‘Ja, ik weet het. Dit hoor ik altijd na een zelfmoord. We hebben niets aan hem gemerkt. Ik weet dat de nabestaanden vaak geen flauw idee hadden wat het slachtoffer van plan was. Maar dit…’ Maura zweeg, zich ervan bewust dat er drie paar ogen op haar gericht waren, op de vooraanstaande patholoog uit Boston die op het punt stond zoiets onlogisch als ‘een gevoel’ te verdedigen. ‘Het was dr. Wellivers taak, ziet u, om geschonden kinderen therapeutische hulp te verlenen. Ze hielp hen zware emotionele trauma’s te verwerken. Dat was haar levenswerk. Waarom zou ze diezelfde kinderen dan met een nieuw trauma opzadelen door hen hiervan getuige te laten zijn? Door zich op zo’n sensationele manier van het leven te beroven?’
‘Hebt u het antwoord op die vraag?’
‘Nee. En haar collega’s evenmin. De stafleden tasten allemaal in het duister.’
‘Heeft ze een man? Kinderen? Andere familie?’ vroeg dr. Owen. ‘Iemand die hier misschien meer licht op kan werpen?’
‘Ze was weduwe, en voor zover directeur Baum weet, had ze geen kinderen en geen naaste familie.’
‘Dan vrees ik dat het een van de onverklaarbare gevallen zal blijven,’ zei dr. Owen. ‘Ik zal sectie verrichten, ook al lijkt de doodsoorzaak nogal duidelijk.’
Maura keek naar het lichaam en dacht: het vaststellen van de doodsoorzaak is niet moeilijk. Je snijdt het lijk open, onderzoekt de gescheurde organen en gebroken botten en de antwoorden komen vanzelf. Ze zat veel meer in over de vragen waar ze geen antwoord op had. De beweegredenen, de verborgen kwellingen die mensen ertoe brachten volslagen vreemden of zichzelf van het leven te beroven.
Toen de laatste politieauto was vertrokken, liep Maura de trap op naar de zitkamer van de staf, waar de docenten bijeen waren gekomen. Er brandde een flink vuur in de open haard, maar niemand had de lampen aangedaan, alsof lamplicht hen te veel was op deze rampzalige avond. Maura ging in een fluwelen leunstoel zitten en zag de rode gloed van de vlammen weerspiegeld op de gezichten. Ze hoorde een tikje toen Baum een glas cognac inschonk. Zonder iets te zeggen zette hij het op het tafeltje naast haar, er stilzwijgend van uitgaand dat zij ook wel aan een borrel toe was. Ze knikte en nam dankbaar een slokje.
‘Iemand hier moet weten waarom ze het heeft gedaan,’ zei Lily. ‘Iemand moet iets gezien hebben, iets waarvan hij of zij niet besefte dat het belangrijk was.’
Baum zei: ‘We kunnen haar e-mails niet bekijken omdat ik niet weet wat haar paswoord is. De politie heeft haar werkkamer doorzocht maar geen zelfmoordbriefje gevonden. Ik heb met de kok en de tuinman gesproken en ook zij hebben niets bijzonders gemerkt, niets wat erop wees dat Anna met zelfmoordplannen rondliep.’
‘Ik heb haar vanochtend in de tuin rozen zien plukken voor op haar bureau,’ zei Lily. ‘Zou een vrouw met zelfmoordplannen zoiets doen?’
‘Hoe moeten wij dat weten?’ sputterde Pasquantonio. ‘Zij was de psycholoog.’
Baum keek de kamer rond. ‘Jullie hebben met de leerlingen gesproken. Hebben zij enig idee?’
‘Nee,’ zei Karla Duplessis, de docent literatuur. ‘Anna heeft vanochtend sessies gehad met vier kinderen. De laatste was om één uur met Arthur Toombs. Hij zei dat ze een beetje afwezig deed, maar dat verder alles gewoon was. De kinderen zijn vreselijk van streek. Als wíj hier al moeite mee hebben, kun je je wel voorstellen hoe het voor de kinderen is. Juist Anna, die hen hielp hun emotionele problemen op te lossen, blijkt zwak te zijn geweest. Ze beginnen zich af te vragen of ze wel op ons kunnen rekenen. Of volwassenen sterk genoeg zijn om op te steunen.’
‘Daarom mogen we nu geen zwakke indruk maken.’ De barse woorden kwamen uit de donkerste hoek van de kamer. Het was Roman, de boswachter, de enige die geen hartversterkend glas cognac had genomen. ‘We moeten ons normaal gedragen en doen wat we altijd doen.’
‘Dat zou onnatuurlijk zijn,’ zei Karla. ‘We hebben allemaal tijd nodig om dit te verwerken.’
‘Verwerken? Dat is alleen maar een duur woord voor zitten kniezen. Welliver heeft zich van kant gemaakt, niks aan te doen, het leven gaat door.’ Hij stond mopperend op en liep de kamer uit, een geur van dennen en tabak achterlatend.
‘Die man heeft gewoon geen hart in zijn lijf,’ zei Karla half binnensmonds. ‘Met een rolmodel als Roman is het geen wonder dat we hier kinderen hebben die hanen de nek omdraaien.’
Baum zei: ‘Maar wat Roman zei over het belang van het instandhouden van de dagelijkse routine, is wel iets om over na te denken. De leerlingen hebben behoefte aan orde en regelmaat. Ik zeg niet dat ze geen tijd moeten krijgen om te rouwen, maar het moet hun duidelijk gemaakt worden dat het leven inderdaad doorgaat.’ Hij stopte en keek naar Lily. ‘Zullen we het schoolreisje naar Quebec evengoed maar laten doorgaan?’