Maura keek met een frons weer naar de dode man. ‘Wat deed deze man hier met een scherpschuttersgeweer?’
‘Een jager zou zo’n geweer natuurlijk ook best kunnen gebruiken. Het zou beslist goed van pas komen als je van heel ver een eland of zo wilt raken. Maar dat is te vergelijken met in een Rolls Royce naar de bakker gaan voor een halfje wit.’ Hij schudde zijn hoofd. ‘Het is wel ironisch. Zit hier een vent met het nieuwste, beste scherpschuttersgeweer dat je kunt krijgen, wordt hij gedood door het primitiefste wapen dat er bestaat, een pijl.’ Hij keek Emma aan. ‘Althans, ik ga ervan uit dat de pijl de dood heeft veroorzaakt.’
‘Ik weet dat de doodsoorzaak een uitgemaakte zaak lijkt, Ken, maar we zullen toch moeten afwachten wat de autopsie uitwijst.’
‘Ik wist dat je dat zou zeggen.’
Emma wendde zich tot Maura. ‘Wilt u de sectie morgen bijwonen?’
Maura dacht aan de gassen die vrij zouden komen, aan de rottende organen die zichtbaar zouden worden zodra die gezwollen buik werd opengesneden. ‘Ik denk dat ik deze maar oversla,’ zei ze en ze stond op. ‘Ik ben hier op vakantie, ik wilde eventjes niets met de dood te maken hebben, maar de dood laat me niet met rust.’
Emma kwam ook overeind en keek Maura zo bedachtzaam aan dat ze zich onbehaaglijk begon te voelen. ‘Wat is hier aan de hand, dr. Isles?’
‘Ik wou dat ik het wist.’
‘Eerst een zelfmoord. Nu dit. En ik weet niet eens wat dit is. Een ongeluk? Moord?’
Maura keek naar de pijl in het oog van de dode man. ‘Om dit te kunnen doen, moet je een scherpschutter zijn.’
‘Niet per se,’ zei de rechercheur. ‘De bull’s eye op de schietschijf waar boogschutters op oefenen, is kleiner dan een oogkas. Een béétje schutter kan hem van een afstand van pakweg vijftig meter raken, zeker met een kruisboog.’ Hij voegde eraan toe: ‘Aangenomen dat het de bedoeling is het oog te raken.’
‘Met andere woorden, het kan ook een ongeluk zijn,’ zei dr. Owen.
‘Ik zoek naar aannemelijke scenario’s,’ zei de rechercheur. ‘Laten we zeggen dat twee vrienden hier illegaal aan het jagen waren. De man met de kruisboog denkt een hert te zien, wordt helemaal opgewonden en schiet. Dan blijkt het zijn maat te zijn. Oeps! In paniek gaat hij ervandoor. Hij zegt tegen niemand wat er is gebeurd, omdat ze geen vergunning hadden en op privéterrein waren. Of omdat hij een voorwaardelijk in vrijheid gestelde gevangene is. Of omdat hij gewoon geen gezeur aan zijn kop wilde.’ Hij haalde zijn schouders op. ‘Ik heb wel vreemdere dingen meegemaakt.’
‘Laten we hopen dat het zo is gegaan,’ zei Maura. ‘Want het alternatief is veel erger.’
‘Dat er in deze bossen een moordzuchtige kruisboogschutter rondloopt?’ zei Emma. ‘Dat zou inderdaad niet prettig zijn, zo dicht bij de school.’
‘En wat ook verontrustend is… Als deze man geen jager was, wat deed hij hier dan met een scherpschuttersgeweer?’
Niemand gaf antwoord, al was het antwoord voor de hand liggend. Maura keek naar het dal. Als ik een scherpschutter was, dacht ze, zou ik deze plek ook gekozen hebben. De struiken boden goede camouflage en je had vrij zicht op het kasteel, de binnenplaats en de weg.
Maar wie was het doelwit?
Ze dacht over die vraag na toen ze een uur later het pad weer afdaalde, tussen stenen en struiken door, afwisselend in de zon en in de schaduw. Ze dacht aan de schutter die boven haar op de heuvel had gezeten. Ze beeldde zich in dat zij een schietschijf op haar rug had. En dat hij een geweer had dat tot op achthonderd meter een doelwit kon raken. Ze zou niet eens weten dat er iemand naar haar keek, dat er iemand een geweer op haar richtte. Tot ze de kogel zou voelen.
Ze drong door de laatste struiken en kwam weer uit op het grasveld achter de school. Terwijl ze de blaadjes en twijgen van haar kleren sloeg, hoorde ze boze stemmen. Ze kwamen uit de schuur aan de rand van het bos. Ze liep ernaartoe, keek naar binnen en zag een van de rechercheurs die daarnet op de heuvel was geweest, samen met Sansone en Roman. Geen van de mannen liet merken dat ze haar zagen toen ze naar binnen ging. Ze keek om zich heen en zag een grote hoeveelheid tuingereedschap, bijlen, rollen touw en sneeuwschoenen. En aan een van de wanden hingen kruisbogen en kokers vol pijlen.
‘Dit zijn doodgewone pijlen,’ zei Roman. ‘Ze zijn in elke goede sportwinkel te koop.’
‘Wie kunnen er allemaal over deze wapens beschikken, meneer Roman?’
‘Alle leerlingen. Dit is een school, of was dat u nog niet opgevallen?’
‘Roman geeft al jaren les in kruisboogschieten,’ zei Sansone. ‘Het is een kunst waar zelfbeheersing en concentratie voor nodig zijn. Waardevolle eigenschappen die de leerlingen kunnen toepassen op al hun vakken.’