over is. Hij doet regelmatig de zonnegroet of de ploeg om zijn rug te strekken. In de kaars of met zijn benen over zijn hoofd ligt hij dan languit in de kamer. Ook in Aalsmeer vinden mensen hem geregeld in deze houding, in de kleedkamer of zelfs op de set.
Als ik het hele boek doorgelezen heb, maak ik een eigen schema. ’s Ochtends doe ik een aantal oefeningen om wakker en lenig te worden, ’s avonds voor het slapen weer een aantal om goed te kunnen ontspannen en lekker te slapen. Het is heerlijk om hier nu de tijd voor te hebben en ik geniet van het tijdelijke huisvrouwenbestaan. Antonie ook. Hij vindt het wel fijn dat ik er helemaal voor hem ben. ’s Avonds laten we ons meeslepen door goede series en voordat ik ’s nachts weer tegen Antonie aan kruip, lezen we tot onze ogen dichtvallen.
5
Volgens plan vertrek ik in het najaar naar Luxemburg voor de opnames van Vrouwenvleugel. De cast en crew zijn er al een maand of twee bezig en ik word enthousiast ontvangen. We logeren met zijn allen in een hotel buiten de stad. Voor mij is er een kamer gereserveerd op een gang waar behoorlijk gefeest wordt en ik doe volop mee met drinken en lol trappen.
De rol is super. Het verschil tussen de naïeve Myriam en de racistische, hoogzwangere Liesbeth had niet groter kunnen zijn. Van al die toeters en bellen met Ulli naar volledig make-uploos en een totaal ander personage is een verademing.
Maar hoezeer ik het ook naar mijn zin heb in Luxemburg, ik merk al snel dat er weinig verschil is met GTST. Ook bij de opnames van Vrouwenvleugel ligt het tempo hoog, weer is er weinig tijd om een scène goed te spelen. Ik vertel Marianne van Wijnkoop dat ik twijfel of ik wel verder wil. Ze begrijpt het gelukkig helemaal en zorgt ervoor dat ik aan het eind van het seizoen uit de serie word geschreven: Liesbeth Vrijman wordt overgeplaatst naar een andere gevangenis omdat ze niet te hanteren is.
Na Vrouwenvleugel speel ik af en toe een gastrol voor televisie, wat leuk is om te doen. Maar ik ben vooral blij dat ik nu niet meer zo in de picture sta. Ik wil leren, mezelf ontwikkelen en groeien, en dat is moeilijk als alles wat je doet onder een vergrootglas ligt.
Gelukkig vraagt Geert Kimpen me weer voor een voorstelling, Menelaos, die hij samen met Marc-Marie Huijbregts gaat maken. Toneel is wat ik nu graag wil en ik heb zin om weer met deze twee in zee te gaan. De eerste keer dat Marc-Marie en ik met elkaar speelden, in het stuk Gelikt, konden we het al goed met elkaar vinden. Nu hebben we nog meer lol. We hoeven elkaar maar aan te kijken en we weten wat de ander denkt of wil zeggen.
We spelen in de bovenzaal van de Stadsschouwburg in Amsterdam. Als Antonie komt kijken, verraden zijn lach en zijn luidruchtige reacties altijd zijn aanwezigheid, wat hijzelf gênant vindt. Hij is ‘veel’, zegt hij, ‘te veel, te aanwezig’. Dat vind ik nou juist zo leuk, want door hem kan ik ook ‘zijn’. Mét hem voel ik me sterker, zit ik beter in mijn vel. Ik sta graag half achter hem, een beetje in de schaduw en laat hem liever op de voorgrond. Ik krijg, alleen al door bij hem te zijn, meer dan genoeg aandacht.
Een halfjaar na de opnames van De kleine blonde dood zit ik met een paar vriendinnen in de bioscoop. Ineens komt de trailer van de film voorbij en mijn mond valt open. Wat daar op het grote doek gebeurt is waanzinnig. Voor het eerst word ik me bewust van Antonies enorme uitstraling. Hij blaast de zaal omver. Ondanks zijn onzekerheid is het een feit: Antonie is een filmacteur.
Het voelt als een triomf dat de film uiteindelijk een nominatie krijgt voor beste film en voor beste mannelijke hoofdrol. Tijdens de opnames werd al snel duidelijk dat er een behoorlijke tegenwind waaide: het verantwoorde toneel ten opzichte van de soapwereld, en daarom is het heel bijzonder dat Antonie genomineerd wordt. Dat hij het Kalf uiteindelijk niet wint maakt hem niet meer uit. Het zou prachtig zijn geweest, maar dat de film wel een Gouden Kalf krijgt maakt hem net zo trots, net zo blij!
Antonie is inmiddels ook uit GTST gestapt en speelt Fortinbras in Hamlet bij het Zuidelijk Toneel. Het is geen grote rol, hij komt zelfs pas in de laatste scène op. Geregeld zitten er meisjes in de zaal die gaan roepen wanneer hij opkomt. ‘Peter!’ Antonie schaamt zich kapot en staat met hartkloppingen te wachten tot ze stil zijn en hij verder kan. Dit is de eerste keer dat hij tijdens zijn werk last heeft van zijn bekendheid. Natuurlijk lachen we erom als hij het later thuis vertelt, maar hij vindt het echt moeilijk. Vooral omdat hij de hele voorstelling achter zit te wachten tot hij eindelijk op mag. Dit is wel iets anders dan een voorstelling van het corps. Dit is het Zuidelijk Toneel, met Ivo van Hove als regisseur.