‘Dr. Owen zal de sectie verrichten,’ zei Maura. ‘Ik ben slechts een toeschouwer.’
Maura was er zo aan gewend dat ze in de snijzaal de baas was, dat ze bijna haar gebruikelijke plaats aan de snijtafel innam. Ze deed snel een stap achteruit toen dr. Owen en Randy de instrumentenbladen klaarzetten en de lampen in positie brachten. Eerlijk gezegd wilde ze ook niet op haar gebruikelijke plaats aan de tafel staan. Ze wilde Anna’s gezicht niet zien. Het was nog maar één dag geleden dat ze het leven in haar ogen had gezien en de afwezigheid ervan drukte haar opnieuw met haar neus op het feit dat het lichaam slechts een omhulsel is en dat de ongrijpbare ziel, waaruit die ook mocht bestaan, met het grootste gemak vernietigd kan worden. Emma Owen had gelijk. Ze kon beter niet kijken.
In plaats daarvan liep ze naar de lichtbak. Terwijl dr. Owen en haar assistent de dode vrouw van haar kleding ontdeden, bestudeerde Maura de röntgenfoto’s. Die hadden tenminste geen gezicht. Wat ze zag, verbaasde haar niet. Ze had gisteravond bij het betasten van de schedel al gevoeld dat het linkerwandbeen was ingedeukt, en het bewijs daarvan werd hier in zwart-wit vertoond als een spinnenweb van haarscheurtjes. Ze bekeek de ribbenkast en kon ondanks de schaduwen van de kleding goed zien dat de tweede tot en met de achtste rib gebroken waren. Door de harde klap waarmee het lichaam op de grond was neergekomen, was ook het bekken zwaar beschadigd. Het heiligbeen was opzij gedrukt en het schaambeen gespleten. Precies wat je kon verwachten als iemand van twintig meter hoogte op een stenen pad neersmakte. Nog voordat Emma de borst ging opensnijden, kon Maura al voorspellen wat ze in de borstholte zou aantreffen, want ze had de gevolgen van zo’n vrije val vaker gezien. Dat de ribben en het bekken verbrijzeld werden, was logisch, maar in wezen werd de dood veroorzaakt door deceleratieletsel aan het hart en de longen, waardoor weke delen scheurden en aderen barstten. Als Anna’s lichaam zo dadelijk werd opengesneden, zou naar alle waarschijnlijkheid blijken dat de borstholte gevuld was met bloed.
‘Wat is dat nou?’ zei Randy.
Dr. Owen zei: ‘Dr. Isles, wilt u even komen kijken?’
Maura liep naar de snijtafel. Ze hadden Anna’s jurk gedeeltelijk opengeknoopt, maar hem nog niet over haar heupen getrokken. De vrouw droeg een stevige witte bh zonder frutsels of fratsels. Maar daar ging het niet om. Waar ze alle drie naar staarden, was de blootgelegde huid.
‘Zulke vreemde littekens heb ik nog nooit gezien,’ zei dr. Owen.
Maura bekeek ze verwonderd. ‘Laten we haar kleding verwijderen.’
Ze werkten nu samen om de jurk over de heupen af te stropen en het ondergoed te verwijderden. Toen ze het elastiek van de onderbroek naar beneden trokken, moest Maura aan de gebroken botten van het bekken denken die ze op de röntgenfoto’s had gezien. Ze vertrok onwillekeurig haar gezicht toen ze zich inbeeldde hoe het was geweest toen die beenderen gebroken en over elkaar geschoven waren. Als de dag van gisteren herinnerde ze zich het geschreeuw van een man op de spoedeisende hulp die zijn bekken had gebroken bij een ongeluk op een boot. Maar Anna voelde geen pijn meer en liet zich zonder een kik te geven van haar kleding ontdoen. Nu lag ze naakt op de tafel, haar lichaam uit model gebracht door de gebroken ribben, de half verbrijzelde schedel en de verschoven heupbeenderen.
Maar waar ze naar staarden, waren de littekens, waarvan op de röntgenfoto’s uiteraard niets te zien was. Ze zaten verspreid over haar hele bovenlichaam: lelijke bobbelige strepen op haar borsten en haar buik, en zelfs op haar schouders. Mau ra dacht aan de kuise omajurken die Anna zelfs op warme dagen had gedragen. Die had ze dus niet gekozen vanwege haar excentrieke stijlgevoel, maar om dit aan het oog te onttrekken. Ze vroeg zich af hoe lang het geleden was dat Anna een badpak had gedragen of op een strand had liggen zonnen. De littekens zagen er oud uit, permanente herinneringen aan onvoorstelbare folteringen.
‘Kunnen dit huidtransplantaties zijn?’ vroeg Randy.
‘Nee, dat zijn het niet,’ antwoordde dr. Owen.
‘Wat zijn het dan?’
‘Dat weet ik niet.’ Emma keek naar Maura. ‘Weet u het?’
Maura gaf geen antwoord. Ze bestudeerde de benen van het lijk en hief haar hand op om een van de lampen op de scheenbenen te richten, waarvan de huid donkerder en dikker was dan bij de rest van het lichaam. Ze keek op naar Randy. ‘Ik wil gedetailleerde röntgenfoto’s van de benen. In het bijzonder van de scheenbenen en enkels.’
‘Ik heb röntgenfoto’s gemaakt van het hele skelet,’ zei Randy. ‘Daarop zijn alle breuken duidelijk te zien.’
‘Het gaat me niet om de nieuwe breuken. Ik ben op zoek naar oude.’
‘Waarom denkt u dat die ons iets kunnen vertellen over de doodsoorzaak?’ vroeg Emma.