‘Ze kunnen ons inzicht geven in het leven van het slachtoffer. Haar verleden, haar geestelijke toestand. Ze kan niet meer met ons praten, maar haar lichaam kan ons nog veel vertellen.’
Maura en dr. Owen trokken zich terug in de kleedkamer en keken vanachter het brede raam toe toen Randy, nu met een loden schort voor, het lichaam in positie bracht voor een nieuwe reeks röntgenfoto’s. Hoeveel littekens hield je verborgen, Anna? De bewijzen van de lichamelijke verwondingen waren zichtbaar, maar hoe zat het met de emotionele wonden die nooit genazen, de breuken die niet geheeld konden worden door bindweefselvermeerdering en collageen? Waren het de herinneringen aan oude folteringen geweest die haar ertoe hadden gedreven de deur naar de torenomgang te openen en haar lichaam over te geven aan de zwaartekracht en de harde grond?
Randy hing een nieuwe serie foto’s op de lichtbak en wenkte hen. Toen Maura en Emma weer in de snijkamer waren, zei hij: ‘Ik zie geen andere breuken op deze foto’s.’
‘Het gaat om oude, geheelde breuken,’ zei Maura.
‘Ik zie geen littekenweefsel of vergroeiingen. Die weet ik heus wel te herkennen.’
Hij sprak op een geprikkelde toon. Maura was de indringer, de hautaine deskundige uit de grote stad die zijn vakbekwaamheid in twijfel trok. Ze wenste geen confrontatie en richtte daarom haar aandacht op de foto’s. Wat hij had gezegd, klopte: op het eerste gezicht vertoonden de armen en benen geen breuken. Ze ging dichter bij de lichtbak staan om beide scheenbenen te bekijken. Ze had de verkleurde huid van Anna’s schenen verdacht gevonden en wat ze op deze foto’s zag, bevestigde haar vermoedens.
‘Ziet u dit, dr. Owen?’ Maura liet haar wijsvinger langs de omtrek van de scheenbenen gaan. ‘Ziet u de gelaagdheid en de dikte?’
De jonge patholoog fronste. ‘Het bot vertoont inderdaad een verdikking.’
‘Er zijn ook veranderingen in het endotheelweefsel zichtbaar. Ziet u het? Dat wil veel zeggen.’ Ze keek Randy aan. ‘Zou je de foto’s van de enkels willen ophangen?’
‘Wat wil die verdikking dan zeggen?’ vroeg hij, nog niet overtuigd door de deskundige uit Boston.
‘Dat er sprake is van periostitis. Veranderingen aan het beenvlies als gevolg van ontstekingen.’ Maura trok de scheenbeenfoto’s onder de klem vandaan. ‘De enkelfoto’s, alsjeblieft.’
Zwijgend stak hij de nieuwe foto’s onder de klemrand. Wat Maura op die foto’s zag, nam alle twijfel in één keer weg. Naast haar ontsnapte aan Emma een zacht ‘O.’
‘Dit zijn klassieke botveranderingen,’ zei Maura. ‘Ik heb ze tijdens mijn loopbaan maar twee keer gezien. De eerste keer bij een immigrant uit Algerije. De tweede keer bij een lijk dat op een vrachtschip was ontdekt, een man uit Zuid-Amerika.’
‘Waar kijkt u precies naar?’ vroeg Randy.
‘Het gaat om de veranderingen in het rechterhielbeen,’ zei dr. Owen. Ze wees ze aan.
Maura zei: ‘Ze zijn ook zichtbaar in het linkerhielbeen. Een vervorming die het gevolg is van meervoudige breuken.’
‘Heeft ze beide voeten gebroken?’ zei Randy.
‘Herhaalde malen.’ Maura staarde naar de röntgenfoto’s en huiverde om de betekenis hiervan. ‘Falaka,’ zei ze zachtjes.
‘Ik heb erover gelezen,’ zei Emma, ‘maar wie had kunnen denken dat ik zoiets ooit bij iemand hier in Maine zou aantreffen.’
Maura keek Randy aan. ‘Het staat ook bekend als bastinado. Slagen op de voetzolen, waardoor botten breken en pezen en spieren scheuren. Op veel plaatsen in de wereld een bekende vorm van straf. In het Midden-Oosten. Azië. Zuid-Amerika.’
‘Bedoelt u dat ze is gemarteld?’
Maura knikte. ‘De veranderingen aan de scheenbenen waar ik op wees, zijn eveneens het gevolg van slagen met een zwaar voorwerp. Die klappen waren niet hard genoeg om de beenderen te breken, maar de onderhuidse bloedingen hebben permanente veranderingen in het beenvlies veroorzaakt.’ Maura liep terug naar de snijtafel waarop Anna’s lichaam lag. Ze begreep nu wat de betekenis was van de grote hoeveelheid littekens op de borsten en de buik. Ze begreep alleen niet waarom dit Anna was aangedaan. En wanneer.
‘Maar het verklaart nog niet waarom ze zelfmoord heeft gepleegd,’ zei Emma.
‘Dat niet,’ gaf Maura toe. ‘Maar je gaat je afvragen of haar dood iets te maken heeft met haar verleden. Met de reden waarom haar dit is aangedaan.’
‘Trekt u nu in twijfel of er sprake is van zelfdoding?’
‘Nu ik dit heb gezien, trek ik alles in twijfel. Dit stelt ons voor een nieuw raadsel.’ Ze keek dr. Owen aan. ‘Waarom is Anna Welliver gemarteld?’
In een gevangeniscel is het alsof je slinkt en Icarus was geen uitzondering.