‘Hetzelfde als ik. Dat er een link moet zijn tussen de drie kinderen. De schoolpsycholoog van Evensong is vandaag van het dak gesprongen en Maura vraagt zich af waarom alle mensen die zich met die kinderen inlaten, doodgaan. Het is net alsof er een vloek op hen rust. Waar die kinderen ook ondergebracht worden, er gaat iemand dood.’
‘En nu zitten ze bij elkaar op één plek.’
Op Evensong. In gedachten zag ze de donkere bossen met wilgen waarin bloederige ornamenten hingen. Ze zag een kasteel waar zowel de kinderen als de volwassenen getraumatiseerd waren en in de schaduw van geweldplegingen leefden. En nu zaten Teddy en Maura daar, op een afgesloten terrein, in het gezelschap van een groep tieners die aan den lijve hadden ondervonden wat een bloedbad was.
‘Rizzoli.’ Ze schrok op, keek om en zag inspecteur Marquette achter zich staan. Ze pakte de afstandsbediening om de televisie uit te zetten.
‘Hebben jullie zo weinig te doen, dat jullie naar soapseries zitten kijken?’ vroeg Marquette.
‘Niet zomaar een soapserie,’ zei ze. ‘Maar eentje waarin rechercheur Crowe de brave burgers van Boston uitlegt hoe hij eigenhandig het kwaad, in de persoon van Zapata, heeft verslagen.’
Marquette hield zijn hoofd schuin. ‘Kom even naar mijn kantoor.’
Ze zag het ‘O jee’ op Frosts gezicht toen ze opstond en achter Marquette aan liep. Hij deed de deur van zijn kantoor achter haar dicht. Ze wachtte tot hij was gaan zitten voordat ze zelf plaatsnam, en probeerde kalm over te komen toen hij haar over het bureau heen streng aankeek.
‘Zullen jij en Crowe het ooit ergens over eens zijn?’ vroeg hij.
‘Wat heeft hij nu weer over me te klagen?’
‘Het ontbreken van een verenigd front in de Ackermanzaak. En het feit dat jij blijft zeuren dat hij een overhaast oordeel heeft geveld.’
‘Dan beken ik schuld,’ zei ze. ‘Ik vind inderdaad dat hij te haastig heeft geoordeeld.’
‘Ik ben op de hoogte van al je bezwaren. Maar heb je eraan gedacht hoe dit eruit zal zien als de pers er lucht van krijgt dat jij deze dingen beweert? Dat wordt een PR-ramp. Het is sowieso al een sensationele zaak waar de hele stad het over heeft. Rijke familie, dode kinderen, de media smullen ervan, vooral nu er ook nog een schurk blijkt te zijn van het soort dat we zo graag haten. Een illegale immigrant. Zapata was de ideale dader en nu is hij dood. De zaak is rond en we kunnen allemaal nog lang en gelukkig leven.’
‘Als nachtmerries sprookjes waren,’ zei ze.
‘Ze zijn niet voor niets geschreven door gebroeders die Grimm heten.’
‘Het volk is tevreden, dus vindt u dat ik dat ook moet zijn, en dat ik mijn mond moet houden?’
Hij leunde achterover in zijn stoel. ‘Jij bent soms ongelooflijk lastig, Rizzoli.’
‘Ja, dat hoor ik wel vaker.’
‘En daarom ben je zo’n goede rechercheur. Je blijft graven en wroeten. Je keert stenen om die een ander laat liggen. Ik heb je rapport over de drie kinderen gelezen. Semtex in New Hampshire? Een bom in een vliegtuigje in Maryland? De slachtoffers vliegen ons om de oren.’ Hij zweeg en trommelde met zijn vingers op het bureau terwijl hij naar haar bleef kijken. ‘Dus mag je van mij je gang gaan. Ga doen waar je zo goed in bent.’
Ze wist niet zeker wat hij bedoelde. ‘Waar ik goed in ben?’
‘Graven. Wroeten. Officieel is het dossier-Ackerman gesloten. Onofficieel heb ik net als jij mijn twijfels. Maar jij bent de enige die dat mag weten.’
‘Mag ik Frost meenemen? Ik kan hem goed gebruiken.’
‘Ik kan hier niet méér mankracht aan besteden. Ik weet niet eens zeker of ik het jou wel moet laten doen.’
‘Waarom doet u het dan?’
Hij leunde naar voren. ‘Het liefst zou ik deze zaak afsluiten en afvinken. Een afgesloten zaak is goed voor de statistieken. Maar net als jij bezit ik intuïtie. Soms worden we gedwongen onze intuïtie te negeren en als dan achteraf blijkt dat we ernaar hadden moeten luisteren, slaan we onszelf voor de kop. Ik wil later niet ingewreven krijgen dat ik deze zaak te snel naar het archief heb verwezen.’
‘U dekt zich dus in.’
‘En wat is daar mis mee?’ snauwde hij.
‘Niets.’
‘Oké.’ Hij leunde weer achterover. ‘Wat is je plan?’
Ze dacht na, woog af welke van de onbeantwoorde vragen voorrang moest krijgen. Ze besloot dat de belangrijkste vraag was wat de Wards, de Yablonski’s en de Clocks met elkaar gemeen hadden, afgezien van de manier waarop ze gestorven waren. Hadden ze elkaar gekend?
Ze zei: ‘Ik wil naar Maryland gaan.’
‘Waarom naar Maryland?’
‘Will Yablonski’s vader werkte bij NASA-GODDARD, evenals Wills oom, Brian Temple. Ik wil met hun collega’s praten. Misschien weten zij waarom dat vliegtuig is verongelukt. En waarom Brian en zijn vrouw met hun neefje halsoverkop uit Maryland naar New Hampshire zijn verhuisd.’