‘Er is iets aan de hand,’ zei Julian. ‘Ze verzwijgen de waarheid over dr. Welliver.’
‘Hoe bedoel je?’ vroeg Teddy.
‘Ik ben er niet van overtuigd dat ze zelfmoord heeft gepleegd.’
‘Ik heb het haar anders zien doen,’ zei Claire.
‘Maar misschien is het niet zo gegaan.’
Claire werd boos. ‘Maak jij mij voor leugenaar uit?’
‘Dr. Isles heeft de suikerpot van dr. Welliver in een steriel zakje gedaan en naar het forensisch laboratorium gestuurd. Dat heb ik met mijn eigen ogen gezien. En nadat ze was teruggekeerd van de autopsie, heeft ze een lang onderhoud gehad met een deel van de docenten. Ze maken zich zorgen, Claire. Ik geloof zelfs dat ze bang zijn.’
‘Wat heeft dit met ons drieën te maken?’ vroeg Will. ‘Waarom moesten we hierheen komen?’
‘Omdat,’ zei Julian, ‘het op de een of andere manier met jullie drieën verband houdt. Ik heb dr. Isles horen bellen met rechercheur Rizzoli. Ze noemde jullie namen. Ward. Clock. Yablonski.’ Hij keek hen één voor één aan. ‘Wat hebben jullie gemeen?’
Claire keek naar de jongens en haalde haar schouders op. ‘Dat we allemaal een beetje vreemd zijn?’
Bruno giechelde op die irritante manier van hem. ‘Hij bedoelt iets wat we nog niet weten.’
‘Vergeet hun dossiers niet,’ zei Arthur.
‘Wat is er met onze dossiers?’ vroeg Claire.
‘Op de dag dat dr. Welliver is gestorven, had ik om elf uur een sessie met haar. Toen ik bij haar kwam, lagen er drie open dossiers op haar bureau. Blijkbaar had ze die zitten lezen. Het waren jullie dossiers.’
Julian zei: ‘En ’s avonds, toen ze al dood was, lagen die drie dossiers er nog steeds. Er is iets met jullie drieën wat haar was opgevallen.’
Claire keek de kring rond. De anderen keken haar afwachtend aan. ‘Jullie weten al wat dat is. Onze ouders.’ Ze wendde zich tot Will. ‘Vertel ze hoe jouw ouders zijn gestorven.’
Will boog zijn hoofd en staarde naar zijn voeten, naar die reusachtige voeten in die schuiten van schoenen. ‘Hun vliegtuig is neergestort. Ze zeiden dat het een ongeluk was, maar later heb ik gehoord…’
‘Dat het geen ongeluk was,’ zei Julian.
Will keek op. ‘Het was een bom.’
‘Teddy,’ zei Claire, ‘vertel de Jakhalzen wat je mij hebt verteld over je ouders en je zusjes.’
‘Ik wil er niet over praten,’ zei Teddy, nauwelijks hoorbaar.
Ze keek de anderen aan. ‘Ze zijn vermoord. Net zoals mijn ouders en die van Will. Is dat wat jullie wilden horen? Dát is wat we gemeen hebben.’
‘Vertel ons de rest, Claire,’ zei Julian. ‘Wat er met jullie pleegouders is gebeurd.’
Iedereen keek weer naar Claire.
Ze zei: ‘Dat weten jullie al. Waarom doe je dit? Vinden jullie het leuk om het ons moeilijk te maken?’
‘We willen alleen maar weten wat er aan de hand is. Met jullie en met de school.’ Julian keek naar de andere Jakhalzen. ‘Wij zeggen dat we later misdaadonderzoekers willen worden, dat we van de wereld een betere plek willen maken. We hebben uren besteed aan de studie van bloedgroepen en vleesvliegen, maar dat was allemaal slechts theorie. Nu wordt er pal onder onze neus een écht onderzoek verricht, waar deze drie iets mee te maken hebben.’
‘Waarom ga je met je vragen niet naar dr. Isles?’ vroeg Will.
‘Ze zegt dat ze er niet over mag praten. In elk geval niet met mij,’ zei hij op een licht verbolgen toon.
‘En dus stellen jullie zelf een onderzoek in? Een stelletje scholieren?’ Claire moest erom lachen.
‘Waarom niet?’ Julian liep naar haar toe. Hij stond zo dicht bij haar dat ze haar hoofd ver achterover moest buigen om hem te kunnen aankijken. ‘Vragen jullie je niet af wat er aan de hand is, Claire? Vragen jullie je niet af wie jullie dood wil hebben? Wie dat zo wanhopig graag wil dat ze al twee keer geprobeerd hebben jullie te vermoorden?’
‘Het is net die griezelfilm, Final Destination,’ zei Bruno op zijn irritante, opgewekte toon. ‘Over die kinderen die bij een vliegtuigongeluk dood hadden moeten gaan, maar ontsnappen en dan de hele tijd door de Dood achterna worden gezeten.’
‘Dit is geen film, Bruno,’ zei Julian. ‘We hebben het niet over bovennatuurlijke zaken. Het zijn echte mensen die dit doen en ze hebben er een reden voor. We moeten uitzoeken wat die reden is.’
Claire lachte meewarig. ‘Moet je hem horen. Denk je werkelijk dat jullie een zaak kunnen oplossen waar de politie niet eens uitkomt? Een stelletje schooljongens met microscopen en scheikundedozen? Zeg eens, Julian, hoe denk je tussen je lessen door tijd te hebben voor al dat speurwerk?’